laską”, chociaż fragment ten można też oddać „z rozkazodawcą, ze swymi władcami”. W Rodzaju 49:10 słowa „ani laska rozkazodawcy” można by też przetłumaczyć na „ani rozkazodawca”.

Ponieważ berło również miało kształt laski, niektórzy mogą dojść do wniosku, że w Rodzaju 49:10 nie ma różnicy między „berłem” a „laską rozkazodawcy”. Wydaje się jednak, że Jakub chciał zwrócić uwagę na pewną różnicę. W poetyckich wyrażeniach często stosuje się określenia paralelne. Chociaż mają one podobne znaczenie, to po bliższym przyjrzeniu okazuje się, że każde z nich zawiera nieco inną myśl, co często pozwala jeszcze lepiej zrozumieć podaną już informację. Jakub posługiwał się tą figurą stylistyczną, błogosławiąc swych synów. Na przykład gdy zapowiedział, że Dan „okaże się wężem na skraju drogi, wężem rogatym na skraju gościńca” (Rdz 49:17), użył tych paralelnych określeń, by wskazać, jak niebezpieczny będzie Dan dla wrogów Izraela.

Sam Bóg oświadczył: „Juda jest moją laską rozkazodawcy” (Ps 60:7; 108:8). Posiadanie laski rozkazodawcy wskazuje, że ten, kto ją dzierży, ma prawo do wydawania rozkazów, a berło w ręku monarchy wskazuje na jego władzę królewską lub prawo do takiej władzy (Ps 45:6). Tak więc określenia „berło” i „laska rozkazodawcy” z Rodzaju 49:10 zwracają uwagę na władzę i pozycję plemienia Judy. Ale chodziło o coś więcej niż tylko o dominację tego plemienia — miał z niego bowiem pochodzić Szilo, któremu „będzie się należeć posłuszeństwo ludów”. Wskazuje to na królewskie zwierzchnictwo nad ludami. Gdy królem Izraela został Dawid, potomek Judy, berło i laska rozkazodawcy rzeczywiście należały do plemienia Judy i miały pozostać przy nim aż do nadejścia Szilo, czyli Mesjasza (2Sm 7:8-16). Bóg istotnie dał narodom Szilo, Jezusa Chrystusa — potomka zarówno Judy, jak i Dawida — „za wodza i rozkazodawcę” (Iz 55:4). Przepowiedziano, że ten mesjański władca będzie panował nad ludami i narodami (Ps 2:8, 9; Dn 7:13, 14). Dlatego będzie posiadał nie tylko „berło”, czyli władzę królewską, lecz także „laskę rozkazodawcy”, czyli prawo do wydawania rozkazów (zob. SZILO 1).

Hebrajskie wyrazy széwet i mattéh często tłumaczy się na „rózga” lub „laska”. Słowo széwet oznacza laskę lub kij (do podpierania) i bywa też oddawane przez „kij pasterski” (Kpł 27:32). Naczelnicy plemion nosili laski lub berła i być może dlatego określenia széwet i mattéh oznaczały również „plemię” i tak też są tłumaczone (Wj 31:2; Pwt 18:1; 29:18). Hebrajskimi słowami széwet i ʽec (dosł. „drzewo”) określano ponadto drzewce włóczni lub podobnej broni (2Sm 18:14; 21:19).

Inny wyraz, makkél, można przetłumaczyć na ‛pręt’ lub ‛kij’ (Rdz 30:37; 1Sm 17:43), a miszʽénet to „laska” albo „wsparcie” (Sdz 6:21; 2Kl 18:21).

Greckim odpowiednikiem słowa „rózga” jest rábdos, tłumaczone czasem także na „laska” (Obj 19:15; Mt 10:10). W niektórych przekładach polskim słowem „laska” bywa też oddawany inny wyraz, ksýlon. Dosłownie znaczy on „drewno” lub coś zrobionego z drewna. W Mateusza 26:47, 55 i w równoległych sprawozdaniach słowo to przetłumaczono na „pałki”.

Zastosowanie. Lasek i kijów używano do podpierania się (Wj 12:11; Za 8:4; Heb 11:21), do obrony (2Sm 23:21; Mt 10:10), do młócenia (Iz 28:27 [w tym wersecie występuje zarówno mattéh, jak i széwet, oddane odpowiednio jako „kij” i „laska”, NŚ]; por. Sdz 6:11; Rut 2:17) i do zbierania oliwek (Pwt 24:20; Iz 24:13), a rózgami wymierzano karę dzieciom, niewolnikom i innym osobom (Wj 21:20 [„kij”, NŚ]; Prz 10:13; 23:13, 14; Dz 16:22). Pasterz używał kija, gdy prowadził trzodę, kierował poszczególnymi owcami i pomagał im. W kwestii wyboru zwierząt przeznaczonych na dziesięcinę dla sanktuarium Prawo nakazywało: „Jeśli chodzi o wszelką dziesięcinę ze stada i z trzody, ze wszystkiego, co przechodzi pod kijem pasterskim [czyli jest pod opieką pasterza], co dziesiąta głowa ma być czymś świętym dla Jehowy. Nie ma on sprawdzać, czy jest dobra, czy zła, nie ma też jej zamieniać” (Kpł 27:32, 33). Podobno gdy owce wychodziły z owczarni, w jej bramie stał pasterz, trzymając w ręku kij z kawałkiem tkaniny umoczonej w farbie, i znakował co dziesiątą sztukę jako przeznaczoną na dziesięcinę (por. Jer 33:13).

Symbol władzy. Laskę uważano za cenny przedmiot, po którym nieraz można było rozpoznać, do kogo należy. Juda dał Tamar swą laskę i sygnet w zastaw za koźlę, które miał jej przysłać jako zapłatę za współżycie (Rdz 38:18, 25). Naczelnicy nosili laski będące symbolem władzy. Dlatego w Biblii laska lub rózga często symbolizuje czyjąś władzę. Gdy Mojżesz występował przed starszymi Izraela, a także przed egipskim faraonem i kapłanami uprawiającymi magię, jego laska była symbolem władzy i misji otrzymanej od Boga (Wj 4:17, 29-31; 7:9-12). W tej drugiej sytuacji wspomniano o lasce Aarona, ale najwyraźniej chodziło o laskę Mojżesza,