Miejscowość utożsamiana z Al-Ludd (współczesne Lod), położonym na równinie Szaron, ok. 18 km na pd. wsch. od Joppy. Piotr uzdrowił w Liddzie sparaliżowanego Eneasza. Cud ten skłonił wielu okolicznych mieszkańców do przyjęcia chrystianizmu (Dz 9:32-35, 38). Uważa się, że Lidda to inna nazwa biblijnego Lod (1Kn 8:12; zob. LOD).

Kobieta ta razem ze swymi domownikami należała do pierwszych osób w Europie, które przyjęły chrystianizm dzięki działalności apostoła Pawła w Filippi ok. 50 r. n.e. Pierwotnie mieszkała w Tiatyrze, mieście w Azji Mniejszej słynącym z farbiarstwa. Później przeniosła się do Filippi w Macedonii, gdzie sprzedawała purpurę — barwnik lub farbowane nim ubrania i tkaniny. Wygląda na to, że przewodziła swym domownikom (mogło chodzić m.in. o niewolników i sług), więc najwyraźniej była wdową lub panną (Dz 16:14, 15).

Lidię nazwano „czcicielką Boga”, co sugeruje, iż była żydowską prozelitką. W Filippi mieszkało chyba niewielu Żydów i nie było synagogi, dlatego w sabat Lidia i inne bogobojne kobiety zgromadzały się nad rzeką poza miastem. Gdy Paweł im głosił, Lidia uważnie się przysłuchiwała. Wraz ze swymi domownikami została ochrzczona, po czym nalegała na Pawła i jego towarzyszy, by się u niej zatrzymali: „Jeśli osądziliście, że jestem wierna Jehowie, to wejdźcie do mego domu”. Takiego szczerego zaproszenia nie można było odrzucić. Podróżujący razem z Pawłem Łukasz, pisarz Dziejów Apostolskich, dodał: „Wręcz przymusiła nas, żebyśmy weszli” (Dz 16:11-15).

Kiedy później Paweł i Sylas zostali uwolnieni z więzienia, ponownie wstąpili do domu Lidii. Udzielili tam zachęt braciom, a potem odeszli z Filippi (Dz 16:36-40).

Być może Paweł miał na myśli m.in. gościnność Lidii, gdy napisał do Filipian: „Zawsze dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam w każdym moim błaganiu za wami wszystkimi, przedkładając swoje błaganie z radością, ze względu na wkład, jaki od pierwszego dnia aż do tej chwili wnosicie na rzecz dobrej nowiny” (Flp 1:3-5).

Kraina w Azji Mniejszej, gdzie posługiwano się językiem likaońskim (Dz 14:6-11). W ciągu dziejów granice Likaonii ulegały wielu zmianom i trudno je dokładnie określić. W czasach, w których wspomina o niej Biblia, leżała na pd. rzymskiej prowincji Galacja i graniczyła od zach. z Pizydią i Frygią, od wsch. z Kapadocją, a od pd. z Cylicją. Zajmowała pozbawioną drzew równinę, ubogą w wodę. Mimo to w starożytności uzyskiwano tam stosunkowo dobre plony, a na pastwiskach wypasano duże stada owiec.

Apostoł Paweł podczas swej pierwszej i drugiej podróży misjonarskiej odwiedził dwa miasta Likaonii: Derbe i Listrę. Być może zatrzymał się tam również w trakcie swej trzeciej podróży, gdy wędrował „z miejsca na miejsce przez krainę galacką” (Dz 14:6, 20, 21; 16:1; 18:23).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „brać”).

Mężczyzna z plemienia Manassesa, wymieniony jako trzeci spośród synów Szemidy (1Kn 7:19).

Sługa, który towarzyszył rzymskiemu urzędnikowi miejskiemu w miejscach publicznych oraz wykonywał jego polecenia. Grecki termin rabdoúchos dosłownie znaczy „trzymający rózgę” (Dz 16:35, 38; por. Int, NTint). Rzymianie określali tę funkcję słowem lictor, a w koloniach rzymskich pełniąca ją osoba nosiła fasces — pęk rózeg wiązu lub brzozy z wetkniętym w nie toporem, stanowiący oznakę władzy danego urzędnika.

Ze względu na niektóre obowiązki rzymscy liktorzy przypominali dzisiejszych policjantów, różnili się jednak od nich tym, że byli ściśle związani z określonym urzędnikiem i mieli obowiązek nieustannie mu towarzyszyć. Nie działali na bezpośrednie wezwanie obywateli, lecz wyłącznie z rozkazu swego zwierzchnika.

Gdy urzędnik pojawiał się w miejscu publicznym, liktorzy oznajmiali jego nadejście, torowali mu drogę przez tłum i pilnowali, by okazywano mu należny szacunek. Trzymali też straż przy jego domu, doręczali wiadomości od niego, doprowadzali przed jego urząd przestępców i czasami wymierzali im chłostę.

Liktorów formalnie mianowano na jeden rok, ale w rzeczywistości często pełnili służbę dłużej. Większość z nich stanowili wyzwoleńcy. Rzymscy liktorzy byli zwolnieni ze służby wojskowej i za swą pracę otrzymywali zapłatę.

Ponieważ Filippi było kolonią rzymską, władzę w mieście sprawowali cesarscy urzędnicy miejscy i to oni kazali wychłostać rózgami Pawła i Sylasa. Następnego dnia polecili ich zwolnić, przekazując tę informację przez liktorów. Paweł nie przyjął jednak takiego uwolnienia, ale zażądał od ich przełożonych, urzędników miejskich, by przyznali się, że postąpili niesłusznie (Dz 16:19-40; zob. URZĘDNIK).