4. Syn Jehoszafata, hojnie obdarowany przez ojca m.in. warownymi miastami, zamordowany później przez swego najstarszego brata, Jehorama (2Kn 21:2-4).

5. Syn Mattana, jeden z książąt judzkich, którzy zdobyli zgodę króla Sedekiasza na zabicie Jeremiasza, po czym wrzucili proroka do cysterny (Jer 38:1-6, 10).

6. Założyciel rodziny Izraelitów, z której 372 mężczyzn wróciło do Jerozolimy z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e., a dalszych 80 pod wodzą Zebadiasza powróciło razem z Ezdraszem w 468 r. (Ezd 2:1, 2, 4; 8:1, 8; Neh 7:9).

7. Rodzina „synów sług Salomona”, która wróciła z Babilonu razem z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 55, 57; Neh 7:59).

8. Beniaminita, którego potomków wymieniono wśród mieszkańców Jerozolimy w okresie powygnaniowym (1Kn 9:7, 8).

9. Potomek Judy poprzez Pereca, przodek człowieka, który zamieszkał w Jerozolimie za rządów namiestnika Nehemiasza (Neh 11:1, 2, 4).

(„nizina”).

Określenie odnoszące się zwykle do regionu niskich wzgórz pomiędzy górami centralnej Palestyny a nadbrzeżnymi równinami Filistei (Pwt 1:7; Joz 9:1; 10:40; 11:2; 12:8; Sdz 1:9; 2Kn 28:18; Abd 19; Za 7:7). Szefela należała do terytorium plemienia Judy (Joz 15:33-44). Choć osiągała wysokość ok. 450 m n.p.m., to w porównaniu ze znacznie wyższym masywem górskim w centralnej części Palestyny była „niziną” (por. Jer 17:26; 32:44; 33:13, gdzie w tekście hebrajskim występuje słowo szefeláh). Od pd. graniczyła z Negebem (Sdz 1:9), a od pn. — z „górzystym regionem Izraela” (za niziną Ajjalon) (Joz 11:16).

Doliny przecinające tę krainę pofałdowanych wzgórz stanowiły naturalne drogi biegnące z zach. na wsch. Był to urodzajny region o umiarkowanym klimacie, słynący z gajów oliwnych i dużej ilości sykomor. Znajdowały się tam również pastwiska dla trzód i stad (1Kl 10:27; 1Kn 27:28; 2Kn 1:15; 9:27; 26:10).

Szefela umiejscowiona w „górzystym regionie Izraela” (Joz 11:16) to prawdopodobnie kraina wzgórz pomiędzy górami Samarii a równiną Szaron. Obszar ten był węższy niż Szefela w Judzie i nie tworzył aż tak wyraźnie oddzielnej krainy geograficznej. Nie ma powodu, by odróżnienie Judy od Izraela w 11 rozdz. Jozuego (zob. w. 21) uważać za anachronizm. W przypisie do komentarza biblijnego pod red. C. F. Keila powiedziano: „Rozróżnienie to można łatwo wyjaśnić, uwzględniając sytuację w czasach Jozuego. Plemieniu Judy oraz podwójnemu plemieniu Józefa (Efraim i Manasses) dziedzictwo zostało przydzielone przez los wcześniej niż innym. (...) Ale gdy plemię Judy wkroczyło na wyznaczone terytorium na południu, (...) wszystkie inne plemiona pozostały w Gilgal; nawet później, kiedy swą ziemię zajęły już plemiona Efraima i Manassesa, cały Izrael, z wyjątkiem Judy, obozował w Szilo. Te dwie części narodu rozdzielało wówczas terytorium, które potem przyznano Beniaminowi, lecz wtedy było jeszcze nieprzydzielone; poza tym ołtarz, przybytek i Arka Przymierza znajdowały się pośród plemienia Józefa i pozostałych plemion, które wciąż były zgromadzone w Szilo” (Biblischer Commentar über das Alte Testament: Josua, Richter und Ruth, Lipsk 1874, s. 95).

Góra na półwyspie Synaj, przy której obozowali Izraelici (Lb 33:23, 24).

Syn choryckiego szejka Szobala, który mieszkał w Edomie (Rdz 36:20, 21, 23; 1Kn 1:40).

Beniaminita, od którego wywodził się ród Szufamitów (Lb 26:38, 39; 1Kn 8:5). W innych miejscach występuje pod imieniem Muppim (Rdz 46:21) albo Szuppim (1Kn 7:12).

Tytuł nadawany zazwyczaj naczelnikom plemion Edomitów i Chorytów, synom Ezawa i synom Seira Choryty (Wj 15:15). Po hebrajsku nazywano ich ʼallúf, co znaczy „wódz; przywódca tysiąca” (zob. Rdz 36:15, przyp. w NW). Określenie „szejk”, stosowane w odniesieniu do starożytnych Edomitów i Chorytów, jest odpowiednikiem podobnego tytułu używanego wobec współczesnych naczelników beduińskich plemion. W niektórych przekładach Biblii zamiast słowa „szejk” pojawiają się takie tytuły, jak „naczelnik”, „przywódca” lub „książę”.

W Biblii wymieniono siedmiu szejków Chorytów; wszyscy byli „synami Seira” (Rdz 36:20, 21, 29, 30). Szejków Edomu było najwyraźniej 14: siedmiu wnuków Ezawa pochodzących od jego pierworodnego syna Elifaza, urodzonego przez Adę, czterech wnuków pochodzących od Reuela, którego matką była Basemat, i trzech synów Ezawa urodzonych przez jego żonę Oholibamę (Rdz 36:15-19). Istnieją jednak wątpliwości, czy należy zaliczyć do nich szejka Koracha, wymienionego jako syna Elifaza. Gdyby wzmianka