dziedziniec znajdowały się naprzeciw okien komnat po drugiej stronie dziedzińca. Może to także oznaczać, że w każdej komnacie były dwa okna: jedno skierowane na dziedziniec, a drugie na zewnątrz. Wejścia (zapewne drzwi prowadzące z zewnątrz do komnat lub z jednej do drugiej) „były kwadratowe i miały futrynę”. A zatem nie były zwieńczone łukami. Taki sam kształt miały okna (1Kl 7:2-5).

Jak zasygnalizowano powyżej, nie ma pewności co do liczby rzędów słupów. W tekście hebrajskim powiedziano, że były cztery rzędy, potem wspomniano o 45 słupach, a następnie oznajmiono: „W jednym rzędzie było ich piętnaście” (1Kl 7:2, 3). Niektórzy uważają, że fragment ten dotyczy komnat w trzech rzędach, po 15 w jednym, natomiast słupów w czterech rzędach mogło być więcej. Inni opowiadają się za tekstem Septuaginty, gdzie jest mowa o „trzech” rzędach słupów. W niektórych przekładach liczbę „czterdzieści pięć” odniesiono do belek, a nie do słupów czy kolumn (zob. AS, NE; por. BWP).

Po wzniesieniu tej budowli Salomon umieścił w niej 200 dużych tarcz ze stopu złota, z których każda była pokryta 600 syklami złota (wartości ok. 77 000 dolarów), oraz 300 puklerzy ze stopu złota, każdy pokryty trzema minami złota (wartości ok. 19 300 dolarów). Łączna wartość tych tarcz i puklerzy wynosiłaby więc ponad 21 milionów dolarów. Oprócz tego umieszczono tam nieznaną liczbę złotych naczyń, których używano w tym domu (1Kl 10:16, 17, 21; 2Kn 9:15, 16, 20). Za panowania Rechoboama, syna Salomona, te złote tarcze zabrał egipski król Sziszak. Rechoboam zastąpił je miedzianymi tarczami, które powierzył pieczy dowódców biegaczy, pilnujących wejścia do domu króla (1Kl 14:25-28; 2Kn 12:9-11).

W Izajasza 22:8 Dom Lasu Libanu nazwano „zbrojownią domu lasu”.

Hebrajskie wyrażenie bet ʼaw (lm. bet ʼawòt) może się odnosić do: 1) miejsca zamieszkania (Pwt 22:21); 2) domowników czyjegoś ojca w miejscu jego zamieszkania (Rdz 31:30; 38:11); 3) samych domowników, nawet znajdujących się z dala od rodzinnego domu (Rdz 46:31; Sdz 9:18). Bywa tłumaczone na „dom ojca”, „ród”, „dom rodowy” lub „dom patriarchalny”, który niekiedy obejmuje kilka rodzin. Na przykład w czasie spisu Izraelitów na pustkowiu dom patriarchalny Kehata składał się z czterech rodzin (Lb 3:19, 30; zob. też Wj 6:14; Lb 26:20-22; Joz 7:17). Kilka domów patriarchalnych tworzyło plemię (np. plemię Lewiego składało się z domów patriarchalnych Gerszona, Kehata i Merariego).

Określeń „dom patriarchalny”, „dom ojca” czy „dom naszego ojca” używano jednak również w szerszym znaczeniu (zob. Lb 17:2, 6, gdzie wyrażenie „dom patriarchalny” odnosi się do plemienia).

Wraz ze wzrostem liczby ludności Izraela i zasiedlaniem kolejnych części Ziemi Obiecanej przybywało też domów patriarchalnych. Dawid zorganizował kapłanów w 24 oddziały według domów patriarchalnych: 16 oddziałów tworzyli potomkowie Eleazara, a 8 potomkowie Itamara. Dwudziestu czterech naczelników tych oddziałów nazywano „głowami ich domów patriarchalnych” (1Kn 24:4-6). Pozostałym Lewitom przydzielono obowiązki przez losowanie, bez uwzględniania starszeństwa głów ich domów patriarchalnych (1Kn 24:20-31).

Każdy izraelski dom patriarchalny miał swego dziedzicznego naczelnika, który reprezentował dany dom w sprawach urzędowych i sądowniczych (Neh 7:70, 71; 11:13). Za dni Jozjasza podczas obchodów Paschy w Jerozolimie lud najwyraźniej wchodził na dziedziniec świątyni według domów patriarchalnych, by złożyć ofiary. Odbierały je oddziały Lewitów, również zorganizowane według swych domów patriarchalnych (2Kn 35:4, 5, 12).

Jezus Chrystus obiecał swym naśladowcom, że idzie przygotować im miejsce w ‛domu swego Ojca’, czyli w niebiańskiej siedzibie Jehowy (Jn 14:2; zob. RODZINA).

Miejsce przy drodze z Jizreel do Samarii, koło cysterny, gdzie Jehu spotkał i pozabijał braci judzkiego króla Achazjasza (2Kl 10:12-14). Nazwa zdaje się wskazywać na to, że wiązano tam owce, by ułatwić ich strzyżenie. W niektórych przekładach hebrajskie określenie bet-ʽéked oddano jako „szałasy” albo „dom spotkań”, co wskazywałoby na gospodę, gdzie spotykali się „pasterze” (haroʽím); w innych po prostu je przetranskrybowano, uznając je za nazwę miejscowości. Na ogół miejsce to utożsamia się z Bajt Kad (Bet Kad), ok. 6 km na wsch. pn. wsch. od dzisiejszego miasta Dżanin. Znajduje się tam kilka cystern.

To dosłownie oddane określenie prawdopodobnie oznacza „flakoniki z wonnościami”. Nosiły je — przypuszczalnie zawieszone na łańcuszkach lub innych naszyjnikach — ‛wyniosłe córki Syjonu’ (Iz 3:16, 18, 20).