(Ps 37:1, 2). Kto zazdrości takim ludziom, może zacząć naśladować ich drapieżcze metody postępowania, napawające Jehowę odrazą (Prz 3:31, 32; 23:17; 24:1, 19; por. Ps 73:2, 3, 17-19, 21-23).

Zobacz ŚWIĘTO SZAŁASÓW.

Gdy ok. 55 r. n.e. apostoł Paweł przebywał w Efezie, napisał do Koryntian: „A jeśli chodzi o zbiórkę, tę na świętych — jak dałem nakazy zborom w Galacji, tak i wy czyńcie” (1Ko 16:1, 2). Grecki wyraz logía („zbiórka”) był w użyciu co najmniej od III w. p.n.e. W Biblii występuje tylko w tych dwóch wersetach.

Dobór słów wskazuje, że Pawłowi zapewne chodziło o zbiórkę pieniędzy, a nie żywności czy odzieży, i że miał on na myśli konkretną zbiórkę, o której Koryntianie już wiedzieli. Jego rady dotyczyły tylko sposobu, w jaki należało ją przeprowadzić. Każdy miał dobrowolnie coś odłożyć „w swoim domu”, „stosownie do tego, jak mu się powodzi”, podobnie jak to robiły „zbory w Galacji” (1Ko 16:1, 2).

„Nakazy” Pawła w tej sprawie nie miały charakteru arbitralnych rozkazów, lecz były wskazówkami od kogoś, kto organizował i nadzorował to przedsięwzięcie, obejmujące pewną liczbę zborów (1Ko 16:1). Paweł wraz z innymi dokładnie wszystko zaplanował. Nie tylko troszczył się o duchowe potrzeby zborów, ale też zawsze pamiętał o fizycznych potrzebach biednych chrześcijan, a tę zbiórkę prawdopodobnie przeprowadził dla braci w Judei, którzy znajdowali się wtedy w trudnej sytuacji (Gal 2:10). W innych miejscach Paweł wspominał o tej zbiórce jako o „datku na biednych wśród świętych w Jerozolimie” (Rz 15:26), „usługiwaniu na rzecz świętych” (2Ko 9:1), „uprzednio obiecanym obfitym darze”, „tej publicznej służbie” (2Ko 9:5, 12) oraz o „darach miłosierdzia” (Dz 24:17). Taka szczera troska o potrzeby współwyznawców stanowiła w I stuleciu jeden ze znaków pozwalających rozpoznać chrześcijan (Jn 13:35; zob. DANINA 2).

Głęboki szacunek oraz cześć i służba dla Boga, połączone z lojalnością wobec Jego powszechnego zwierzchnictwa. Wyrażenie „zbożne oddanie” jest tłumaczeniem greckiego słowa eusébeia. W Piśmie Świętym występują też spokrewnione z nim przymiotniki, przysłówki oraz czasowniki. Rzeczownik eusébeia — dosłownie „należyta cześć” — odnosi się do głębokiego szacunku albo oddania dla kogoś lub czegoś na wskroś świętego i prawego (por. 2Pt 1:6, Int). Wyrazy mające znaczenie przeciwstawne to „bezbożność” lub „nielojalność” (gr. asébeia).

W książce Christian Words (1981, s. 111) Nigel Turner zaznaczył: „W inskrypcjach z tamtych czasów eusebeia występuje niekiedy w sensie sugerującym religijność danej osoby, (...) ale w potocznej grece okresu rzymskiego częściej oznaczała ‚lojalność’. (...) Dla chrześcijan eusebeia to najwyższy stopień oddania dla Boga”. Biblijne wyrażenie „zbożne oddanie” odnosi się do lojalnego oddania dla samego Jehowy Boga.

Pokrewny przymiotnik eusebés („pobożny; zbożny; bogobojny”) pojawia się w Dziejach 10:2, 7 oraz 2 Piotra 2:9. Według Johna A. H. Tittmanna eusebés „wyraża ten szacunek dla Bóstwa, który przejawia się w działaniu, zwłaszcza w oddawaniu czci Bogu”, i określa tego, „kto dowodzi tej pobożności czynem” (Remarks on the Synonyms of the New Testament, Edynburg 1833, t. I, ss. 253, 254).

Czasownik eusebéo występuje w 1 Tymoteusza 5:4 w odniesieniu do zachowania dzieci lub wnuków wobec owdowiałej matki czy babki. Jak podaje Słownik grecko-polski (red. Z. Abramowiczówna, Warszawa 1960, t. II, s. 368), eusebéo to m.in. „postępować zbożnie”, „okazywać szacunek”, a także ‛pobożnie spełniać obowiązek’. Dlatego w niektórych przekładach werset ten brzmi: „Niech najpierw uczą się wypełniać obowiązki wobec własnej rodziny” (Bp, Wp; por. PE, Pop). Ale Założycielem rodziny jest Bóg (Ef 3:14, 15), a Pismo Święte w przenośni mówi nawet o Jego rodzinie. W rzeczywistości więc zbożne postępowanie w chrześcijańskim domu oznacza okazywanie szacunku Bogu i posłuszeństwo wobec Jego przykazań dotyczących całej rodziny i poszczególnych jej członków. W związku z tym w Przekładzie Nowego Świata oddano ten werset następująco: „Jeśli któraś wdowa ma dzieci lub wnuki, niech te uczą się najpierw przejawiać zbożne oddanie we własnym domu”.

‛Święta tajemnica zbożnego oddania’. Najpiękniejszy przykład zbożnego oddania dał Jezus Chrystus. Apostoł Paweł napisał do Tymoteusza: „Tak, niewątpliwie wielka jest święta tajemnica tego zbożnego oddania: ‛On ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale’” (1Tm 3:16). Doskonały człowiek Adam nie okazał się wzorem zbożnego oddania, podobnie jak żaden z jego potomków, obciążonych już niedoskonałością. Wspomniana święta tajemnica została ujawniona, gdy na ziemię przyszedł Syn Boży, który dochował wierności Bogu. To właśnie on