A zatem Asriel mógł tu zostać nazwany „synem” Manassesa w tym sensie, że był jego późniejszym potomkiem (przez Machira, syna Manassesa i jego syryjskiej nałożnicy), co w biblijnych rodowodach nie jest niczym niezwykłym. Ale możliwe, że Manasses miał zarówno syna, jak i prawnuka o tym samym imieniu. „Synowie Asriela” należeli do potomków Manassesa, którym Jozue przydzielił pewien obszar w Ziemi Obiecanej (Joz 17:1-4).

(„[od; należący do] Asriela”).

Rodzina Manassesytów pochodząca od Asriela (Lb 26:29, 31).

(prawdopodobnie: „więzień”).

1. Lewita urodzony w Egipcie, jeden z synów Koracha (Wj 6:24; 1Kn 6:22).

2. Postać wymieniona w 1 Kronik 6:23, 37. Jest to prawdopodobnie inny Assir, syn lub potomek Ebiasafa.

W przekładzie Wujka Assir (Asir) pojawia się jeszcze w 1 Kronik 3:17, ale w wielu współczesnych przekładach (Bp, BT, Bw, BWP, NŚ) odpowiednie słowo hebrajskie przetłumaczono nie jako imię własne, lecz jako określenie odnoszące się do Jechoniasza (Jehojachina) i wskazujące, że był jeńcem lub więźniem w Babilonie (2Kl 24:12-15; 25:27-30). W Przekładzie Nowego Świata fragment ten brzmi: „A synami Jechoniasza, gdy był więźniem [ʼassír], byli: jego syn Szealtiel...”.

Miasto portowe w Mizji, na pn. brzegu zatoki Adramyttion; leżało w rzymskiej prowincji Azja. Dzisiaj nosi nazwę Behramkale.

Gdy podczas swej trzeciej podróży misjonarskiej Paweł wracał do Jerozolimy, zatrzymał się w Troadzie. Stamtąd odesłał Łukasza i innych statkiem do Assos, gdzie zamierzał do nich dołączyć. Żeby dotrzeć do Assos, położonego po drugiej stronie półwyspu, trzeba było opłynąć przylądek Baba (Lekton), a Paweł poszedł tam pieszo krótszą drogą (ok. 32 km) i zdążył na statek, który popłynął następnie do Mityleny na wyspie Lesbos, położonej na pd. od Assos (Dz 20:6, 13, 14).

We fragmencie Księgi Daniela spisanym po aramejsku (Dn 2:4b do 7:28) występuje słowo gazerín, które pochodzi od rdzenia oznaczającego „odcinać” (Dn 2:34) i prawdopodobnie odnosi się do osób dzielących niebo na gwiazdozbiory. Niektóre polskie przekłady oddają to aramejskie słowo jako „wieszczkowie” (Bg) lub „wróżbici” (Wk) (Dn 2:27; 4:7 [4:4, Wk]; 5:7, 11). Chodzi o ludzi, którzy „przepowiadali los człowieka na podstawie położenia gwiazd w chwili jego urodzenia” (W. Gesenius, Hebräisches und chaldäisches Handwörterbuch über das Alte Testament, wyd. 4, cz. 1, Lipsk 1834, s. 367). Pseudonauka, jaką jest astrologia, ma ścisły związek z politeizmem; pojawiła się w Dolnej Mezopotamii prawdopodobnie krótko po potopie, gdy ludzie odstąpili od prawdziwego wielbienia Jehowy. Z czasem słowo „Chaldejczyk” stało się wręcz synonimem „astrologa”.

Astrologia opierała się na założeniu, iż nad każdą częścią nieba sprawuje władzę inny bóg. Wszelkie ruchy ciał niebieskich i związane z nimi zjawiska — np. wschody i zachody słońca, równonoce, przesilenia słoneczne, fazy księżyca, zaćmienia słońca i księżyca oraz pojawianie się meteorów — uznawano za przejawy działania tych bogów. Dlatego regularnie obserwowano i notowano te zjawiska, po czym sporządzano skomplikowane diagramy i tablice, na podstawie których usiłowano przewidzieć ludzkie losy i wydarzenia na ziemi. Wierzono, że wspomniani bogowie kierują sprawami zarówno publicznymi, jak i prywatnymi. W związku z tym przed podjęciem decyzji w kwestiach politycznych czy wojskowych zawsze wzywano astrologów, by odczytali i zinterpretowali znaki, a następnie udzielili rady. W rezultacie klasa kapłanów zdobyła ogromną władzę i wpływ na życie ludzi. Przypisywała sobie nadprzyrodzoną moc, wnikliwość i mądrość. Każda większa świątynia wzniesiona w Babilonie miała własne obserwatorium.

Gdy w VIII w. p.n.e. prorok Izajasz przepowiadał zagładę Babilonu, rzucił wyzwanie tamtejszym astrologom, którzy wpatrywali się w gwiazdy i pełnili rolę doradców. Zwracając się do „córy babilońskiej”, oświadczył: „Znużyłaś się mnóstwem swoich doradców. Niech teraz powstaną i cię wybawią, czciciele niebios, obserwujący gwiazdy, ci, którzy podczas dni nowiu dzielą się wiedzą o tym, co na ciebie przyjdzie” (Iz 47:13).

Jakiś czas później do tej krainy astrologów trafili jako hebrajscy jeńcy Daniel i trzej jego towarzysze. Gdy król poddał ich próbie „w każdej sprawie wymagającej mądrości i zrozumienia”, stwierdził, że „dziesięciokrotnie przewyższają wszystkich kapłanów zajmujących się magią, jak również zaklinaczy, którzy byli w całym jego królestwie” (Dn 1:20). Daniela nazwano potem „przełożonym kapłanów zajmujących się magią” (Dn 4:9), ale trzeba podkreślić, że nigdy nie porzucił on wielbienia Jehowy na rzecz wróżenia z gwiazd. Gdy astrolodzy i pozostali mędrcy babilońscy nie potrafili powiedzieć, co śniło się królowi, rozwścieczony Nebukadneccar oznajmił: „Zostaniecie rozsiekani na kawałki, a wasze domy będą zamienione w ustępy publiczne” (Dn 2:5). Rozkaz ten obejmował także Daniela