(„z prawicy”).

1. Jeden z Lewitów, którzy za panowania Ezechiasza zostali obdarzeni zaufaniem i pod nadzorem Korego rozprowadzali świętą daninę wśród swoich braci w miastach kapłanów (2Kn 31:14, 15).

2. Za dni arcykapłana Jojakima istniał kapłański dom patriarchalny „Miniamina” (Neh 12:12, 17). Jego założycielem mógł być Mijjamin wymieniony w Nehemiasza 12:5.

3. Kapłan, jeden z trębaczy, którzy za czasów Nehemiasza uczestniczyli w uroczystości poświęcenia odbudowanego muru Jerozolimy (Neh 12:40, 41). Przypuszczalnie chodzi o kapłana, którego w Nehemiasza 10:7 nazwano Mijjaminem.

Starożytne królestwo, które Bóg wezwał do podjęcia walki przeciw Babilonowi. Minni wraz ze sprzymierzonymi królestwami Ararat i Aszkenaz pozostawało wówczas pod władzą Cyrusa (Jer 51:27-29).

Nie wiadomo dokładnie, gdzie leżało to starożytne królestwo. Na mapach umiejscawia się je nieraz między jeziorem Wan a rzeką Arakses (Araks). Jednakże większość komentatorów lokalizuje Minni gdzieś na pd. wsch. od jeziora Wan.

Jeżeli — jak sugerują niektórzy uczeni — królestwo Minni zamieszkiwali Mannejczycy (Mannai), to według różnych inskrypcji klinowych podlegało ono (z przerwami) najpierw Asyryjczykom, a potem Medom. Pewna babilońska kronika podaje, że w dziesiątym roku swego panowania (636 p.n.e.) Nabopolasar „pojmał Mannejczyków, którzy przybyli (...) na pomoc” Asyryjczykom (A. K. Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, 1975, s. 91). Ale gdy w 539 r. p.n.e. upadł Babilon, Minni było już podporządkowane imperium medo-perskiemu.

Jedno z 20 miast ammonickich, które podbił Jefte po złożeniu ślubu Jehowie (Sdz 11:30-33). Kilkaset lat później „pszenicę z Minnitu” wymieniono wśród towarów, którymi handlowano z Tyrem (Eze 27:2, 17). Nie wiadomo, gdzie dokładnie leżał Minnit. Jedną z wielu możliwych lokalizacji jest Chirbat Haniza (Umm al-Hanafisz), ok. 6 km na wsch. pn. wsch. od Cheszbonu.

Miód to słodka, kleista ciecz wytwarzana przez pszczoły. W Pismach Hebrajskich na określenie miodu używa się słów nòfet (płynny miód z plastra) i dewász. To drugie słowo może oznaczać nie tylko miód pszczeli, ale także sok owocowy (Kpł 2:11, przyp. w NW). W Pismach Greckich wyraz méli wraz z przymiotnikiem ágrios („dziki”) odnosi się do miodu dzikich pszczół.

Plaster miodu. Plaster miodu jest cudownie zaprojektowany; świadczy o niezrównanej mądrości Stwórcy, który wszczepił pszczołom instynktowne umiejętności inżynieryjne i budowlane. Sześciokątny kształt komórek plastra pozwala pomieścić w nich maksymalną ilość miodu przy minimalnym zużyciu wosku, z którego są zbudowane. Wosk wytwarzany jest przez specjalne gruczoły w odwłoku pszczoły. Następnie wydostaje się przez pory i zastyga w postaci małych białych płatków. Pszczoła za pomocą odnóży przesuwa płatek do otworu gębowego, po czym żuje go, a następnie umieszcza w odpowiednim miejscu budowanego plastra. Ściany plastra mają grubość zaledwie jednej trzeciej milimetra, lecz wytrzymują ciężar 30-krotnie przekraczający ich wagę.

Pszczoły zakładają gniazda w różnych miejscach, m.in. na drzewach czy skałach, a w pewnym opisanym w Biblii wypadku zadomowiły się nawet w ciele zabitego zwierzęcia, najwyraźniej wysuszonym na słońcu. Były to zwłoki lwa, w których Samson znalazł miód (Sdz 14:8, 9).

Miód. Miód wytwarzany jest z nektaru kwiatów i owoców. Nektar już podczas zbierania i przenoszenia przez pszczołę do plastra podlega działaniu substancji chemicznych wydzielanych w jej ciele. Część wody z nektaru ulega odparowaniu i w wyniku procesów chemicznych powstaje z niego miód. Jego kolor i smak zależy od źródła nektaru. Miód jest łatwo przyswajany przez ludzki organizm i szybko dostarcza energii.

Biblia najczęściej wspomina o miodzie dzikich pszczół. Żywił się nim Jan Chrzciciel, gdy przebywał na pustkowiu (Mt 3:1, 4). O pokrzepiających właściwościach miodu świadczy przykład Jonatana, syna króla Saula. Kiedy zmęczony walką zjadł trochę miodu, natychmiast „oczy mu rozbłysły” (1Sm 14:25-30). Miód wymieniono wśród produktów, w które Bóg zaopatrywał swój lud na pustkowiu. Było tam niewiele drzew, więc miód czerpano „z urwistej skały”, czyli z gniazd pszczelich przyczepionych do skał (Pwt 32:13).

Znaczenie przenośne. „Przyjemne wypowiedzi” i mądrość przyrównano do miodu nie tylko ze względu na jego słodycz i walory smakowe, ale także właściwości zdrowotne. Podobnie jak miód korzystnie wpływa na organizm, tak „przyjemne wypowiedzi” leczą pod względem duchowym. Pisarz Księgi Przysłów oświadczył: „Przyjemne wypowiedzi są plastrem miodu, słodyczą dla duszy i lekarstwem dla kości” (Prz 16:24; 24:13, 14).