pn. zach. od Tyberiady nad Jeziorem Galilejskim. Ma strategiczne położenie, ponieważ znajduje się u zbiegu dwóch dróg: jedna prowadzi z Tyberiady brzegiem jeziora, a druga schodzi ze wzgórz leżących na zach. od Magdali. Ruiny wieży pochodzące z niezbyt odległej przeszłości wskazują, że niegdyś miejsce to strzegło od pd. dostępu do równiny Genezaret. Zarówno al-Madżdal, jak i Magdala (forma hebr. słowa migdál) znaczy „wieża”. Powszechny jest pogląd, iż właśnie stąd pochodziła Maria Magdalena.

Imię osoby lub nazwa miejscowości. Wśród wygnańców powracających z Babilonu było 156 „synów Magbisz” (Ezd 2:1, 30). Niektórzy przypuszczają, że Magbisz znajdowało się w miejscu Chirbat al-Machbija, leżącym ok. 5 km na pd. zach. od Adullamu.

Zobacz MARIA 3.

(„wyborne rzeczy Boże”).

Potomek Ezawa i jeden z szejków Edomu (Rdz 36:40-43; 1Kn 1:51, 54). Może to być również nazwa jakiegoś miejsca lub plemienia (zob. TIMNA 3).

Używanie sztuk tajemnych i wykorzystywanie nieczystych mocy do dokonywania rzeczy nadprzyrodzonych; praktyki spokrewnione ze spirytyzmem i innymi formami okultyzmu.

Z „czarną” magią zwykle kojarzą się specjalne zaklęcia i rzucanie uroków po to, by wyrządzić szkodę wrogom. Natomiast „białej” magii przypisuje się dobroczynne skutki, m.in. zdejmowanie zaklęć i odczynianie uroków. Wśród niektórych starożytnych ludów „czarna” magia była zabroniona pod karą śmierci. Biblia jednak zakazuje wszelkich form spirytyzmu i magii (Kpł 19:26; Pwt 18:9-14). Osoby praktykujące magię twierdzą, że za pomocą magicznych formułek, poznanych dzięki nadprzyrodzonej wiedzy i mądrości, mogą wpływać na ludzi i na bieg przyszłych wydarzeń. Pod tym względem magia różni się od wróżbiarstwa, mającego służyć odgadnięciu przyszłości, a nie jej kształtowaniu (zob. WRÓŻBIARSTWO).

Magia i czary w dużej mierze opierają się na założeniu, że złe duchy można skłonić, by weszły w jakiegoś człowieka lub go opuściły, oraz że można je oszukać, a także schwytać i uwięzić w kawałku drewna albo glinianej figurce. Niektórzy np. utrzymują, iż czarownik może poprowadzić demona, gdzie tylko zechce, jeśli wytyczy magiczne ścieżki, używając miodu lub czegoś równie atrakcyjnego.

Takie poglądy w naturalny sposób doprowadziły do wyłonienia się klasy przebiegłych kapłanów uprawiających magię, którzy zaczęli wywierać silny wpływ na życie innych. Pobierali kolosalne opłaty, udając, że mają nadprzyrodzone zdolności i są silniejsi od demonów. Prosty lud wierzył, iż zawodowi czarownicy mogą skłaniać demony do posłuszeństwa, sami zaś nie podlegają ich władzy.

Te praktyki spirytystyczne rozwinęły się i spopularyzowały w starożytnej Babilonii, krainie Chaldejczyków. Izajasz w VIII w. p.n.e. pisał o „mnogości czarów” w Babilonie (Iz 47:12-15). Ponad 100 lat później, za czasów Daniela, na tamtejszym dworze dalej byli „kapłani zajmujący się magią” (Dn 1:20; 2:2, 10, 27; 4:7; 5:11). Wyrażenie to („kapłani zajmujący się magią”) jest dosłownym i precyzyjnym tłumaczeniem tekstu oryginalnego.

Babilończycy panicznie bali się ludzi zdeformowanych fizycznie. Uważali ich za wyznawców „czarnej” magii i nazywali czarownikami albo czarnoksiężnikami. Natomiast kapłanów uznawali za mistrzów „białej” magii. Wierzyli, że jeśli kapłan wypowie jakieś zaklęcie, ma ono moc uzdrawiającą. Ale jeśli tego samego zaklęcia użyje czarownik lub czarnoksiężnik, może zabić chorego.

Niewykluczone, że gdy wskutek pomieszania języka ludzie rozproszyli się po świecie, upowszechnili też pojęcie magii (Rdz 11:8, 9). Dziś miliony ludzi odmawia mantrę — magiczną formułę, hymn, zaklęcie charakterystyczne dla popularnego hinduizmu. W wielu miejscach świata działają kapłani stosujący magię, znachorzy, szamani i najróżniejsi czarownicy. Podobnie było w Egipcie w XVIII w. p.n.e., za czasów Józefa (Rdz 41:8, 24). Ponad dwa stulecia później tamtejsi kapłani uprawiający magię najwyraźniej do pewnego stopnia potrafili powtórzyć pierwsze dwa cuda dokonane przez Mojżesza (Wj 7:11, 22; 8:7). Nie potrafili jednak sprowadzić komarów i musieli przyznać, że jest w tym „palec Boży”. Podobnie bezradni okazali się w czasie plagi wrzodów, gdy nie umieli ochronić nawet samych siebie (Wj 8:18, 19; 9:11).

Potępione w Biblii. Biblia zdecydowanie wyróżnia się spośród innych pism starożytnych ludów, bo potępia wszelkie sztuki magiczne i kontakty z nieczystymi mocami. Nigdzie nie radzi, by odczyniać „białą” magią uroki rzucone za pomocą „czarnej” magii. Wyjaśnia, że przed niewidzialnymi „niegodziwymi duchami” — a także związanymi z nimi praktykami, np. magią — chroni wiara, modlitwa i zaufanie do Jehowy