Zdobycie Tyru. W jakiś czas po zdobyciu Jerozolimy (607 p.n.e.) Nebukadneccar rozpoczął też oblężenie Tyru. Głowy jego wojowników ‛wyłysiały’ od noszenia hełmów, a skóra na ich ramionach „była otarta” od dźwigania materiałów potrzebnych do budowy umocnień oblężniczych. Ponieważ za wykonanie na Tyrze wyroku Jehowy nie otrzymał żadnej „zapłaty”, Bóg zapowiedział, że da mu bogactwa Egiptu (Eze 26:7-11; 29:17-20; zob. TYR). I rzeczywiście, pewna niekompletna inskrypcja babilońska, datowana na 37 rok panowania Nebukadneccara (588 p.n.e.) wspomina o wyprawie na Egipt (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, s. 308). Trudno jednak ustalić, czy chodzi tu o zasadniczy podbój, czy też o jakąś późniejszą interwencję zbrojną.

Przedsięwzięcia budowlane. Oprócz odnoszenia licznych zwycięstw militarnych i powiększania imperium babilońskiego, co zresztą zapowiadały proroctwa (por. Jer 47-49), Nebukadneccar dużo budował. Podobno dla tęskniącej za rodzinnym krajem medyjskiej małżonki zbudował wiszące ogrody, zaliczane do siedmiu cudów świata starożytnego. Wiele z ocalałych tekstów klinowych Nebukadneccara wspomina właśnie o jego osiągnięciach budowlanych, m.in. o świątyniach, pałacach i murach. Oto fragment takiej inskrypcji:

„Jam jest Nebukadreccar, król Babilonu, który odbudował Esangilę i Ezidę, syn Nabopolasara. Dla ochrony Esangili, aby żaden silny wróg ani niszczyciel nie wtargnął do Babilonu, aby linia frontu nie sięgnęła Imgur-Bel, [zbudowałem] dookoła Babilonu mury, jakich nie zbudował przede mną żaden król; wokół Babilonu wzniosłem obwarowanie z potężnego muru po stronie wschodniej. Wykopałem fosę, dotarłem do poziomu wody. Potem zobaczyłem, że mur, który wybudował mój ojciec, jest za mały w swej konstrukcji. Z asfaltu i cegły zbudowałem potężny mur, niewzruszony jak góra, i połączyłem go z murem mego ojca; jego fundamenty osadziłem na czeluściach ziemi; jego szczyt uczyniłem wysoki niczym góra. Wzdłuż tego muru, by go umocnić, wzniosłem trzeci, a u podstawy muru obronnego założyłem fundament z cegieł i osadziłem go na czeluściach ziemi, i położyłem jego podwaliny. Wzmocniłem fortyfikacje Esangili i Babilonu i na wieki utwierdziłem imię mego panowania” (G. A. Barton, Archaeology and the Bible, 1949, ss. 478, 479).

Harmonizuje to z chełpliwymi słowami wypowiedzianymi przez Nebukadneccara tuż przed postradaniem zmysłów: „Czyż nie jest to Babilon Wielki, który ja siłą mej potęgi zbudowałem na dom królewski i ku dostojeństwu mego majestatu?” (Dn 4:30). Ale gdy zgodnie z pochodzącym od Boga snem o ściętym drzewie Nebukadneccarowi wróciła zdolność rozumienia, musiał przyznać, że Jehowa potrafi upokorzyć pyszałków (Dn 4:37; zob. SZALEŃSTWO, OBŁĘD).

Wielka religijność. Nebukadneccar był zapewne niezwykle religijny, gdyż wybudował i upiększył świątynie wielu babilońskich bóstw. Szczególną czcią darzył Marduka, głównego boga Babilonu. To jemu przypisywał swe zwycięstwa. Najwyraźniej właśnie w świątyni Marduka (Merodacha) trzymano łupy wojenne, m.in. święte sprzęty ze świątyni Jehowy (Ezd 1:7; 5:14). Pewna inskrypcja Nebukadneccara głosi: „Ku twej chwale, o wzniosły MERODACHU, wybudowałem dom. (...) Niech do niego wniosą wielką daninę od królów narodów i od wszystkich ludów!” (Records of the Past: Assyrian and Egyptian Monuments, Londyn 1875, t. V, s. 135).

Także złoty posąg wzniesiony przez Nebukadneccara na równinie Dura był prawdopodobnie poświęcony Mardukowi i miał umocnić jedność religijną imperium. Kiedy Szadrach, Meszach i Abed-Nego odmówili oddania czci temu posągowi, i to nawet po otrzymaniu drugiej szansy, rozwścieczony Nebukadneccar rozkazał wrzucić ich do ognistego pieca, rozpalonego siedem razy bardziej niż zwykle. Ale gdy ci trzej Hebrajczycy zostali wyratowani przez anioła Jehowy, musiał przyznać, że „nie istnieje (...) żaden inny bóg, który potrafiłby ocalić tak jak ten” (Dn 3).

Poza tym Nebukadneccar chyba w znacznej mierze uzależniał swe posunięcia militarne od wróżb. Na przykład proroctwo Ezechiela opisuje, jak posłużył się wróżbami, by zadecydować, czy ma wyruszyć przeciwko ammonickiej Rabbie, czy przeciwko Jerozolimie (Eze 21:18-23).

(z akad.: „Nebo, wybaw mnie!”).

Rabsaris (naczelny dworzanin) w wojsku Nebukadneccara, które w 607 r. p.n.e. zburzyło Jerozolimę. Nebuszazban był jednym z książąt, którzy dopilnowali, by uwolniono Jeremiasza (Jer 39:13, 14). Albo właśnie on, albo inny mężczyzna noszący tytuł „rabsaris” znalazł się w grupie dostojników, którzy zasiedli w Bramie Środkowej, gdy Babilończycy zrobili pierwszy wyłom w murach Jerozolimy (Jer 39:2, 3).

(z babil.: „Nebo dał potomka”).

Dowódca straży przybocznej Nebukadneccara, stojący na czele wojsk, które w r. 607 p.n.e. zburzyły Jerozolimę. Wydaje się jednak, że Nebuzaradana nie było podczas oblężenia i zdobycia miasta, gdyż „przybył do Jerozolimy” jakiś