tego patriarchy (Rdz 15:18, 19), przemawia raczej przeciw poglądowi, że Kenizzyci pochodzili od Ezawa, bo wtedy nie było go jeszcze na świecie.

2. Wierny Kaleb jest nazywany „synem Jefunnego Kenizzyty” (Lb 32:12; Joz 14:6, 14). Być może jakiś przodek Jefunnego był nie-Izraelitą z plemienia Kenizzytów (Rdz 15:18, 19), który spowinowacił się z potomkami Jakuba (Izraela) przez małżeństwo z Izraelitką. Jednakże w tym wypadku bardziej prawdopodobne wydaje się, że określenie Kenizzyta wywodzi się od praojca jednej z judzkich rodzin, który nosił imię Kenaz — tak samo zresztą jak brat Kaleba (Joz 15:17; Sdz 1:13; 1Kn 4:13).

Syn choryckiego szejka Diszona (Rdz 36:26; 1Kn 1:41).

(prawdopodobnie: „rożek z czernidłem [do oczu; tzn. pojemniczek z kosmetykiem]”).

Trzecia, najmłodsza z córek Hioba urodzonych po jego ciężkiej próbie i cierpieniu, gdy Jehowa znów mu pobłogosławił (Hi 42:12-14). Imię Keren-Happuch może sugerować, że miała piękne oczy lub że odznaczała się wyjątkową urodą, gdyż „w całej owej krainie nie można było znaleźć niewiast tak pięknych, jak córki Hioba” (Hi 42:15). W czasach biblijnych kobiety Wschodu używały lśniącego czarnego barwnika, który otrzymywano ze srebrzystobiałej metalicznej substancji zwanej antymonem; barwnikiem tym malowały rzęsy i przypuszczalnie brwi, a także brzegi powiek, dzięki czemu oczy sprawiały wrażenie dużych i błyszczących (zob. 2Kl 9:30; Jer 4:30).

Nazwa ludu związanego z Filistynami (Eze 25:16; Sof 2:5). Niektórzy Keretyci służyli w armii wybranego narodu Jehowy (2Sm 8:18; 20:23; 1Kn 18:17).

Część hebraistów sądzi, iż słowo keretím wywodzi się od rdzenia karát („odciąć; wytracić”) i oznacza „katów”. Jednakże zdaniem większości biblistów określenie „Keretyci” (hebr. keretím) odnosi się do narodowości. Jednocześnie przyznają, że może się ono wywodzić od rdzenia karát i że w Ezechiela 25:16 Jehowa mógł zastosować grę słów, zapowiadając: „wytracę [hichrattí] Keretytów [keretím]”, czyli dosłownie „wytracę wytracających”.

O związku Keretytów z Filistynami zdaje się świadczyć okoliczność, iż wymieniono ich razem w Ezechiela 25:15-17 i Sofoniasza 2:5-7. Tłumacze greckiej Septuaginty w wersetach tych zastąpili „Keretytów” „Kreteńczykami”, być może próbując w ten sposób wskazać na ich związek z Filistynami, którzy przybyli „z Krety [Kaftoru]” (Am 9:7). Właśnie dlatego, a także ze względu na wyraźne powiązanie Keretytów z „ziemią filistyńską” w 1 Samuela 30:14, 16, zdaniem większości uczonych Keretyci i Filistyni byli albo tym samym ludem, albo dwoma spokrewnionymi ludami. Inni sądzą, że Keretyci mogli stanowić główne plemię filistyńskie.

Według jednej z teorii początkowo były to dwa ludy, ale Filistyni byli silniejsi albo przybyli do Kanaanu wcześniej niż Keretyci i dlatego w końcu ich zdominowali; w rezultacie region ten został nazwany Filisteą, choć nazwa „Keretyci” nie poszła całkowicie w zapomnienie. Jeśli tak było, to wspomniane proroctwa Ezechiela i Sofoniasza oznaczałyby, że Jehowa postanowił ukarać wszystkich mieszkańców filistyńskich miast — zarówno Filistynów, jak i Keretytów; w tym celu najwyraźniej posłużył się Babilończykami.

Niektórzy Keretyci służyli w armii Dawida i wspólnie z Peletytami (którzy są często wymieniani razem z nimi) prawdopodobnie stanowili królewską straż przyboczną dowodzoną przez Benajasza (2Sm 8:18; 20:23; 1Kn 18:17; por. 2Sm 23:22, 23; 1Kn 11:25). W związku z tym uczeni często próbują utożsamiać ich z „karyjską strażą przyboczną” służącą w czasach kapłana Jehojady, czyli przeszło 100 lat później (2Kl 11:4, 19; zob. KARYJSKA STRAŻ PRZYBOCZNA). Keretyci z czasów Dawida najwidoczniej byli cudzoziemcami, ale nie zwykłymi najemnikami pełniącymi służbę tylko dla zarobku (jak się nieraz niesłusznie twierdzi) — byli szczerze oddani Dawidowi jako pomazańcowi Jehowy. Wyraźnie wskazuje na to lojalne poparcie, jakiego mu udzielili, gdy musiał opuścić Jerozolimę, ponieważ „serce mężów izraelskich” było po stronie zbuntowanego Absaloma (2Sm 15:13, 18). A później posłusznie pomogli stłumić bunt Beniaminity Szeby i poparli Salomona, którego Dawid wyznaczył na kolejnego króla nad Izraelem (2Sm 20:7; 1Kl 1:38, 39, 44).

(„miasta”).

Miasto wymienione w dwóch proroctwach przeciwko Moabowi (Jer 48:24; Am 2:2). Jego nazwa może sugerować, że chodziło o miasto złożone z kilku mniejszych miejscowości. Dokładne położenie Keriot nie jest znane. Niektórzy uczeni przypuszczają, iż dzisiaj jest to miejscowość Salija, położona ok. 16 km na wsch. pd. wsch. od Dibonu i na pn. od potoku Arnon. Zdaniem innych Keriot można by utożsamić z Ar, leżącym na pd. od Arnonu. Pogląd ten znajduje pewne uzasadnienie w okoliczności, że chociaż Ar i Keriot wymieniane są jako ważne miasta