Marka i Łukasza odnoszą się do rozwodu przeprowadzonego z innej przyczyny niż „rozpusta” (porneía) niewiernego partnera.

Pismo Święte nie nakłada jednak obowiązku rozwiedzenia się ze współmałżonkiem, który dopuścił się cudzołóstwa, lecz daje dowody skruchy. Chrześcijanin lub chrześcijanka może w takim wypadku przejawić miłosierdzie, tak jak Ozeasz najwyraźniej przyjął z powrotem swą cudzołożną żonę Gomer i jak Jehowa okazał miłosierdzie skruszonemu Izraelowi, który był winien cudzołóstwa duchowego (Oz 3).

Przywrócenie pierwotnych zasad dotyczących małżeństwa. Wypowiedź Jezusa Chrystusa niewątpliwie oznaczała, że jego uczniowie mieli się w swych małżeństwach stosować do wzniosłych zasad, które pierwotnie ustanowił Jehowa Bóg. Prawdziwi naśladowcy Jezusa, wprowadzający w czyn jego wypowiedzi i wykonujący wolę jego Ojca (Mt 7:21-29), nie mogli korzystać z ustępstw przewidzianych w Prawie Mojżeszowym i okazywać współmałżonkom ‛zatwardziałego serca’ (Mt 19:8). Nie wolno im było łamać pierwotnych zasad Bożych dotyczących małżeństwa i rozwodzić się z innego powodu niż ten, o którym wspomniał Jezus, czyli z powodu „rozpusty” (porneía).

Mężczyzna w stanie wolnym, który dopuszcza się rozpusty z nierządnicą, staje się z nią „jednym ciałem”. Również cudzołożnik staje się „jednym ciałem” nie ze swą prawowitą małżonką, lecz z osobą, z którą niemoralnie współżyje. Tym samym grzeszy nie tylko przeciwko własnemu ciału, lecz także przeciwko żonie, z którą do tej pory stanowił „jedno ciało” (1Ko 6:16-18). Dlatego cudzołóstwo naprawdę uzasadnia rozwiązanie węzła małżeńskiego, a rozwód uzyskany na tej podstawie jest zgodny z zasadami biblijnymi i oznacza formalne i ostateczne unieważnienie małżeństwa, pozwalające stronie niewinnej na ponowne zawarcie pełnoprawnego związku (Heb 13:4).

Rozwód symboliczny. Biblia mówi również o symbolicznym związku małżeńskim (Iz 54:1, 5, 6; 62:1-6), a także o symbolicznym rozwodzie lub odprawieniu żony (Jer 3:8).

W 607 r. p.n.e. królestwo Judy zostało podbite, jej stolica Jerozolima legła w gruzach, a mieszkańców uprowadzono do niewoli w Babilonie. Wiele lat wcześniej Jehowa proroczo oznajmił przyszłym wygnańcom: „Gdzież jest świadectwo rozwodowe waszej matki, którą odprawiłem?” (Iz 50:1). Ich „matka”, czyli państwo, została słusznie ‛odprawiona’ — nie dlatego, że Jehowa zerwał swe przymierze i wszczął kroki rozwodowe, ale ze względu na jej występki przeciwko przymierzu Prawa. Niemniej ostatek Izraelitów okazał skruchę i modlił się, żeby Jehowa pozwolił im wrócić do ojczyzny i ponownie został ich symbolicznym Małżonkiem. Bóg ze względu na swe imię dotrzymał obietnicy i w 537 r. p.n.e., po zakończeniu 70-letniego okresu spustoszenia, sprowadził swój lud do ojczystego kraju (Ps 137:1-9; zob. MAŁŻEŃSTWO).

Spokrewnieni ze sobą ludzie wywodzący się od jednego przodka.

Hebrajskie słowo ʼummáh, tłumaczone na „ród”, występuje w Biblii trzykrotnie i za każdym razem odnosi się do dużej grupy nie-Izraelitów. Na przykład o potomkach 12 synów Ismaela w początkach ich historii powiedziano, że tworzyli „rody” (Rdz 25:16). Rody istniały również w Midianie (Lb 25:15). Poza tym słowo to występuje w poetyckim tekście Psalmu 117:1, gdzie stanowi paralelizm do określenia „narody”.

Wyraz széwet, z reguły tłumaczony na „plemię”, w Liczb 18:2 wyjątkowo oddano jako „ród”, aby wskazać, że w tekście hebrajskim występują tu dwa różne słowa (mattéh i széwet), zwykle tłumaczone na „plemię”.

Rogi zwierząt były używane w Izraelu jako naczynia na oliwę i napoje, kałamarze oraz pojemniki na kosmetyki, a także jako instrumenty muzyczne lub sygnałowe (1Sm 16:1, 13; 1Kl 1:39; Eze 9:2).

Instrumenty muzyczne i sygnałowe. Hebrajskie słowo kéren oznacza ogólnie róg zwierzęcia (Rdz 22:13). Jeden raz, w Jozuego 6:5, użyto go w odniesieniu do instrumentu dętego — w wyrażeniu „barani róg [hebr. kéren]”, będącym synonimem słowa szofár („róg”), które zawsze określa róg barani jako instrument muzyczny. Współczesny szofar to pusty róg barani o długości ok. 36 cm, wyprostowany na gorąco, ale przy szerszym końcu zakrzywiony ku górze. Ma osobny ustnik, ułatwiający granie. Biblijny szofar przypuszczalnie nie miał oddzielnego ustnika, a według Talmudu nie był prostowany, lecz zachowywał naturalny, zakrzywiony kształt.

Szofar zasadniczo stanowił instrument sygnałowy. Służył do zgromadzania wojsk izraelskich, do wznoszenia „sygnału alarmowego” przeciwko atakowanemu miastu i do ogłaszania innych manewrów (Sdz 3:27; 6:34; 2Sm 2:28; Jl 2:1; Sof 1:16). W razie nieprzyjacielskiej napaści był używany do ostrzegania (Neh 4:18-20). W normalnej sytuacji odgłos 300 takich bojowych rogów sygnałowych