siostrą Abrahama, zapewne córką Teracha z innej żony (Rdz 20:12). Pierworodnym Teracha najprawdopodobniej był Haran, którego córka została żoną innego syna Teracha, Nachora (Rdz 11:29).

Terach mieszkał w Ur Chaldejczyków i tam dorastały jego dzieci (Rdz 11:28). Według Jozuego 24:2 czcił on kiedyś innych bogów niż Jehowę, być może boga księżyca Sina, ulubione bóstwo mieszkańców Ur. Kiedy jednak Jehowa wezwał Abrahama do opuszczenia Ur, Terach jako głowa rodziny udał się z nim do Charanu, gdzie mieszkali razem aż do śmierci Teracha, która nastąpiła ok. 1943 r. p.n.e. (Rdz 11:31, 32; Dz 7:2-4).

2. Jedno z miejsc, gdzie podczas wędrówki po pustkowiu obozowali Izraelici; jego położenie jest nieznane (Lb 33:27, 28).

Bożki rodzinne (Rdz 31:30, 34). Chociaż słowo „terafim” występuje w lm., może też oznaczać jednego bożka. Przynajmniej niektóre terafim mogły mieć kształt i wielkość człowieka (1Sm 19:13, 16). Inne musiały być o wiele mniejsze, skoro mieściły się w kobiecym koszu przy siodle (Rdz 31:34). Niekiedy posługiwano się nimi do wróżenia (Eze 21:21; Za 10:2).

Z odkryć archeologicznych w Mezopotamii i sąsiednich krainach wynika, że od posiadania terafim zależało, komu przypadnie w udziale rodzinne dziedzictwo. Według pewnej tabliczki znalezionej w Nuzi zięć, który miał bożki domowe, mógł w określonej sytuacji dochodzić w sądzie praw do majątku zmarłego teścia (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 219, 220 oraz przyp. 51). Być może właśnie dlatego Rachela uznała, że robi słusznie, zabierając ze sobą terafim, skoro ojciec oszukał jej męża Jakuba (por. Rdz 31:14-16). Znaczenie terafim w nabywaniu praw do dziedzictwa może też tłumaczyć, dlaczego Labanowi tak bardzo zależało na ich odzyskaniu, że aż skrzyknął swych braci i ścigał Jakuba na odległość siedmiu dni drogi (Rdz 31:19-30). Oczywiście Jakub nie wiedział, co zrobiła Rachela (Rdz 31:32), i nic nie wskazuje na to, by kiedykolwiek zamierzał użyć tych terafim do odebrania dziedzictwa synom Labana. Jakub nie miał nic do czynienia z bożkami. Pozbył się owych terafim najpóźniej wtedy, gdy pod wielkim drzewem w pobliżu Szechem ukrył wszystkie inne cudzoziemskie bogi, które odebrał swym domownikom (Rdz 35:1-4).

Zarówno w czasach sędziów, jak i królów wiarołomni Izraelici posługiwali się terafim (Sdz 17:5; 18:14, 17, 20; Oz 3:4). Mało jednak prawdopodobne, by służyły one do ustalania praw do dziedzictwa, gdyż Bóg wyraźnie zabronił sporządzania wizerunków (Wj 20:4). Prorok Samuel wspomniał w tym samym kontekście o używaniu terafim i mocy tajemnej, a posługiwanie się nimi przyrównał do zuchwałego wysuwania się naprzód (1Sm 15:23). Terafim znalazły się wśród przedmiotów bałwochwalczego kultu, które wierny król Jozjasz usunął z Judy i Jerozolimy (2Kl 23:24). Skoro Michal, żona Dawida, miała terafim, najwyraźniej nie służyła Jehowie całym sercem, a jej mąż albo nie wiedział, że posiadała bożka, albo to tolerował, bo była córką króla Saula (1Sm 19:12, 13).

(z łac.: „trzeci”).

Chrześcijanin, który spisał lub przepisał list Pawła do Rzymian; jedyny z sekretarzy apostoła wymieniony z imienia. Tercjusz dołączył swe własne pozdrowienia dla chrześcijan w Rzymie (Rz 16:22).

Jeden z dwóch odźwiernych pałacu króla perskiego, którzy spiskowali przeciw Aswerusowi. Dowiedziawszy się o ich knowaniach, Mardocheusz powiadomił królową Esterę, która z kolei powtórzyła rzecz królowi. Teresz i jego wspólnik zawiśli na palu, a całe wydarzenie opisano w królewskich kronikach (Est 2:21-23; 6:1, 2).

(z łac., zdrobniała forma imienia Tercjusz).

Mówca publiczny, który w imieniu Żydów oskarżał Pawła przed namiestnikiem Feliksem w Cezarei. Jak wynika z tego, co zanotował Łukasz, Tertullus w znacznej części swej przemowy sławił Feliksa, a następnie w krótkich słowach oskarżył Pawła, że jest zamieszany w częste rebelie przeciwko Rzymowi (Dz 24:1-8). Nie wiadomo dokładnie, jakiej narodowości był Tertullus — żydowskiej czy rzymskiej.

Dwa natchnione listy należące do Chrześcijańskich Pism Greckich. Najprawdopodobniej są to pierwsze listy apostoła Pawła, który w obu przedstawia się jako ich pisarz (1Ts 1:1; 2:18; 2Ts 1:1; 3:17). Gdy powstawały, Pawłowi towarzyszyli Sylwan (Sylas) i Tymoteusz (1Ts 1:1; 2Ts 1:1). Okoliczność ta wskazuje, że zostały wysłane z Koryntu, nigdzie bowiem nie ma wzmianki, by gdzieś jeszcze współpracowali całą trójką po wspólnym pobycie w Koryncie podczas drugiej podróży misjonarskiej Pawła (Dz 18:5). Ponieważ wygląda na to, że apostoł rozpoczął 18-miesięczną służbę w Koryncie jesienią 50 r. n.e., przypuszczalnie w tym okresie po raz pierwszy napisał do Tesaloniczan (Dz 18:11; zob. CHRONOLOGIA [Późniejszy okres apostolski]). Drugi list musiał powstać wkrótce potem, prawdopodobnie ok. 51 r.