ale składanie datków jest zaszczytem, który daje słudze Bożemu sposobność okazywania Jehowie miłości. Dary ofiarowane nie dla rozgłosu czy z samolubnych pobudek, lecz z właściwym nastawieniem i na rzecz prawdziwego wielbienia przysparzają szczęścia oraz zapewniają błogosławieństwo Boże (Prz 3:9, 10; Mt 6:1-4; Dz 20:35). Każdy może zaznawać tego szczęścia, regularnie odkładając coś z własnych środków na wspieranie czystego wielbienia Boga i pomaganie potrzebującym (1Ko 16:1, 2).

Najlepszym przykładem jest pod tym względem Jehowa, gdyż daje ludziom „życie i dech, i wszystko” (Dz 17:25), oddał za ludzkość swego jednorodzonego Syna (Jn 3:16), a ponadto wzbogaca chrześcijan „ku wszelkiego rodzaju szczodrości” (2Ko 9:10-15). Istotnie, „każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek pochodzi z góry, bo zstępuje od Ojca świateł niebiańskich” (Jak 1:17; zob. DARY, UPOMINKI).

Zobacz też ŚWIĘTA DANINA.

Miejsce wymienione tylko raz — w opisie drogi, którą przemierzył Joab, gdy na rozkaz Dawida dokonywał spisu ludności (2Sm 24:1-6). Z kontekstu wynika, że miejsce to znajdowało się na pn. krańcu Izraela, gdyż o wykonawcach owego polecenia powiedziano, że poszli „dalej do Dan-Jaan i skręcili do Sydonu”. W kolejnym wersecie (2Sm 24:7) wspomniano o Beer-Szebie, co przywodzi na pamięć często spotykane wyrażenie „od Beer-Szeby aż po Dan”, którego użył Dawid, gdy wydawał Joabowi dyspozycje dotyczące spisu (1Kn 21:2). Dan-Jaan może się więc odnosić do leżącego na północy miasta Dan lub do jego przedmieść (por. Sdz 18:28, 29, gdzie również wymieniono Dan i Sydon; zob. też DAN 3).

Miasto usytuowane w górzystym regionie Judy (Joz 15:49). Jego dokładna lokalizacja jest obecnie nieznana.

Potomek Zeracha, syna Judy (1Kn 2:4, 6); odznaczał się wielką mądrością, choć nie dorównywał Salomonowi (1Kl 4:31; zob. MACHOL).

Złota moneta perska o wadze 8,4 g (wartość współczesna: 94,50 dolara), bita przez dwa stulecia od końca VI w. p.n.e. Awers przedstawia króla, który przyklęka na jednym kolanie, trzymając w prawej ręce włócznię, a w lewej łuk. Na rewersie widać podłużny odcisk stempla. W 1 Kronik 29:7 jeden z datków złożonych na świątynię za panowania Dawida podano w darejkach, choć w tamtych czasach te perskie monety nie były znane. Najwyraźniej pisarz Księgi Kronik przeliczył pierwotną wartość na używany wówczas pieniądz, znany czytelnikom (Ezd 8:27).

W Biblii imię to jest odnoszone do trzech królów — jednego Meda i dwóch Persów. Zdaniem niektórych przynajmniej w wypadku Dariusza Meda mogło chodzić nie tyle o imię własne, ile o tytuł bądź imię tronowe.

1. Dariusz Med, który po zdobyciu Babilonu przez wojska Cyrusa Persa objął królestwo chaldejskiego króla Belszaccara, mając ok. 62 lat (Dn 5:30, 31). Nazwany jest też „synem Aswerusa z potomstwa Medów” (Dn 9:1).

Korzystając ze swych uprawnień administracyjnych, Dariusz wyznaczył w całym królestwie 120 satrapów, a nad nimi ustanowił trzech wysokiej rangi urzędników, którzy mieli reprezentować interesy króla. Zapewne było to podyktowane głównie względami finansowymi, jako że do najważniejszych powinności satrapów należało zbieranie podatków i danin należnych królowi (por. Ezd 4:13). Jednym z owych trzech wysokich funkcjonariuszy był Daniel, który tak bardzo się wyróżniał zarówno spośród nich, jak i spośród satrapów, że Dariusz zamierzał uczynić go swoim pierwszym ministrem. Powodowani najwyraźniej zawiścią — a być może też uzasadnioną obawą, iż bezkompromisowość Daniela ograniczy łapownictwo i inne formy korupcji — pozostali dwaj dostojnicy w zmowie z satrapami obmyślili pułapkę prawną. Pojawili się gromadnie przed królem i przedstawili mu do podpisu edykt popierany rzekomo przez wszystkich wyższych urzędników państwowych (nie wspomnieli jednak przy tym