Ta sama zasada odnosiła się do wszelkiej powierzonej własności, a także do stosunków rodzinnych — np. najstarszego brata uważano za prawnego opiekuna młodszego rodzeństwa. Pozwala to zrozumieć troskę Rubena (najstarszego syna Jakuba) o życie Józefa, gdy pozostali bracia chcieli go zabić. Ruben powiedział: „‚Nie zadawajmy śmiertelnego ciosu jego duszy’. (...) ‚Nie przelewajcie krwi (...) nie podnoście na niego ręki’. Zamierzał bowiem uwolnić go z ich ręki, żeby go zwrócić ojcu”. A gdy zobaczył, że Józefa nie ma, tak się tym przejął, że „rozdarł swoje szaty” i wykrzyknął: „Dziecko przepadło! A ja — gdzież mam się udać?” (Rdz 37:18-30). Wiedział, że może być pociągnięty do odpowiedzialności za zniknięcie Józefa. Żeby uchronić przed tym Rubena, bracia chytrze spreparowali dowód na to, że Józefa zabiło dzikie zwierzę — umoczyli jego pasiastą szatę we krwi kozła. Następnie przedstawili ten dowód swemu ojcu, Jakubowi (który jako patriarcha był też sędzią), a on uwolnił Rubena od wszelkiej odpowiedzialności, gdyż po obejrzeniu zakrwawionej szaty uznał, że Józef został rozszarpany (Rdz 37:31-33).

W Galatów 3:19-25 określenia „strzeżeni” oraz „straż” mają znaczenie duchowe. Paweł oznajmia, że Prawo ujawniało występki i że „Pismo oddało wszystko razem pod straż grzechu”. Dalej wyjaśnia: „Zanim jednak nadeszła wiara, byliśmy strzeżeni przez prawo, razem oddani pod straż, i wypatrywaliśmy wiary, która miała zostać objawiona”. Podkreśla więc, że do ‛nadejścia wiary’ w Chrystusa cieleśni Izraelici znajdowali się pod duchową strażą Prawa, niejako byli przez nie pilnowani.

Zwrot ‛oddać pod straż’ w niektórych wypadkach oznacza czasowe pozbawienie wolności. Przykładem tego jest pół-Izraelita, który w obozie izraelskim lżył imię Jehowy. W sprawozdaniu czytamy, że po tym występku „oddano go pod straż, dopóki nie otrzymają wyraźnego oznajmienia według tego, co powie Jehowa” (Kpł 24:10-16, 23). Izraelici zwykle nie trzymali przestępców pod strażą zbyt długo, gdyż prawo wymagało jak najszybszego wymierzenia sprawiedliwości (Joz 7:20, 22-25). Ale w powyższej sytuacji, jak również w wypadku człowieka, który złamał prawo dotyczące sabatu, co opisano w Liczb 15:32-36, czekano na objaśnienie prawa. A kiedy było już jasne, co w danej sprawie postanowił Jehowa, niezwłocznie wykonywano wyrok. Również Piotr i inni apostołowie zostali oddani pod straż (choć niesłusznie) do czasu rozprawy przed Sanhedrynem, która miała się odbyć następnego dnia (Dz 4:3; 5:17, 18). Ponadto Pismo Święte wspomina, że spotkało to także Jeremiasza, przy czym w tym wypadku nie było to zwykłe osadzenie w areszcie, lecz faktyczne uwięzienie (Jer 37:21).

Zobacz też hasło STRAŻNIK.

Punkt lub stanowisko obserwacyjne, często zbudowane na murze miejskim (zob. WIEŻA). Strażnice budowano też na pustkowiu bądź przy granicy. Miały przede wszystkim znaczenie militarne i służyły ochronie miasta lub granic; wznoszono je także jako miejsce schronienia dla pasterzy i rolników w odludnych okolicach. Ułatwiały strażnikom ostrzeganie przed grabieżcami, dzięki czemu można było ochronić stada i plony (2Kn 20:24; Iz 21:8; 32:14).

Kilka miast nosiło nazwę „Micpe” albo „Micpa” (co znaczy „strażnica”), zapewne dlatego, że wybudowano je na wysokich wzniesieniach lub posiadały okazałe wieże. W Biblii czasami się je rozróżnia przez podanie, gdzie leżały, np. „Micpe w Gileadzie” (Sdz 11:29) czy „Micpe w Moabie” (1Sm 22:3).

Jakub usypał kopiec kamieni i nazwał go „Galeed” (czyli „kopiec świadectwa”) oraz „Strażnica”. Wtedy Laban powiedział: „Niechaj Jehowa będzie na straży między mną a tobą, gdy się nawzajem nie będziemy widzieć” (Rdz 31:45-49). Ten kopiec kamieni miał stanowić świadectwo, że Jehowa dopilnuje, by Jakub i Laban przestrzegali zawartego przymierza pokoju.

Ktoś, kto chroni ludzi lub mienie, często w nocy, i kto w razie niebezpieczeństwa wszczyna alarm, w wojsku zazwyczaj nazywany wartownikiem; osoba pilnująca kogoś zatrzymanego bądź uwięzionego (Jer 51:12; Dz 12:6; 28:16).

Dla ochrony przed kradzieżą lub zniszczeniem nieraz wyznaczano kogoś do pilnowania stad czy owoców dojrzewających w winnicach; tacy strażnicy przebywali w szałasach albo korzystali z wybudowanych w tym celu wysokich wież strażniczych (2Kl 17:9; 2Kn 20:24; Hi 27:18; Iz 1:8). Wśród wojsk oblegających lub atakujących jakieś warowne miejsce również bywali strażnicy, czyli wartownicy, którzy dostarczali dowódcom informacji o znaczeniu militarnym (Jer 51:12). Gdy król Saul znajdował się z wojskiem w obozie polowym, miał osobistych strażników, których obowiązkiem było dbanie o jego bezpieczeństwo (1Sm 14:16; 26:15, 16).

W miastach strażnicy często stali na murach lub w wieżach, by móc z daleka dostrzec, że ktoś się zbliża (2Sm 18:24-27; 2Kl 9:17-20). Czasami patrolowali też ulice (PnP 3:3; 5:7). Bywało, że