ludźmi byli pewni chrześcijanie ze zboru w Efezie. Apostoł Paweł nie polecił Tymoteuszowi radzić tym bogatym braciom, by pozbyli się wszelkich dóbr materialnych, lecz oznajmił: „Nakazuj tym, którzy są bogaci w obecnym systemie rzeczy, żeby nie mieli wygórowanego mniemania o sobie i żeby nie opierali nadziei na niepewnym bogactwie, lecz na Bogu, który obficie dostarcza nam wszystkiego dla naszego pożytku; żeby pracowali nad tym, co dobre, byli bogaci w szlachetne uczynki, hojni, gotowi się dzielić, niezawodnie zaskarbiając sobie wspaniały fundament na przyszłość, aby móc się mocno uchwycić rzeczywistego życia” (1Tm 6:17-19). A zatem tacy zamożni chrześcijanie mieli kontrolować swe pobudki, nie przykładać nadmiernej wagi do bogactw i szczodrze je wykorzystywać do pomagania innym.

Mamona. Na ogół uważa się, że występujące w Biblii słowo mamonás (od którego pochodzi polskie „mamona”) odnosi się do pieniędzy lub bogactwa (Mt 6:24; Łk 16:9, 11, 13; por. Bp, Bw, NŚ). Nic nie wskazuje na to, by było to imię jakiegoś bóstwa. Jezus użył tego określenia, gdy wykazywał, że kto chce służyć Bogu, nie może być niewolnikiem Bogactwa (Mt 6:24). Zachęcił swych słuchaczy: „Czyńcie sobie przyjaciół za pomocą nieprawego bogactwa, żeby — gdy go zabraknie — przyjęli was do wiecznotrwałych miejsc zamieszkania” (Łk 16:9). Ponieważ posiadanie dużej ilości dóbr materialnych lub choćby tylko ich pożądanie może prowadzić do bezbożnych czynów, nazwano je „nieprawym bogactwem”, dla odróżnienia od bogactw duchowych. Poza tym bogactwa materialne, zwłaszcza pieniądze, w gruncie rzeczy należą i pozostają pod władzą „cezara”, który puszcza je w obieg i ustala ich wartość. Takie bogactwa są ulotne i można je stracić w wyniku zmiany sytuacji ekonomicznej lub innych okoliczności. Dlatego kto je posiada, nie powinien pokładać w nich ufności ani korzystać z nich tak, jak większość ludzi w świecie — w samolubny sposób, np. w celu pomnożenia swych bogactw (1Ko 7:31). Powinien raczej zabiegać o pozyskanie przyjaźni Tych, którzy dysponują „wiecznotrwałymi miejscami zamieszkania”.

Osobami tymi są Jehowa Bóg i Jego Syn, Chrystus Jezus (por. Jn 6:37-40, 44). Kto nie robi właściwego użytku z „nieprawego bogactwa” (np. przez pomaganie znajdującym się w potrzebie lub popieranie rozwoju „dobrej nowiny”; Gal 2:10; Flp 4:15), ten nigdy nie zostanie przyjacielem Boga i Jego Syna, Chrystusa Jezusa. Okoliczność, iż ktoś taki jest niewierny w korzystaniu z „nieprawego bogactwa”, dowodzi, że nie zasługuje na powierzenie mu bogactw duchowych (Łk 16:10-12). Nigdy nie będzie ‛wspaniałym szafarzem niezasłużonej życzliwości Bożej’, udzielającym dóbr duchowych innym ludziom (1Pt 4:10, 11).

Bóstwa czczone przez narody w przeszłości i obecnie są wymysłem niedoskonałych, „pustogłowych” ludzi, którzy „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na coś podobnego do wizerunku zniszczalnego człowieka, a także ptaków oraz stworzeń czworonożnych i pełzających” (Rz 1:21-23). Nie dziwi zatem, że bóstwa te odzwierciedlają cechy i słabości swych niedoskonałych czcicieli. Jeden z hebrajskich terminów określających wizerunki i fałszywych bogów dosłownie znaczy „rzecz nic niewarta”, „rzecz bezwartościowa” (Kpł 19:4; Iz 2:20).

W Biblii nazwano Szatana Diabła „bogiem tego systemu rzeczy” (2Ko 4:4). Miano to bez wątpienia odnosi się do Szatana, bo jak napisano dalej, ów bóg „zaślepił umysły niewierzących”. W Objawieniu 12:9 powiedziano, że Szatan „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię”. O jego władzy nad obecnym światem, łącznie z rządami, świadczy to, że zaproponował Jezusowi „wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę” w zamian za akt czci (Mt 4:8, 9).

Kiedy ludzie wielbią swe bożki, w rzeczywistości składają hołd „demonom, a nie Bogu” (1Ko 10:20; Ps 106:36, 37). Jehowa Bóg wymaga wyłącznego oddania (Iz 42:8). Kto czci bożka, zapiera się prawdziwego Boga i tym samym służy interesom Jego głównego Przeciwnika, Szatana, oraz demonów.

Biblia wspomina o różnych bogach i boginiach starożytnych ludów, ale dokładna identyfikacja tych bóstw nie zawsze jest możliwa.

Pochodzenie bogów i bogiń. Uderzające podobieństwo, jakie łatwo można dostrzec przy porównywaniu bogów i bogiń różnych starożytnych ludów, trudno przypisać przypadkowi. Oto, co na ten temat napisał J. Garnier: „Nie tylko Egipcjanie, Chaldejczycy, Fenicjanie, Grecy i Rzymianie, ale też Hindusi, buddyści z Chin i Tybetu, Goci, Anglosasi, druidzi, Meksykanie i Peruwiańczycy, australijscy Aborygeni, a nawet dzikie plemiona z Oceanii — wszyscy oni musieli wywieść swe wierzenia z jednego źródła, ze wspólnych korzeni. Wszędzie spotykamy zadziwiającą zbieżność, jeśli chodzi o rytuały, ceremonie, zwyczaje, tradycje, a także imiona poszczególnych bogów i bogiń oraz relacje między nimi” (The Worship of the Dead, Londyn 1904, s. 3).

Z Biblii wynika, że kolebką fałszywych wierzeń religijnych, które pojawiły się po potopie, była kraina Szinear. Ludzie, najwyraźniej kierowani