Filistynów [Morza Śródziemnego] i od pustkowia do Rzeki [Eufrat]”, ale gdy o przyszłym mesjańskim Królu zapowiedziano, iż będzie sprawował władzę „od morza do morza i od Rzeki aż po krańce ziemi”, najwyraźniej odnosiło się to do całej planety (Wj 23:31; Za 9:9, 10; por. Dn 2:34, 35, 44, 45). Świadczy o tym sposób, w jaki Mateusz i Jan zastosowali proroctwo Zachariasza, w którym przytoczono Psalm 72:8 (Mt 21:4-9; Jn 12:12-16).

Zalew nieprzyjacielskich wojsk. Opisując najeźdźców atakujących Babilon, Jeremiasz nadmienił, że „ich zgiełk przypomina wzburzone morze” (Jer 50:42). Kiedy więc przepowiadał, iż „morze” zakryje Babilon, najwyraźniej chodziło mu o to, że miasto zostanie zalane przez zwycięskie wojska Medów i Persów (Jer 51:42; por. Dn 9:26).

Masy oddalone od Boga. Izajasz przyrównał niegodziwych mieszkańców ziemi, masy ludzi oddalonych od Boga, do „wzburzonego morza, które nie może się uspokoić i którego wody wciąż wyrzucają wodorosty i błoto” (Iz 57:20). W Objawieniu 17:1, 15 „wody”, nad którymi „siedzi” Babilon Wielki, oznaczają „ludy i rzesze, i narody, i języki”. A o „niewieście” Bożej, czyli o Syjonie, Izajasz prorokował: „Do ciebie napłynie bogactwo morza; przyjdą do ciebie zasoby narodów” (Iz 59:20; 60:1, 5). Wskazywało to zapewne, iż spośród mas zamieszkujących ziemię wiele ludzi zwróci się ku tej symbolicznej niewieście.

Daniel opisał cztery „bestie”, które „wychodziły z morza”, i wyjawił, iż symbolizowały one królów lub królestwa (Dn 7:2, 3, 17, 23). Również Jan mówił o „bestii wychodzącej z morza”, czyli spośród ogromnej części ludzkości oddalonej od Boga; a gdy w języku symboli wspomina o diademach i tronie, ponownie kojarzy bestię wychodzącą „z morza” z organizacją polityczną (Obj 13:1, 2). Oglądał też w wizji czas, gdy pojawi się „nowe niebo i nowa ziemia” i gdy nie będzie już „morza” wzburzonych mas ludzi oddalonych od Boga (Obj 21:1).

Ludzie wyzuci z wiary. Osoba, której brakuje wiary, która żywi wątpliwości, gdy modli się do Boga, została przyrównana przez ucznia Jakuba do „fali morskiej pędzonej przez wiatr oraz miotanej tu i tam”. Nie dostrzega ani nie ceni pięknych przymiotów Bożych, takich jak szczodrość i lojalna życzliwość. „Niech taki człowiek nie sądzi, iż cokolwiek otrzyma od Jehowy” — oznajmia Jakub. „Jest człowiekiem niezdecydowanym, niestałym na wszystkich swych drogach” (Jak 1:5-8).

Ludzie niemoralni. Juda, będący bratem Jakuba, ostrzega współchrześcijan przed wielkim niebezpieczeństwem, jakie stanowią niegodziwcy wślizgujący się do zboru, żeby go skalać pod względem moralnym. Nazywa ich „dzikimi falami morskimi, które pienią się tym, co im samym przynosi wstyd” (Judy 4-13). Juda mógł tu nawiązywać do wspomnianego powyżej porównania Izajasza (Iz 57:20) i posłużyć się nim do opisania upartego, lekkomyślnego lekceważenia praw Boga i łamania ustanowionych przez Niego barier moralnych upadlającym postępowaniem, do którego popychają plugawe żądze. Frederick C. Cook w komentarzu do Judy 13 napisał: „Ukazują na widok publiczny brud i błoto swych wybryków (...) Ludzie ci wyrzucają więc na wierzch pianę swych bezwstydnych uczynków, przez co wszyscy je widzą i obwiniają za nie Kościół”. Inny komentator podaje: „To, co mają do zaoferowania, jest równie mało treściwe i równie bezwartościowe jak piana fal oceanu i w gruncie rzeczy prowadzi do ujawnienia ich hańby” (Barnes’ Notes on the New Testament, 1974; por. opis takich ludzi zamieszczony w 2Pt 2:10-22).

Miejsce, w którym obozowali Izraelici, gdy zmarł Aaron (Pwt 10:6), najwyraźniej w pobliżu góry Hor (na której umarł), ale dokładna lokalizacja nie jest znana (Lb 33:38). Liczba mnoga od słowa Mosera — Moserot — występuje w Liczb 33:30, 31, gdzie prawdopodobnie wspomniano o wcześniejszym pobycie Izraelitów w tym miejscu.

Zobacz MIEDŹ, MOSIĄDZ, BRĄZ.

(hebr. kérec).

Dwuskrzydły owad z podrodziny obejmującej wiele gatunków; ma okrągłą głowę i długie, cienkie, pięcioczłonowe nogi. Samica jest wyposażona w silną kłujkę, którą przebija skórę ludzi bądź zwierząt i wysysa krew. Hebrajskie słowo przetłumaczone w Przekładzie Nowego Świata na „moskit” pojawia się jako rzeczownik jedynie w Jeremiasza 46:20, gdzie określa Babilończyków pod wodzą Nebukadneccara, którzy mieli nadciągnąć z pn. przeciwko Egiptowi — „pięknej jałówce”.

Zobacz PIERŚ.

Zobacz NARZĘDZIA ROLNICZE.

Wypowiadanie słów w celu wyrażenia myśli lub w celu porozumienia się z innymi ludźmi, a także zasób wyrazów łączonych w sposób zrozumiały dla jakiejś społeczności. Hebrajskie i greckie odpowiedniki słowa „język” mogą oznaczać zarówno mowę, jak i narząd mowy (Jer 9:3; Dz 2:26). Do mowy bywa też odnoszony hebrajski wyraz określający „wargę”