Wtedy Jehowa zapłonął oburzeniem i mimo błagań Mojżesza i Aarona zesłał plagę, od której zginęło 14 700 osób. Powstrzymał ją dopiero wówczas, gdy Aaron dokonał przebłagania za lud (Lb 16:41-50). Później zakwitnięcie laski Aarona potwierdziło jego kapłańską pozycję (Lb 17).

Synowie Koracha nie poparli buntu ojca, na co wyraźnie wskazuje następująca wypowiedź biblijna: „Lecz synowie Koracha nie ponieśli śmierci” (Lb 26:9-11). W późniejszym czasie jego potomkowie pełnili zaszczytne funkcje jako lewici (zob. KORACHITA).

Juda w swym liście wymienił Koracha razem z Kainem i Balaamem, gdy ostrzegał chrześcijan przed zezwierzęciałymi ludźmi, którzy „poginęli w buntowniczej mowie Koracha”. Korach najwyraźniej szukał chwały dla siebie. Kwestionował pozycję osób wyznaczonych przez Boga, stał się buntownikiem i za swe złe postępowanie zasłużenie poniósł śmierć (Judy 10, 11).

(„[od; należący do] Koracha”).

Potomek tego Koracha, który podniósł bunt w czasach Mojżesza. Korachici stanowili dom patriarchalny w lewickim rodzie Kehata, a wywodzili się od trzech synów Koracha: Assira, Elkany i Abiasafa (Wj 6:18, 21, 24; Lb 16:1-3). „Synowie Koracha nie ponieśli śmierci” razem ze swym ojcem (Lb 26:10, 11), gdyż najwyraźniej nie przyłączyli się do jego buntu.

Podczas spisu Izraelitów dokonanego na równinach moabskich „rodzina Korachitów” została policzona z rodzinami Lewitów (Lb 26:57, 58). Pewni Korachici znaleźli się wśród mocarzy, którzy przyszli do Dawida do Ciklag, „gdy on jeszcze podlegał ograniczeniom z powodu Saula” (1Kn 12:1, 6). Korachitami byli prorok Samuel i śpiewak Heman (1Kn 6:33-38); król Dawid wyznaczył członków rodziny Hemana do służby w charakterze śpiewaków (1Kn 15:16, 17; 16:37, 41, 42; 25:1, 4-6). Poza tym Korachici usługiwali jako odźwierni w domu Jehowy (1Kn 26:1-9, 19), a w czasach Jehoszafata „powstali Lewici spośród synów Kehatytów i synów Korachitów, by wysławiać Jehowę, Boga Izraela, nader donośnym głosem” w związku z obietnicą obronienia narodu przed sprzymierzonymi wojskami Moabu, Ammonu i Seiru (2Kn 20:14-19).

Synowie Koracha zostali wymienieni w nagłówkach Psalmów 42, 44-49, 84, 85, 87 i 88. Chociaż ich przodek okazał się buntownikiem, Jehowa nie ukarał ich za jego błędy, a ponieważ byli wierni, błogosławił im i powierzył zaszczytne zadania w przybytku i świątyni.

Wapienne szkielety organizmów morskich zwanych polipami. Te niewielkie ciepłowodne stworzenia, żyjące w koloniach, pobierają z morza związki wapniowe i budują z nich pięknie rozgałęzione, podobne do krzewów konstrukcje twarde jak kamień. Z czasem ze szkieletów niektórych koralowców mogą powstać wielkie rafy i wyspy koralowe. Korale przybierają różne barwy: rozmaite odcienie bieli, czerni lub czerwieni; w starożytności te ostatnie uchodziły za najcenniejsze i najbardziej pożądane (por. Lam 4:7). W pewnym okresie z handlu koralami, pozyskiwanymi z Morza Śródziemnego, Morza Czerwonego i Oceanu Indyjskiego, słynął Tyr (Eze 27:16). Z surowego korala zręczni rzemieślnicy wytwarzali przeróżne artystyczne ozdoby, które były wysoko cenione.

Z powodu uznanej wartości korala użyto go w Biblii w kilku ciekawych porównaniach. Wiedza i mądrość z pewnością są znacznie cenniejsze od korali (Hi 28:18; Prz 3:15; 8:11; 20:15). To samo powiedziano o dzielnej żonie: „Wartość jej daleko większa niż korali” (Prz 31:10).

Niewielkie ozdoby z otworami, wykonane ze szkła, kamieni szlachetnych, złota lub srebra. Zwykle robiono z nich naszyjniki. Ozdoby takie znaleziono na egipskich mumiach, w greckich i rzymskich grobach, w ruinach asyryjskich świątyń, a także w Megiddo, Aszdodzie i Bet-Szemesz.

W Pieśni nad Pieśniami o pięknej Szulamitce powiedziano: „Twe policzki są pełne wdzięku wśród warkoczy, twoja szyja w sznurze koralików” (PnP 1:10). Nie ulega zatem wątpliwości, że w dawnych czasach również Hebrajki ozdabiały się sznurami koralików (zob. OZDOBA).

Jak wyjaśniono w Marka 7:11, „korban” to „dar poświęcony Bogu”. Greckie słowo korbán jest odpowiednikiem hebrajskiego korbán, oznaczającego dar ofiarny. Ten hebrajski wyraz występuje w księgach Kapłańskiej i Liczb i odnosi się zarówno do krwawych, jak i bezkrwawych darów ofiarnych (Kpł 1:2, 3; 2:1; Lb 5:15; 6:14, 21). Użyto go także w Ezechiela 20:28 i 40:43. W Mateusza 27:6 pojawia się spokrewnione z nim określenie korbanás. Gdy Judasz wrzucił do świątyni srebrniki, które otrzymał za zdradzenie Jezusa, naczelni kapłani nie chcieli ich przyjąć do „świętego skarbca [forma słowa korbanás]”, ponieważ były one „zapłatą za krew”.

Podczas ziemskiej służby Jezusa Chrystusa powszechny był pewien naganny zwyczaj związany