Chrześcijanin ze zboru w Rzymie; otrzymał osobiste pozdrowienia od Pawła (Rz 16:14).

1. Jeden z chrześcijan ze zboru w Rzymie, których Paweł imiennie pozdrowił (Rz 16:14).

2. Grecki bóg, syn Zeusa i Mai; przez Rzymian utożsamiany z ich bogiem handlu, Merkurym. Hermes był uważany za posłańca bogów. Uchodził za poufnego doradcę herosów oraz boga handlu, krasomówstwa, ćwiczeń gimnastycznych, snu i marzeń sennych. Wierzono, że nie tylko pomaga żywym, ale też odprowadza zmarłych do Hadesu.

Kiedy apostoł Paweł uzdrowił w Listrze mężczyznę ułomnego od urodzenia, został obwołany przez mieszkańców miasta Hermesem, gdyż „przodował w mowie” (Dz 14:8-13). Harmonizuje to z poglądem, jakoby Hermes był posłańcem bogów i patronem pięknej mowy. Ludność Listry rzeczywiście czciła tego boga, co potwierdza następująca inskrypcja znaleziona w tamtej okolicy w 1909 r.: „Toues Macrinus, zwany też Abascantusem, i Batasis, syn Bretasisa, zgodnie z przyrzeczeniem na własny koszt wznieśli [posąg] Wielkiego Hermesa wraz z zegarem słonecznym i poświęcili go Zeusowi, bogu słońca” (The International Standard Bible Encyclopaedia, red. J. Orr, 1960, t. III, s. 1944).

(„zrodzony z Hermesa”).

Jeden z dwóch chrześcijan z okręgu Azji, których imiona wymienił Paweł, wyjawiając, że odwrócili się od niego. Być może przyczyną były okrutne prześladowania chrześcijan wszczęte przez Nerona po pożarze Rzymu w 64 r. n.e. (2Tm 1:15).

(„poświęcone; obłożone klątwą”).

Hermon to najwyższy masyw górski w Palestynie, zwany przez Arabów Dżabal asz-Szajch (prawdopodobnie: „góra starca”) lub Dżabal at-Taldż („góra śnieżna”). Określenia te najwyraźniej wzięły się stąd, że niemal przez cały rok góra Hermon pokryta jest śniegiem. Jej ośnieżony szczyt może przypominać siwą głowę starca. W starożytności Sydończycy nazywali ją „Sirionem”, a Amoryci „Senirem” (Pwt 3:8, 9). To drugie miano przypuszczalnie było używane również w odniesieniu do części pasma Antylibanu (1Kn 5:23). Jeszcze inna nazwa tej góry brzmiała „Sijon” (nie Syjon) (Pwt 4:47, 48). Psalmista wspomniał o górach Hermon i Tabor, że ‛radośnie wykrzykują w imieniu Jehowy’ (Ps 89:12).

Góra Hermon stanowi pd. kraniec pasma Antylibanu; wznosi się na wysokość 2814 m n.p.m. i z pn. na pd. ma ok. 30 km długości. Pomiędzy jej kilkoma szczytami rozciąga się płaskowyż (Ps 42:6). Góra ta zbudowana jest z wapienia, choć od strony wsch. i zach. częściowo występują pokłady bazaltu. W wyższych partiach jest całkowicie pozbawiona roślinności, z wyjątkiem rosnących gdzieniegdzie niskich krzaków. Dolną część stoków porastają jodły, drzewa owocowe i krzewy. Od zach. i pd. niższe partie zboczy pokryte są winnicami.

W pogodny dzień ze szczytu Hermonu rozpościera się wspaniały widok na znaczną część Palestyny. Na zach. widać góry Liban, równinę wokół