ciała i pragnienie oczu, i popisywanie się swymi środkami do życia — nie pochodzi od Ojca, lecz pochodzi od świata” (1Jn 2:15, 16). Dalej dodał, że „cały świat podlega mocy niegodziwca” (1Jn 5:19). A zatem ludzie miłujący Boga nienawidzą wszelkiej niegodziwości (Ps 101:3; 119:104, 128; Prz 8:13; 13:5).

Chociaż Biblia oznajmia, że mąż i żona powinni darzyć się nawzajem miłością, obejmującą też pożycie małżeńskie (Prz 5:18, 19; 1Ko 7:3-5), zarazem zdecydowanie potępia popularne w świecie obcowanie płciowe osób niezwiązanych węzłem małżeńskim (Prz 7:18, 19, 21-23).

Niektórzy ludzie ku własnej zgubie zaczynają odczuwać miłość do pieniędzy (gr. filargyría, dosł. „kochanie srebra”; 1Tm 6:10, Int). W I w. n.e. umiłowanie pieniędzy cechowało faryzeuszy, a w dniach ostatnich miało być typowe dla ogółu ludzi (Łk 16:14; 2Tm 3:2). Chrześcijanie natomiast mają prowadzić życie „wolne od umiłowania pieniędzy” (gr. afilárgyros, dosł. „niekochający srebra”; Heb 13:5). Również od mężczyzny ubiegającego się o urząd nadzorcy w zborze chrześcijańskim wymagano m.in., żeby ‛nie miłował pieniędzy’ (1Tm 3:3).

Jezus Chrystus przestrzegał przed szukaniem chwały u ludzi. Ostro napiętnował obłudnych żydowskich przywódców religijnych, którzy lubili się modlić, „stojąc w synagogach i na rogach szerokich ulic, aby ich ludzie widzieli”, i z upodobaniem zajmowali „najpocześniejsze miejsce na wieczerzach i pierwsze siedzenia w synagogach”. Wykazał, że tacy w pełni odbierali swą nagrodę, którą umiłowali i której pragnęli — zaznawali chwały i szacunku u ludzi, więc od Boga już nic im się nie należało (Mt 6:5; 23:2, 5-7; Łk 11:43). Biblia donosi: „Nawet wielu władców wprawdzie uwierzyło w niego [w Jezusa], ale ze względu na faryzeuszy nie wyznawali go, żeby ich nie wykluczono z synagogi; bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką niż nawet chwałę Bożą” (Jn 5:44; 12:42, 43).

Zwracając się do swych uczniów, Jezus powiedział: „Kto kocha [filòn] swą duszę, ten ją niszczy, ale kto nienawidzi swej duszy w tym świecie, ten ją ustrzeże dla życia wiecznego” (Jn 12:23-25). Człowiek, który woli chronić teraźniejsze życie i nie jest gotów go oddać jako naśladowca Jezusa, straci widoki na życie wieczne. Stoją one jednak otworem przed tym, kto nie przecenia życia w tym świecie i bardziej niż wszystko inne miłuje Jehowę oraz Chrystusa.

Bóg nienawidzi kłamców, gdyż nie ma w nich miłości do prawdy. W pewnej wizji oznajmił apostołowi Janowi: „Na zewnątrz [miasta świętego, Nowej Jerozolimy] są psy i uprawiający spirytyzm, i rozpustnicy, i mordercy, i bałwochwalcy, i każdy, kto lubuje się [filòn] i trwa w kłamstwie” (Obj 22:15; 2Ts 2:10-12).

Miłość może oziębnąć. Kiedy Jezus Chrystus zapowiadał uczniom, co przyniesie przyszłość, wspomniał, że miłość (agápe) wielu rzekomych chwalców Boga oziębnie (Mt 24:3, 12). Według apostoła Pawła jednym z dowodów nastania krytycznych czasów miało być pojawienie się ludzi „rozmiłowanych w pieniądzach” (2Tm 3:1, 2). A zatem człowiek może zapomnieć o prawych zasadach i utracić stosowną miłość, którą niegdyś odczuwał. Koniecznie więc trzeba stale okazywać i rozwijać miłość, w czym pomaga rozmyślanie nad Słowem Jehowy i wprowadzanie w czyn Jego zasad (Ef 4:15, 22-24).

Jednostka wagowa i pieniężna (1Kl 10:17; Ezd 2:69; Neh 7:71). Z hebrajskiego tekstu Ezechiela 45:12 wynika, że mina (mane) równała się 60 syklom. Jednakże w greckim przekładzie Septuaginty przypisano tu minie wartość 50 sykli (zob. Bp, Bw, BWP). Ponieważ w Biblii duże sumy wyrażane w syklach są podzielne przez 50, więc być może w dawniejszych czasach mina była równa 50 syklom (Rdz 23:15; Wj 30:24; 38:29; Lb 31:52; 1Sm 17:5).

Znaleziska archeologiczne potwierdzają, że na minę składało się 50 sykli. W Tall Bajt Mirsim odkryto niepodpisany odważnik o wadze 4565 g, który mógł odpowiadać ośmiu 50-syklowym minom, przy czym sykl ważyłby 11,4 g. W przybliżeniu odpowiada to przeciętnej wadze ok. 45 podpisanych odważników syklowych odnalezionych w Palestynie. Z tego względu w niniejszej publikacji przyjęto, że w Pismach Hebrajskich mina to 50 sykli lub ¹⁄60 talentu, czyli 570 g. A zatem współcześnie mina srebra byłaby warta 110,10 dolara, a złota — 6422,50 dolara.

Nie można też wykluczyć, że podobnie jak w wypadku łokcia, były dwie różne miny — jedną mogła być mina królewska (por. 2Sm 14:26), a drugą zwykła mina (por. Eze 40:5).

Na podstawie dzieł starożytnych pisarzy greckich ocenia się, że na minę (mna) z Chrześcijańskich Pism Greckich (Łk 19:13-25) składało się 100 drachm. Drachma była prawie równa denarowi. A zatem jedna mina stanowiła dość znaczną sumę. Obecnie byłaby warta 65,40 dolara, ale w I w. n.e. robotnik rolny musiał na nią pracować mniej więcej ćwierć roku.