W sensie pozytywnym Ezechiel wspomniał o „więzach przymierza”, gdyż przymierze miało moc wiążącą (Eze 20:37). Ludzi pozostających w związku małżeńskim uważa się za ‛związanych’ (Rz 7:2; 1Ko 7:27, 39). O miłości powiedziano, że jest „doskonałą więzią jedności” (Kol 3:14).

(hebr. zeʼéw; gr. lýkos).

Mięsożerne zwierzę podobne do dużego owczarka niemieckiego, od którego różni się jednak dłuższymi nogami, większymi łapami, szerszą głową i masywniejszą szczęką. W Palestynie i Syrii wilki zazwyczaj polują pojedynczo, parami lub trójkami, a nie całym stadem. Szukają pożywienia w nocy, a w dzień pozostają w ukryciu (Hab 1:8; Sof 3:3). Są dzikie, żarłoczne, śmiałe i łapczywe; często zabijają więcej owiec, niż są w stanie zjeść albo zabrać. Starożytni pasterze musieli więc być odważni i zaradni, by chronić przed nimi trzodę (Jn 10:12, 13).

Większość biblijnych wzmianek o wilkach ma znaczenie przenośne. W proroctwie wypowiedzianym na łożu śmierci Jakub przyrównał do wilka swego syna Beniamina, co zapewne miało wskazywać na wojowniczość wywodzącego się od niego plemienia (Rdz 49:27; zob. BENIAMIN 2). Do wilków przyrównano też pozbawionych skrupułów książąt Judy (Eze 22:27), fałszywych proroków (Mt 7:15), zawziętych przeciwników chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej (Mt 10:16; Łk 10:3) oraz fałszywych nauczycieli, którzy mieli zagrażać zborowi chrześcijańskiemu od wewnątrz (Dz 20:29, 30). Choć wilki były znane z łupienia stad (Jer 5:6), w pewnym proroctwie ukazano, jak pod panowaniem Mesjasza wilk pasie się razem z barankiem; ten proroczy obraz nie tylko zapowiada zmiany w życiu ludzi, ale wskazuje też, że zapanuje pokój między zwierzętami (Iz 11:6; 65:25).

Czyn naruszający normy postępowania, wykroczenie, przewinienie, występek; odpowiedzialność za zły czyn; przyczyna, powód czegoś złego (Wj 5:16; Mt 18:15). W Biblii wina często odnosi się do zarzutu lub ujemnej oceny czyjegoś postępowania.

Występujący w Pismach Hebrajskich zwrot „wytykać winę” (Neh 5:7; 13:11, 17, 25; Ps 103:9) jest tłumaczeniem czasownika riw, który oznacza „walczyć” — cieleśnie, na słowa lub przed sądem, toteż bywa też oddawany przez „kłócić się”, „walczyć”, „przeprowadzić sprawę sądową” (Rdz 26:20; Pwt 33:7; 1Sm 24:15; zob. KŁÓTNIA).

Greckie słowo aitía, występujące w zwrocie „znaleźć winę”, jest także tłumaczone na „powód”, „przyczyna”, „zarzut” (Mt 19:3; Dz 13:28; 23:28; 25:18). Kiedy Piłat przesłuchał Jezusa Chrystusa w sprawie zarzutów podnoszonych przez Żydów, nie dostrzegł żadnych dowodów winy i trzykrotnie im oznajmił: „Ja nie znajduję w nim żadnej winy” (Jn 18:38; 19:4, 6).

Jak sobie radzić z cudzymi przewinieniami. Biblia zachęca chrześcijan: „Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego” (Kol 3:13). Gdyby rozliczono nas z każdej winy, wszyscy zostalibyśmy potępieni. Wiele uchybień można pominąć milczeniem, a chrześcijanin na pewno nie chciałby rozgłaszać przewinień swych braci. W Piśmie Świętym powiedziano o niegodziwcu: „Siedzisz i mówisz przeciwko własnemu bratu, na niekorzyść syna twej matki wyjawiasz uchybienie” (Ps 50:16, 20).

Niemniej Jezus Chrystus pouczył swych naśladowców, co powinni robić w wypadku pewnych poważnych grzechów. „Jeśli (...) twój brat popełni grzech, idź i jego winę odsłoń między tobą a nim samym. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś swego brata”. Dalej wyjaśnił, jak należy postąpić, gdyby ten pierwszy krok nie przyniósł pożądanych rezultatów (Mt 18:15-17; zob. też Gal 6:1).

Hebrajskie słowo oznaczające „krew” (dam; lm. damím) czasami odnosi się do winy, którą ktoś się obciąża wskutek przelania niewinnej krwi, i dlatego bywa oddawane wyrażeniem „wina krwi” lub ‛wina za przelanie krwi’ (Pwt 19:10; Wj 22:2; 1Kl 2:37, przyp. w NW).

Od czasów prawego Abla, którego krew ‛wołała z ziemi’, jedną z najbardziej obrzydliwych rzeczy są dla Jehowy ‛ręce przelewające krew niewinną’ (Rdz 4:10; Prz 6:16, 17; Ps 5:6). Już dawno temu Bóg uświadomił ludziom świętość krwi: gdy Noe z rodziną wyszli z arki, poinformował ich, jak surowe konsekwencje ma ponieść każdy, kto by przelał czyjąś krew (Rdz 9:6; 37:21, 22; 42:22).

Z czasem wydano prawa ustalające, za jakie przestępstwa grozi kara śmierci, dzięki czemu łatwiej było uniknąć obciążenia się winą krwi. Przelaniu niewinnej krwi miały też zapobiegać jeszcze inne rozporządzenia. Na płaskim dachu domu należało zrobić balustradę, żeby nikt z niego nie spadł (Pwt 22:8). Właściciel musiał pilnować, by jego byk nie bódł ludzi (Wj 21:29). Zabicie złodzieja włamującego się w nocy nie pociągało za sobą winy krwi; inaczej było jednak, gdyby zdarzyło się to za dnia (Wj 22:2, 3). Dla ochrony nieumyślnego zabójcy przed mścicielem krwi wyznaczono miasta schronienia (Lb 35:25; Pwt 19:9, 10; Joz 20:2, 3; zob. MŚCICIEL KRWI). Gdyby Ezechiel nie wywiązał się ze swych obowiązków strażnika Izraela,