(prawdopodobnie: „czekaj na Jah; trwaj w oczekiwaniu na Jah”).

Ojciec namiestnika Nehemiasza (Neh 1:1; 10:1).

Głowa jednej z rodzin netynejczyków, niewolników świątynnych. „Synowie Chakufy” zostali wymienieni wśród wygnańców powracających z Babilonu (Ezd 2:1, 43, 51; Neh 7:6, 46, 53).

Miejsce, do którego władcy asyryjscy przesiedlali izraelskich jeńców (2Kl 17:6; 18:11; 1Kn 5:26). Pewni uczeni uważają, że zawarte w Abdiasza 20 wyrażenie „wygnańcy z tego wału obronnego” (NŚ; „tego wojska”, Bg, BT) powinno brzmieć raczej „wygnańcy z Chalach” (lub „Izraelici, którzy są na wygnaniu w Chalach”, Bp). Sugerowano już różne lokalizacje owego Chalach, ale dokładne położenie tego miejsca pozostaje nieznane. Niektórzy łączą je z Hallahu, wspominanym w tekstach akadyjskich.

(„gładka góra”).

Góra wyznaczająca pd. granicę terenów Ziemi Obiecanej zdobytych przez Izraelitów pod wodzą Jozuego (Joz 11:16, 17; 12:7). Zazwyczaj utożsamiana jest z Dżabal Halak (Har ha-Halak), wzniesieniem w zach. Palestynie, ostatnim przy drodze z Beer-Szeby do Araby. Pasmo górskie rozpoczynające się od Dżabal Halak oddziela leżące na wsch. tereny pastwiskowe od położonej na zach. piaszczystej pustyni. Jeśli ta identyfikacja jest właściwa, to biblijna wzmianka o górze Chalak ‛wznoszącej się w stronę Seiru’, może nawiązywać do tego, że szerszy stok góry, biegnący z pd. zach. ku pn. wsch., jest zwrócony w kierunku Seiru.

Nazwą tą określa się dziś przezroczystą lub przeświecającą, skrytokrystaliczną odmianę kwarcu, używaną do wyrobu ozdób i gemm. Kamień ten nie jest tak twardy jak czysty kwarc i występuje w dużych ilościach w szczelinach skał wulkanicznych. Zwykła odmiana chalcedonu jest częściowo przezroczysta oraz pokryta mlecznobiałymi smugami i plamkami. Może on jednak przybierać różne kolory, np. biały, szary, żółty, niebieski i brązowy.

W starożytności powszechnie używano chalcedonu do sporządzania gemm, czyli grawerowanych kamieni ozdobnych. Jego nazwa pochodzi od Chalcedonu, starożytnego miasta greckiego w Azji Mniejszej, gdzie kiedyś pozyskiwano ten minerał. Jedyną biblijną wzmianką o tym kamieniu jest informacja, że chalcedon (gr. chalkedòn) był trzecim fundamentem muru Nowej Jerozolimy (Obj 21:2, 19; zob. KLEJNOTY, DROGOCENNE KAMIENIE).

Miasto w górzystym regionie Judy (Joz 15:20, 48, 58). Nazwę „Halhul” nosi pewna wioska oraz rzucające się w oczy wzgórze, ok. 6 km na pn. od Hebronu.

Początkowo nazywano tak krainę zajmującą pd. część aluwialnej Niziny Mezopotamskiej — żyzną deltę Tygrysu i Eufratu — oraz jej mieszkańców. Wiele przemawia za tym, że w pewnym okresie te dwie rzeki wpadały do Zatoki Perskiej oddzielnie, a Eridu i Ur były miastami portowymi. Ale nanoszone przez lata osady rzeczne stopniowo wypełniały zatokę, przesuwając linię brzegową na pd. wsch. i teraz Eufrat łączy się z Tygrysem przed wpłynięciem do morza. Niegdyś najważniejszym miastem regionu było Ur, z którego wywodził się Abraham (Abram) i które na polecenie Boże opuścił wraz z rodziną przed 1943 r. p.n.e. (Rdz 11:28, 31; 15:7; Neh 9:7; Dz 7:2-4). Jakieś 300 lat później za sprawą Szatana Diabła napastnicy z Chaldei zadali ciężkie straty wiernemu Hiobowi (Hi 1:17).

Kiedy Chaldejczycy rozszerzyli swe wpływy na północ, cała Babilonia stała się znana jako „ziemia Chaldejczyków”. Izajasz w swych proroctwach zapowiadał wzrost znaczenia tego ludu, a następnie jego upadek (Iz 13:19; 23:13; 47:1, 5; 48:14, 20). Ta dominacja zaznaczyła się zwłaszcza w VII i VI w. p.n.e., gdy władzę w Babilonii, trzecim mocarstwie światowym, sprawował wywodzący się z Chaldei Nabopolasar, a potem jego następcy: Nebukadneccar II, Ewil-Merodach (Awilmarduk), Neriglisar, Labaszimarduk, Nabonid i Belszaccar (2Kl 24:1, 2; 2Kn 36:17; Ezd 5:12; Jer 21:4, 9; 25:12; 32:4; 43:3; 50:1; Eze 1:3; Hab 1:6). Dynastia ta wygasła, gdy „Belszaccar, król chaldejski, został zabity” (Dn 5:30). „Królem nad królestwem Chaldejczyków” ustanowiono Dariusza Meda (Dn 9:1; zob. BABILON 2).

Od dawien dawna Chaldejczycy słynęli ze znajomości matematyki i astronomii. Za czasów Daniela mianem Chaldejczyków określano ugrupowanie wieszczków, którzy uważali się za znawców sztuki wróżbiarstwa (Dn 2:2, 5, 10; 4:7; 5:7, 11).

(„ozdoba”).

Miasto na granicy terytorium Aszera, wymienione między Chelkat a Beten (Joz 19:24, 25). Choć lokalizacja nie jest pewna, może chodzić o Chirbat Ras ʽAli (Tel ʽAlil), leżące ok. 17 km na wsch. pd. wsch. od Hajfy. Oznaczałoby to, że było położone na wsch. krańcu równiny Akko.