(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „lampart”).

Miejscowość po wsch. stronie Jordanu, wzniesiona lub odbudowana przez Gadytów; skrócona postać nazwy Bet-Nimra (Lb 32:3-5, 34, 36; zob. BET-NIMRA).

(prawdopodobnie: „lamparty”).

Izajasz i Jeremiasz wspominają o „wodach Nimrim” w proroctwach przeciw Moabowi (Iz 15:5-9; Jer 48:34, 35). Ze względu na żyzność tamtejszych okolic niektórzy uważają, że chodzi tu o Wadi Nimrin, którego wody wpadają do Jordanu nieco na pn. od Morza Martwego (zob. BET-NIMRA). Ale kolejność, w jakiej wymieniono różne miejsca w powyższych proroctwach, sugeruje lokalizację w pd. Moabie. Dlatego wielu sądzi, że było to raczej Wadi an-Numajra, uchodzące do Morza Martwego przy jego pd.-wsch. krańcu, ok. 17 km w kierunku zach.-pd.-zach. od miejscowości Kerak. Proroctwa zapowiadały, że wody te „staną się pustkowiami” — albo w sensie przenośnym, z powodu spustoszenia kraju, albo w sensie dosłownym, gdy wrogie wojska zatamują tamtejsze strumienie.

Syn Kusza (1Kn 1:10). Pisma rabiniczne wywodzą imię Nimrod od hebrajskiego czasownika marád, który znaczy „buntować się”. W Talmudzie Babilońskim (Eruwin 53a) powiedziano: „Dlaczego nazwano go Nimrodem? Ponieważ podburzył cały świat do buntu (himrid) przeciw zwierzchniej władzy Boga” (M. M. Kasher, Encyclopedia of Biblical Interpretation, 1955, t. II, s. 79).

Nimrod był założycielem i władcą pierwszego królestwa, jakie powstało po potopie. Stał się znany jako potężny łowca „przed” (w negatywnym sensie; hebr. lifné; „przeciwko” lub „na przekór”; por. Lb 16:2; 1Kn 14:8; 2Kn 14:10) Jehową (Rdz 10:9, Bw; przyp. w NW). Co prawda niektórzy uczeni uważają, że w tym wypadku hebrajski przyimek „przed” ma znaczenie pozytywne, ale żydowskie targumy, pisma historyka Józefa Flawiusza oraz kontekst 10 rozdz. Księgi Rodzaju wskazują, że Nimrod był możnym łowcą, który przeciwstawiał się Jehowie.

Początkowo królestwo Nimroda obejmowało miasta Babel, Erech, Akkad i Kalne, wszystkie w ziemi Szinear (Rdz 10:10). A zatem prawdopodobnie to on zainicjował budowę Babel i tamtejszej wieży. Wniosek ten potwierdza również tradycja żydowska. Flawiusz napisał o Nimrodzie: „Stopniowo zaprowadził w państwie ustrój despotyczny; sądził bowiem, że jedynym sposobem oderwania ludzi od bojaźni Bożej jest całkowite uzależnienie ich życia i pomyślności od potęgi władcy. A groził również, że gdyby Bóg chciał jeszcze raz zalać ziemię, potrafi on już sobie przeciw Niemu poradzić: zbuduje wieżę wyższą, niż zdoła dosięgnąć woda, i pomści nawet zagładę przodków. Pospólstwo ochoczo poddało się nakazom (...) [Nimroda], uległość wobec Boga uważając za niewolę. Zaczęli budować wieżę i (...) wieża dźwigała się w górę nadspodziewanie szybko” (Dawne dzieje Izraela, I, IV, 2, 3).

Wydaje się, że po budowie wieży Babel Nimrod rozszerzył swą władzę na terytorium Asyrii i zbudował tam „Niniwę i Rechobot-Ir, i Kalach, i Resen między Niniwą a Kalach — jest to wielkie miasto” (Rdz 10:11, 12; por. Mi 5:6). Ponieważ nazwa Asyria najwyraźniej pochodziła od imienia Aszszura, syna Sema, więc Nimrod, będący wnukiem Chama, musiał najechać tereny należące do potomków Sema. A zatem stał się mocarzem nie tylko jako myśliwy polujący na zwierzęta, lecz także jako wojownik dokonujący podbojów (Rdz 10:8). W dziele Cyclopædia pod red. J. M’Clintocka i J. Stronga (1894, t. VII, s. 109) powiedziano: „O tym, że łowy te nie ograniczały się do polowania na zwierzynę, świadczy ich ścisły związek z budową ośmiu miast. (...) To, czego Nimrod dokonywał jako myśliwy na polowaniach, stanowiło zapowiedź jego przyszłych osiągnięć jako zdobywcy. Polowanie bowiem i podboje od dawien dawna były z natury rzeczy ściśle ze sobą powiązane. (...) Zabytki asyryjskie ukazują również wiele scen z polowań, a słowo to często bywa odnoszone do wypraw wojennych. (...) Skoro więc w tym kraju w późniejszych czasach łowy i podboje były ze sobą tak blisko związane, praktycznie można je tu ze sobą utożsamić. Oznaczałoby to, że Nimrod był pierwszym człowiekiem, który po potopie ustanowił królestwo i zagarnął całą władzę patriarchów, przyjmując stanowisko jedynego władcy i pana; wszystko to oczywiście wbrew Jehowie, gdyż siłą narzucił terytoriom semickim władzę Chamitów”.

Jeśli chodzi o wyniesienie Nimroda do rangi bóstwa, zobacz hasło BOGOWIE I BOGINIE (Bóstwa babilońskie).

Ojciec Jehoszafata (nie króla) i dziadek Jehu (1Kl 19:16; 2Kl 9:2, 14, 20; 2Kn 22:7). Imię to jest wypisane na starożytnej skorupce glinianej znalezionej w Samarii.

Miasto w Asyrii założone przez Nimroda, „potężnego łowcę na przekór Jehowie”. Niniwa razem z Rechobot-Ir, Kalach i Resen tworzyła „wielkie miasto” (Rdz 10:9, 11, 12; Mi 5:6). Znacznie później została stolicą imperium asyryjskiego. Była wówczas „miastem rozlewu krwi” (Nah 3:1), gdyż Asyryjczycy dokonywali wielu