Jedna z dwóch „rzek Damaszku”, które zdaniem Naamana były „lepsze od wszystkich wód Izraela” (2Kl 5:12). Ponieważ wymienił Parpar na drugim miejscu, mogło chodzić o mniejszą rzekę, niebędącą jednak zwykłym dopływem. Na ogół kojarzy się ją z Nahr al-ʼAʽwadż — jedyną rzeką w okolicach Damaszku poza Nahr Barada (utożsamianą z Abaną). ʼAʽwadż niesie czterokrotnie mniej wody niż Barada. Powstaje z różnych strumieni, które biorą początek na wsch. stokach góry Hermon i łączą się ze sobą ok. 30 km na pd. zach. od Damaszku. Od tego miejsca rzeka biegnie zakolami głębokim skalistym korytem, aż w końcu niknie w bagnie na pd. wsch. od Damaszku — ok. 64 km od swych źródeł (w linii prostej).

Główne zastrzeżenie do powyższej identyfikacji opiera się na tym, że Nahr al-ʼAʽwadż nie jest w zasadzie ‛rzeką Damaszku’, gdyż płynie co najmniej 15 km na pd. od tego miasta. Dlatego niektórzy utożsamiają Parpar z Nahr Taura, dopływem rzeki Barada. Ale gdy Naaman mówił o Damaszku, mógł mieć na myśli całą równinę, na której leży to miasto i przez którą przepływa Nahr al-ʼAʽwadż.

Jedno z zagadkowych słów wypisanych na ścianie pałacu Belszaccara, a odczytanych i wyłożonych przez Daniela (Dn 5:25). Jest ono liczbą mnogą wyrazu „Peres”, który oznacza podzielony sykl, czyli: „pół sykla”. Podając wykładnię tego napisu, Daniel nie posłużył się liczbą mnogą, „Parsin”, lecz pojedynczą — „Peres” (Dn 5:28). Uczynił tak być może dlatego, że choć to prorocze orędzie dotyczyło obu władców mocarstwa babilońskiego — Nabonida i Belszaccara — tylko ten ostatni wysłuchał objaśnień co do jego znaczenia (zob. PERES).

(z pers., prawdopodobnie: „badacz”).

Jeden z dziesięciu synów Hamana (Est 9:7).

(„[z; należący do] Partii”).

Wśród przybyszów, którzy w 33 r. n.e. uczestniczyli w Jerozolimie w obchodach Pięćdziesiątnicy, na pierwszym miejscu wymieniono Żydów i prozelitów z Partii. Wylanie świętego ducha Bożego uzdolniło ok. 120 chrześcijańskich uczniów do oznajmiania dobrej nowiny w języku czy dialekcie owych Partów. Niektórzy z nich niewątpliwie dali posłuch temu orędziu i zostali chrześcijanami, a po powrocie do ojczystej Partii zapewne obwieszczali je swym rodakom (Dz 1:15; 2:1, 4-12, 37-47). Tamtejsi rodowici Żydzi należeli do diaspory, a „prozelici” (Dz 2:10) byli nie-Żydami nawróconymi na judaizm.

Państwo partyjskie powstało na pd. wsch. od Morza Kaspijskiego, z czasem jednak objęło obszar od Eufratu aż do Indii. Od czasów Cyrusa Partowie byli poddanymi imperium perskiego, później znaleźli się pod panowaniem greckim, ale zbuntowali się przeciw następcom Aleksandra Wielkiego i uzyskali niepodległość, którą zdołali zachować przez kilka stuleci, stawiając opór nawet Rzymowi. Na szereg lat podporządkowali sobie Judeę, lecz potem Rzymianie im ją odebrali. W I w. n.e. państwo partyjskie dalej było niezawisłe i chociaż dominowała w nim religia perska, tolerowano też wiarę Żydów i innych ludów.

Ojciec Jehoszafata, pełnomocnika Salomona dostarczającego żywności z terytorium Issachara (1Kl 4:7, 17).

Zobacz UBIÓR.

Głowa rodziny z plemienia Aszera; syn Jafleta (1Kn 7:30, 33, 40).

Pascha (hebr. pésach: „przejście”; gr. páscha) została ustanowiona w wieczór poprzedzający wyjście Izraelitów z Egiptu. Pierwszą Paschę obchodzono mniej więcej w czasie pełni księżyca, 14 dnia miesiąca Abib (nazwanego później Nisan) 1513 r. p.n.e. Odtąd miała być obchodzona każdego roku (Wj 12:17-20, 24-27). Miesiącowi Abib (Nisan) odpowiada w kalendarzu gregoriańskim druga część marca i pierwsza kwietnia. Po Passze następowało siedmiodniowe Święto Przaśników (15-21 Nisan). Pascha upamiętniała wyzwolenie Izraelitów z Egiptu oraz to, że Jehowa „przeszedł obok”, czyli pozostawił przy życiu ich pierworodnych, gdy zabijał pierworodnych Egiptu. Przypadała na początek żniw jęczmienia (Wj 12:14, 24-47; Kpł 23:10).

Izraelitom nakazano w związku z obchodami Paschy: „Gdy zaś synowie wasi powiedzą wam: ‚Co dla was oznacza to wymaganie świętej służby?’, wtedy powiecie: ‚Jest to ofiara paschalna dla Jehowy, który przeszedł obok domów synów Izraela w Egipcie, gdy zesłał plagę na Egipcjan, lecz nasze domy ocalił’” (Wj 12:26, 27).

Ponieważ według żydowskiej rachuby czasu dzień zaczynał się po zachodzie słońca i kończył z następnym zachodem, 14 Nisan również zaczynał się po zachodzie słońca. A zatem Paschę obchodzono wieczorem po upływie 13 Nisan. Skoro w Biblii wyraźnie napisano, że Chrystus jest ofiarą paschalną (1Ko 5:7) oraz że spożył wieczerzę