— Onezym uczynił to z własnej woli. Razem z nim Paweł wysłał Tychika i przekazał przez nich list oraz szczegółowe informacje dla braci w Kolosach (Kol 4:7-9). Ponadto dał Onezymowi list do Filemona, mimo iż zbliżał się koniec jego uwięzienia i mógł się spodziewać, że wyjdzie na wolność i osobiście go odwiedzi (Flm 22). W tym drugim liście Paweł niejako ponownie przedstawił i polecił Onezyma Filemonowi, informując go o pięknym chrześcijańskim usługiwaniu i nowej osobowości Onezyma. Poprosił też, by się spotkali raczej jak dwaj chrześcijanie niż jak niewolnik i pan, a ewentualnym długiem Onezyma wobec Filemona polecił obciążyć swój rachunek (Flm 12-22). Co ciekawe, w liście, który Onezym i Tychik zanieśli Kolosanom, Paweł omówił chrześcijańskie zasady regulujące stosunki między panami a niewolnikami (Kol 3:22 do 4:1).

Miasto wybudowane zapewne przez Beniaminitę Szemeda, „syna” Elpaala (1Kn 8:1, 12). Po niewoli babilońskiej Beniaminici ponownie zamieszkali w Ono (Ezd 2:1, 33; Neh 7:6, 37; 11:31, 35). Utożsamia się je z dzisiejszym Kafr ʽAna, położonym ok. 11 km na wsch. pd. wsch. od Joppy, zaledwie kilka kilometrów od miejsc, gdzie prawdopodobnie leżały starożytne Lod i Chadid. „Dolinna równina Ono” (Neh 6:2) może oznaczać szeroką dolinę, w której leży Kafr ʽAna. Tę „dolinną równinę” utożsamia się czasami z „doliną rzemieślników [ge hacharaszím]” (Neh 11:35). Ale niektórzy uczeni uważają, że hebrajskie wyrażenie ge hacharaszím oznacza inne miejsce i transkrybują je jako nazwę własną „Ge-Charaszim” (JP; por. 1Kn 4:14).

Składnik kadzidła przeznaczonego wyłącznie do użytku w sanktuarium (Wj 30:34-37). Niektórzy uważają, że substancję tę uzyskiwano z muszli pewnych mięczaków. Inni są jednak zdania, że ponieważ używano jej do świętych celów, musiał to być produkt roślinny, a nie pochodzący z nieczystych zwierząt.

Kamień półszlachetny, twarda odmiana agatu; nazwa ta odnosi się również do wstęgowej odmiany chalcedonu. W onyksie białe warstwy występują naprzemiennie z czarnymi, brązowymi, czerwonymi, szarymi lub zielonymi. Blady kolor powstały w wyniku prześwitywania wstęg czerwonych przez półprzezroczyste białe warstwy tego kamienia zapewne przypominał Grekom paznokieć, po grecku właśnie ònyks. Od najdawniejszych czasów onyksy uznawano za cenny surowiec do wyrobu ozdób, pierścieni i koralików. Ze względu na wielobarwne warstwy szczególnie chętnie sporządzano z nich kamee.

W dawnych czasach biblijnych znanym miejscem, gdzie pozyskiwano onyks, była „ziemia Chawila” (Rdz 2:11, 12). Kamienie onyksowe znajdowały się wśród kosztowności, które Izraelici złożyli w darze na wykonanie przybytku (Wj 25:1-3, 7). Na dwóch onyksach umieszczonych na naramiennikach efodu arcykapłana wyryto „imiona synów Izraela (...) w kolejności ich narodzin” — na każdym po sześć imion. Na innym kamieniu onyksowym wygrawerowano nazwę jednego z 12 plemion izraelskich i osadzono go w środku czwartego rzędu kamieni na „napierśniku sądu”, noszonym przez arcykapłana (Wj 28:9-12, 15-21; 35:5, 9, 27; 39:6-14).

Później Dawid przygotował wiele cennych materiałów na budowę przyszłej świątyni w Jerozolimie — m.in. kamienie onyksowe (1Kn 29:2). Onyks znajdował się również wśród drogich klejnotów stanowiących symboliczne „okrycie” „króla Tyru” w pieśni żałobnej zapisanej przez Ezechiela (Eze 28:12, 13). Podkreślając wartość mądrości, Hiob powiedział, że bezcennej zbożnej mądrości nie da się kupić za „rzadki onyks” ani za inne kosztowności (Hi 28:12, 16).

Hebrajski wyraz tłumaczony na „opał” lub „paliwo” dosłownie znaczy „pokarm”, dlatego w Biblii obrazowo wspomniano o „pastwie ognia” (Iz 9:5, 19; Eze 15:4). Do wymienionych w Biblii materiałów opałowych należą: węgiel drzewny (Prz 26:21; Jn 18:18), patyki (Jer 7:18), sitowie (Hi 41:20), ciernie (Kzn 7:6), drewno (Joz 9:27; Iz 44:14-16), a nawet winorośl (Eze 15:6). Jako paliwa do lamp powszechnie używano oliwy z oliwek (Wj 27:20; Mt 25:3, 4). Podstawowym opałem Izraelitów prawdopodobnie było drewno i węgiel drzewny. Do ogrzewania używano koszy z rozżarzonymi węglami (Jer 36:22). Kiedy indziej ogień rozpalano na ziemi, jak to zapewne uczynił Jezus Chrystus, gdy po zmartwychwstaniu przygotował śniadanie na ognisku z węgla drzewnego (Jn 21:9, 10; zob. WĘGIEL DRZEWNY).

Żeby zilustrować ucisk podczas oblężenia Jerozolimy, Jehowa polecił Ezechielowi rozpalić ogień na łajnie ludzkim, ale widząc reakcję proroka, pozwolił mu użyć gnoju bydlęcego (Eze 4:8, 12-15). Chociaż obecnie na Bliskim Wschodzie z braku drewna niektórzy używają na opał wysuszonego gnoju bydlęcego, nie musi to oznaczać, iż było to zwyczajem Izraelitów w starożytności, zwłaszcza że w Palestynie rosło wówczas znacznie więcej drzew niż teraz.