usługiwali (1Kl 13:1-5; por. opis spełnienia po jakichś 300 latach w 2Kl 23:16-20). „Proroczym znakiem” lub „proroczą zapowiedzią” bywało też czyjeś niecodzienne zachowanie. Na przykład Izajasz chodził nago i boso, by wskazać, jak król Asyrii potraktuje Egipt i Etiopię (Iz 20:3-6), a Ezechiel przebił ścianę (zapewne swego mieszkania) i wynosił tamtędy toboły, co zwiastowało wygnanie czekające mieszkańców Judy (Eze 12:5-11; por. 24:18-27).

Niekiedy to samo wydarzenie jeden pisarz przedstawiał jako „proroczy znak” (mofét), a drugi jako „znak” (ʼot) (por. 2Kn 32:24 z 2Kl 20:8, 9). „Znak” może wskazywać na coś zarówno w teraźniejszości, jak i w przyszłości, natomiast „proroczy znak” odnosi się głównie do przyszłości. Nazywając jakieś zdarzenie „znakiem”, kładzie się nacisk na jego znaczenie — czy to w chwili obecnej, czy w przyszłej. Używając sformułowania „proroczy znak”, podkreśla się, że znaczenie tego znaku ma związek z przyszłością.

Kiedy więc apostoł Piotr nawiązał do Joela 2:30, gdzie przepowiedziano „prorocze znaki [lm. od hebr. mofét] na niebiosach oraz na ziemi”, wspomniał o „proroczych cudach [lm. od gr. téras] na niebie w górze oraz znakach [lm. od semeíon] na ziemi” (Dz 2:14, 19). W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo téras („proroczy cud”) jest konsekwentnie używane w połączeniu z semeíon („znak”), przy czym oba występują w lm. (Dz 7:36; 14:3; 15:12; 2Ko 12:12).

Słowo téras w zasadzie odnosi się do jakiejkolwiek czynności lub rzeczy, która wywołuje podziw i zdumienie, dlatego nieraz tłumaczone jest na „dziwy” albo „cuda” (Mt 24:24; Jn 4:48). Ale gdy w oczywisty sposób dotyczy przyszłości, trafniejsze wydaje się wyrażenie „prorocze cuda”. Na przykład „potężne dzieła i prorocze cuda, i znaki”, których Bóg dokonywał przez Jezusa, potwierdzały, że jest on Bożym wysłannikiem (Dz 2:22). Jednak tamte cudowne uzdrowienia i wskrzeszenia nie tylko zdumiewały — stanowiły również zapowiedź tego, czego Jezus dokona w przyszłości na większą skalę (Jn 6:54; por. 1:50, 51; 5:20, 28). Niektóre z czynów Jezusa kierowały uwagę na jego późniejszą działalność w charakterze Sędziego czy wybaczającego grzechy Arcykapłana (Mt 9:2-8; Jn 5:1-24). Inne wskazywały, że kiedyś użyje swej mocy, by wtrącić Szatana i demony do otchłani (Mt 12:22-29; Łk 8:27-33; por. Obj 20:1-3). Wszystkie zwiastowały jego mesjańskie rządy w roli ustanowionego przez Boga władcy Królestwa Bożego.

Także uczniom Jezusa, będącym świadkami jego nauk i zmartwychwstania, Bóg dawał dowody poparcia „znakami i proroczymi cudami, i rozmaitymi potężnymi dziełami” (Heb 2:3, 4; Dz 2:43; 5:12). Wydarzenia te potwierdzały, że Jehowa posługuje się nowo utworzonym zborem chrześcijańskim i że w przyszłości użyje go do realizacji swojej woli i swego zamierzenia (por. Jn 14:12).

Podobnie jak w starożytnym Izraelu byli fałszywi prorocy, tak w zborze chrześcijańskim pojawiło się zapowiedziane odstępstwo, a wraz z nim „człowiek bezprawia”. O jego obecności świadczy „działanie Szatana z wszelkim potężnym dziełem oraz kłamliwymi znakami i proroczymi cudami” (2Ts 2:3-12). Nie należy zatem się spodziewać, że dowody przedstawiane przez odstępców będą słabe — przeciwnie, mają odzwierciedlać potęgę Szatana. Ale owe „prorocze cuda” okazują się kłamliwe: albo są wyraźnie oszukańcze, albo też prowadzą do błędnych wniosków. Rzekomo mają świadczyć o przychylności i łasce Boga, lecz w rzeczywistości odciągają ludzi od źródła i drogi życia (2Ko 11:3, 12-15; zob. CUDA; MOC; ZNAK).

Człowiek, poprzez którego Bóg objawia swą wolę i zamierzenie (Łk 1:70; Dz 3:18-21). Etymologia hebrajskiego słowa nawíʼ, tłumaczonego na „prorok”, nie jest całkiem jasna, lecz sposób jego użycia sugeruje, że prawdziwi prorocy nie byli zwykłymi heroldami, lecz rzecznikami Boga, ‛mężami Bożymi’ przekazującymi natchnione orędzia (1Kl 12:22; 2Kl 4:9; 23:17). Niejako ‛stali w zaufanym gronie Jehowy’, który wyjawiał im „swą poufną sprawę” (Jer 23:18; Am 3:7; 1Kl 17:1; zob. WIDZĄCY).

Grecki wyraz profétes znaczy dosłownie „mówiący przed” (gr. pro: „przed” lub „w imieniu” oraz femí: „mówić”) i oznacza zwiastuna przekazującego orędzia uznawane za boskie (por. Tyt 1:12). Choć w określeniu tym kryje się myśl o przepowiadaniu przyszłych wydarzeń, nie jest to jego podstawowe znaczenie (por. Sdz 6:7-10). Niemniej taki człowiek musiał znać objawione zamierzenie Jehowy co do przyszłości, aby mógł żyć zgodnie z Jego wolą, tzn. dostosować do niej swe postępowanie, pragnienia i dążenia. Ogromna większość proroków biblijnych rzeczywiście przekazywała orędzia, które miały bezpośredni lub pośredni związek z przyszłością.

Prorocy w Pismach Hebrajskich. Pierwszym człowieczym rzecznikiem Bożym był oczywiście Adam, który przekazał polecenia Stwórcy swej żonie, Ewie, i tym samym wystąpił w roli proroka. Owe polecenia dotyczyły nie tylko ich teraźniejszości,