Później bezskutecznie protestowali, gdy Piłat kazał umieścić na palu Jezusa tytuł „król Żydów” (Jn 19:19-22). Rzymianie mieli zwyczaj umieszczać tabliczkę informującą o zbrodni, za którą skazano przestępcę.

Paweł — apelacja i pobyt w Rzymie. Żydowscy przywódcy religijni z Tesaloniki, którzy zwołali motłoch i próbowali powstrzymać działalność kaznodziejską Pawła i Sylasa, również postawili im zarzut zdrady przeciw cesarzowi (Dz 17:1-9). W tym czasie był nim Klaudiusz (41-54 n.e.) (Dz 11:28).

Pozostałe biblijne wzmianki o Cezarze odnoszą się do Nerona, który panował od 54 do 68 r. n.e., kiedy to popełnił samobójstwo, mając ok. 31 lat. To o Neronie mówił Paweł, gdy był sądzony w Cezarei przez namiestnika Festusa, zapewne ok. r. 58. Paweł stanowczo zaprzeczył, jakoby zawinił wobec Cezara, i nie zgodził się na proces w Jerozolimie, mówiąc: „Stoję przed fotelem sędziowskim Cezara, gdzie powinienem być sądzony. (...) Odwołuję się do Cezara!” (Dz 25:1, 6-11). Skorzystał w ten sposób z prawa przysługującego mu jako obywatelowi rzymskiemu. Do cesarza można się było odwołać zarówno po ogłoszeniu wyroku, jak i w każdym wcześniejszym momencie procesu. Ponieważ Festus nie był skłonny sam wydać werdyktu, a rozprawa w Jerozolimie nie dawała nadziei na sprawiedliwy wyrok, Paweł wniósł formalną prośbę o to, by osądziła go najwyższa instancja cesarstwa. Jak się wydaje, w niektórych sytuacjach taka apelacja oskarżonego mogła być odrzucona, np. w wypadku złodzieja, pirata czy wywrotowca złapanego na gorącym uczynku. Zapewne z tego powodu przed wydaniem zgody Festus omówił sprawę „ze zgromadzeniem doradców”. Później przesłuchał jeszcze Pawła w obecności swego gościa, Heroda Agryppy II, dzięki czemu mógł przekazać dokładniejsze informacje, gdy odsyłał Pawła do „Najdostojniejszego”, czyli Nerona (Dz 25:12-27; 26:32; 28:19). Wnosząc apelację, Paweł osiągnął jeszcze inny cel — został zabrany do Rzymu, zgodnie ze swym wcześniejszym życzeniem (Dz 19:21; Rz 15:22-28). Prorocza obietnica Jezusa i wiadomość, którą Paweł otrzymał później od anioła, wskazują na kierownictwo Boże w tej sprawie (Dz 23:11; 27:23, 24).

Najprawdopodobniej podczas swego pierwszego uwięzienia w Rzymie Paweł napisał List do Filipian (ok. 60—61 n.e.). W końcowej części tego listu przekazał pozdrowienia od braci w Rzymie, „zwłaszcza tych z domu Cezara” (Flp 4:21, 22). Określenie „dom Cezara” nie musi się odnosić do najbliższej rodziny panującego wtedy Nerona, ale może obejmować osoby zatrudnione w administracji państwowej, niewolników Cezara bądź niższych urzędników. Nie wiadomo, czy zostali oni chrześcijanami w wyniku działalności Pawła. Jeśli miejsce, gdzie go przetrzymywano, znajdowało się w sąsiedztwie kwater gwardii pretoriańskiej (Flp 1:13), to mogło być niedaleko pałacu Nerona, czyli blisko wielu osób „z domu Cezara” (Dz 28:16, 30, 31). Niezależnie od tego, w jaki sposób Paweł poznał tych chrześcijan „z domu Cezara”, najwyraźniej okazali oni szczególne zainteresowanie braćmi w Filippi. Ponieważ była to kolonia rzymska, z której pochodziło wielu weteranów i urzędników państwowych, niektórzy z tych chrześcijan mogli być spokrewnieni lub zaprzyjaźnieni z osobami, którym Paweł przekazywał pozdrowienia.

W r. 64 n.e. wybuchł w Rzymie wielki pożar, który zniszczył mniej więcej czwartą część miasta. Krążyły pogłoski, że odpowiedzialność za to ponosi Neron, więc ten, jak donosi historyk Tacyt, próbował zrzucić winę na chrześcijan (Roczniki, XV, 44). Nastąpiły masowe aresztowania, wielu chrześcijan i ludzi podejrzanych o przynależność do nich poddano torturom i zabito, a niektórych nawet publicznie spalono żywcem. Wydaje się, że był to początek wielkiej fali prześladowań, wywołanych nie przez przeciwników religijnych, ale przez czynniki polityczne zdecydowane unicestwić zbór chrześcijański. Paweł, zwolniony po dwóch latach uwięzienia w Rzymie (ok. 59-61 n.e.), teraz zapewne został ponownie aresztowany (ok. 65 n.e.). Powszechnie uznaje się, że wkrótce potem stracono go z rozkazu Nerona (por. 2Tm 1:16, 17; 4:6-8).

W r. 66 n.e., na dwa lata przed śmiercią Nerona, wybuchło powstanie żydowskie, stłumione dopiero w r. 70, za panowania Wespazjana (69-79 n.e.). Prawdopodobnie za rządów Domicjana (81-96 n.e.), zaciekłego przeciwnika chrystianizmu, na wyspę Patmos został zesłany apostoł Jan (Obj 1:9).

(„[należąca do] Cezara”).

Ważny port morski nad Morzem Śródziemnym wybudowany pod koniec I w. p.n.e. przez Heroda Wielkiego. Wcześniej istniała tam Wieża Stratona, która swą nazwę podobno zawdzięczała pewnemu sydońskiemu władcy. Starożytna nazwa Cezarei zachowała się w arabskiej nazwie Kajsarija (po hebr. Chorbat Kesari). Miejsce to leży ok. 40 km na pd. od góry Karmel i ok. 87 km na pn. pn. zach. od Jerozolimy.