(„pole krwi”).

Nazwa nadana przez Żydów polu, które kupiono za „zapłatę uzyskaną za nieprawość”, czyli pieniądze, które Judasz Iskariot otrzymał za zdradzenie Jezusa (Dz 1:18, 19). Miejsce to utożsamia się z płaskim kawałkiem pola po pd. stronie Doliny Hinnoma, zwanym Hakk ed-Dumm („cena krwi”), w dolnej części wzgórza noszącego nazwę „Góra Złej Rady”. Widać tam ruiny kostnicy. Nieco dalej na pd. wsch. znajduje się monaster Hakeldama, wzniesiony nad pozostałościami grobów wykutych w skale.

Wypowiedź z Dziejów 1:18, że Judasz „nabył pole”, wskazuje, iż to on dostarczył środków na jego zakup albo dał powód do dokonania tej transakcji. Sprawozdanie z Mateusza 27:3-10 ukazuje, że za 30 srebrników (ok. 66 dolarów, jeśli chodziło o sykle), które Judasz rzucił do świątyni, kapłani kupili „Pole Krwi”, być może należące wcześniej do jakiegoś garncarza, i przeznaczyli je na „grzebanie obcych” (zob. POLE GARNCARZA). W miejscu uznawanym dziś za to pole od dawna grzebano zmarłych.

Dlaczego Mateusz przypisał proroctwo z Zachariasza 11:12, 13 Jeremiaszowi?

Mateusz napisał, że spełniło się to, „co zostało powiedziane przez proroka Jeremiasza”. Jeremiasza niekiedy wymieniano jako pierwszego z tzw. proroków późniejszych, a zatem ta część proroctw obejmowała również pisma Zachariasza (por. Łk 24:44). Wydaje się, że Mateusz zacytował słowa z Zachariasza 11:12, 13, ale pod natchnieniem ducha Bożego sparafrazował tę wypowiedź i odniósł ją do okoliczności, w jakich się spełniła. Ziemia ta, jako „pole garncarza”, uchodziła za wyeksploatowaną i niewiele wartą, więc można ją było kupić już za cenę niewolnika.

Jedno z czterech miast założonych przez Nimroda, stanowiących „początek jego królestwa” (Rdz 10:10). Akkad (Akad) bywa identyfikowany ze starożytnym miastem Agade. Jego dokładna lokalizacja nie jest znana.

Mianem Akadu określa się także całą pn. część regionu nazwanego później Babilonią. Za panowania Sargona I (innego niż Sargon wspomniany w Iz 20:1) miasto Akad najwyraźniej stało się siedzibą królewską, a więc stolicą tego terenu. Południowa część Mezopotamii była znana jako Sumer. Na tych dwóch obszarach powstało państwo babilońskie, a w starożytnych tekstach jego władcy dalej nosili tytuł „król Akadu” — aż do upadku Babilonu w r. 539 p.n.e. Na Cylindrze Cyrusa ów zdobywca Babilonu nazywa siebie „królem Babilonu, królem Sumeru i Akadu”.

Jak się wydaje, Akadowie przewyższyli Sumerów w rzeźbiarstwie i pieczołowitym grawerowaniu pieczęci. A językiem akadyjskim przyjęto dziś nazywać starożytne dialekty asyryjski i babiloński.

Miasto portowe znane też jako Akka, Akra i Ptolemaida. Leżało na pn. skraju zatoki pod tą samą nazwą (inaczej: zatoka Hajfa [Mifrac Chefa]), utworzonej przez przylądek będący przedłużeniem góry Karmel, która wrzyna się w Morze Śródziemne ok. 13 km na pd. od Akko.

W czasach sędziów to miasto kananejskie było położone na wzgórzu, które utożsamia się z Tall al-Fuchchar (Tel ʽAkko), leżącym ok. 1 km od zatoki i 1,8 km na wsch. od dzisiejszych murów Starego Miasta. W okresie perskim (od VI w. p.n.e.) rozrastało się na zach., w stronę półwyspu odgraniczającego od pn. zatokę Hajfa. Od tamtej pory znajdował się tam port miejski. W erze chrześcijańskiej Akko zajęło już cały półwysep, na którym leży także współczesna Akka.

Akko, usytuowane ok. 39 km na pd. od Tyru, było najważniejszym miastem portowym na wybrzeżu Palestyny (którego linia brzegowa jest mało urozmaicona), aż do czasu, gdy Herod Wielki zbudował falochron i sztuczny port w Cezarei. Miało mniejsze znaczenie niż fenickie porty na pn. i zapewniało raczej słabą ochronę przed wiatrami morskimi. Było jednak strategicznie położone u wejścia na urodzajną równinę Jizreel (Ezdrelon) i połączone kilkoma szlakami handlowymi z Galileą, doliną Jordanu i innymi miejscami na wsch. Przez Akko przewożono drewno, zboże i wyroby artystyczne.

Miasto Akko należało do terytorium przydzielonego plemieniu Aszera, które jednak nie wypędziło Kananejczyków z tej części Ziemi Obiecanej (Sdz 1:31, 32). W Pismach Hebrajskich występuje tylko raz, lecz jest często wymieniane w dokumentach pozabiblijnych. Jego nazwa pojawia się wielokrotnie na tabliczkach z Amarny. Z innych zapisków wynika, że było podbite przez asyryjskich królów Sancheriba i Asurbanipala. W apokryfach wspomina się je jako ośrodek oporu przeciwko panowaniu Machabeuszów (1 Machabejska 5:15, 22, 55; 12:45-48; 13:12, BT). W tamtym okresie nosiło już nazwę Ptolemaida — od egipskiego władcy Ptolemeusza II Filadelfosa.

Za rządów cesarza Klaudiusza stała się Ptolemaida kolonią rzymską; w czasach apostolskich mieszkała tam grupa chrześcijan. Odwiedził ich Paweł, gdy w drodze z trzeciej podróży misjonarskiej zatrzymał się na jeden dzień w tym mieście, zanim udał się do Cezarei i Jerozolimy (Dz 21:7).