Niemniej chrześcijanie, jak podkreśla Piotr, nigdy nie powinni cierpieć jako przestępcy (1Pt 4:15-19). Mają postępować przykładnie i w ten sposób uciszać ignorancką mowę przeciwników (2:12, 15, 16). Dotyczy to każdej dziedziny życia chrześcijanina — stosunku do władz państwowych, do właścicieli, do członków rodziny oraz do braci w zborze (2:13 do 3:9). Wiąże się z tym właściwe korzystanie z daru mowy, zachowywanie dobrego sumienia (3:10-22) i wystrzeganie się nieczystych praktyk narodów (4:1-3). W zborze starsi usługujący jako pasterze nie mogą się panoszyć wśród trzody, lecz mają wykonywać swą pracę ochoczo. Młodsi mężczyźni powinni być podporządkowani starszym (5:1-5). Wszyscy chrześcijanie mają być gościnni, zabiegać o to, co służy zbudowaniu drugich, gorąco miłować się wzajemnie, przepasać się uniżeniem umysłu (4:7-11; 5:5).

Drugi list. Piotr napisał drugi list, aby pomóc chrześcijanom utwierdzić ich powołanie i wybranie oraz dać odpór fałszywym nauczycielom i bezbożnym ludziom wewnątrz zboru (2Pt 1:10, 11; 3:14-18). Zachęcił braci, by zabiegali o wiarę, cnotę, poznanie, panowanie nad sobą, wytrwałość, zbożne oddanie, uczucie braterskie i miłość (1:5-11) oraz zwracali uwagę na natchnione „słowo prorocze” (1:16-21). Przypominając, jak w przeszłości Jehowa wykonywał wyroki na bezbożnych ludziach, apostoł wykazał, że osoby porzucające ścieżkę prawości nie unikną gniewu Bożego (2:1-22). Bez względu na to, co w „dniach ostatnich” będą twierdzić szydercy, nadejście dnia Jehowy — dnia zagłady ludzi bezbożnych — jest tak pewne, jak zniszczenie niegodziwego świata za dni Noego. Równie pewna jest Boża obietnica dotycząca nowych niebios i nowej ziemi; powinna ona pobudzać każdego chrześcijanina do pilnych starań, by w oczach Boga okazać się nieskalanym (3:1-18).

Narzędzie do pisania atramentem lub podobnym płynem. Kiedy w starożytności pisano na glinie, wosku czy miękkim metalu, używano rylca (zob. RYLEC), ale do kreślenia znaków na pergaminie czy papirusie służyło pióro i atrament (2Jn 12; 3Jn 13). Greckie słowo tłumaczone na „pióro” (kálamos) oznacza właściwie trzcinę bądź tatarak i można by je dosłownie przetłumaczyć na „trzcinka do pisania”. Starożytni Egipcjanie ostrzyli te trzcinki na kształt płaskiego dłutka, a końcówkę przycinali albo rozgniatali, tworząc jakby pędzelek. Niekiedy trzcinki suszono i utwardzano, umieszczając je na kilka miesięcy pod warstwą odchodów zwierzęcych, co praktykowano także w późniejszych czasach. Grecy i Rzymianie używali trzcinek zaostrzonych i naciętych tak, jak to potem robiono z gęsimi piórami, a jeszcze całkiem niedawno ze stalówkami do piór.

(„zebra”).

Amorycki król Jarmutu, panujący w okresie izraelskiego podboju Ziemi Obiecanej. Piram sprzymierzył się z czterema innymi królami amoryckimi przeciwko Gibeonitom, którzy zawarli pokój z Jozuem. Podczas stoczonej później bitwy Piram i pozostali królowie ukryli się w jaskini pod Makkedą, gdzie Izraelici uwięzili ich aż do czasu zakończenia walki. Następnie ich zabili i powiesili na palach, a wieczorem pogrzebali w tej samej jaskini (Joz 10:1-27).

(„[z; należący do] Piratonu”).

Piraton to miejscowość leżąca „na górze Amalekity” na terytorium Efraima. „Piratonitą” najwyraźniej nazywano jej mieszkańca. Przykładem może być Hillel, a później Benajasz, jeden z mocarzy Dawida. W Piratonie pochowano syna Hillela — sędziego Abdona (Sdz 12:13, 15; 2Sm 23:8, 30; 1Kn 11:31; 27:14). Obecnie utożsamia się Piraton z miejscowością Farʽata, leżącą ok. 10 km na zach. od przypuszczalnego położenia Szechem.

Najwyższy urząd publiczny w wolnych miastach Azji Mniejszej wchodzących w skład cesarstwa rzymskiego. Pisarz miejski (gr. grammateús) najwyraźniej był wybierany na to stanowisko przez lud i przewodził władzom miejskim. Pod pewnymi względami można by go przyrównać do dzisiejszego burmistrza. Był więc osobą bardzo wpływową, a jego urząd cieszył się większym poważaniem, niżby na to wskazywały określenia „urzędnik miejski” czy „sekretarz”, użyte w niektórych przekładach w Dziejach 19:35 jako odpowiednik słowa grammateús (występuje ono tu w innym kontekście niż zazwyczaj, gdy odnosi się do żydowskich uczonych w piśmie). O pozycji pisarza miejskiego świadczy sposób, w jaki uspokoił on w Efezie tłum podburzony przeciwko Pawłowi i jego towarzyszom (Dz 19:35-41).

Pisarz miejski miał bezpośredni dostęp do prokonsula prowincji i służył za łącznika między samorządem miejskim a administracją rzymską, której jeden z ośrodków stanowił Efez. Był więc niejako pośrednikiem pomiędzy ludnością miasta a władzami rzymskimi. W miastach Azji odpowiadał przed nimi za przestrzeganie prawa i porządku na podległym mu obszarze. Wyjaśnia to poniekąd,