Hebrajski odpowiednik wyrazu „ptasznik” (jakúsz lub jakòsz) pochodzi od rdzenia czasownikowego jakòsz oznaczającego „zastawiać sidło” (Jer 50:24).

W dawnych czasach ptasznik musiał dobrze poznać zwyczaje i cechy charakterystyczne różnych gatunków ptaków, a zastawiając pułapki, musiał je sprytnie ukryć i zamaskować (por. Hi 18:10; Ps 64:5, 6; 140:5). Ponieważ ptaki mają oczy umieszczone po obu bokach głowy, większość z nich ma szerszy kąt widzenia niż ludzie. Niektóre dobrze widzą z odległości, z jakiej człowiek potrzebowałby już lornetki. Bystry wzrok ptaków i ich wrodzona ostrożność potwierdzają prawdziwość przysłowia, że „na próżno się rozciąga sieć na oczach wszystkiego, co ma skrzydła” (Prz 1:17).

Ludzie nie potrafią przewidzieć przyszłości i nie zawsze radzą sobie z nieszczęściami, dlatego przyrównano ich do ‛ptaków chwytanych w pułapkę [hebr. bappách ], chwytanych w sidło w czasie nieszczęsnym, gdy nagle ich zaskakuje’ (Kzn 9:12). Prawym na ich ścieżce zagrażają wymyślne sidła, ukryte pułapki i atrakcyjne przynęty, za pomocą których niegodziwi chcą ich zwieść i doprowadzić do duchowej i moralnej ruiny (Ps 119:110; 142:3; Oz 9:8). Fałszywe prorokinie potępiono za to, że ‛łowiły dusze, jak gdyby to były stworzenia latające’ (Eze 13:17-23). Ponieważ jednak Jehowa jest ze swymi wiernymi sługami, mogą oni mówić: „Nasza dusza jest jak ptak, który uciekł z pułapki łowiących na przynętę. Pułapka jest połamana, a myśmy uciekli” (Ps 124:1, 7, 8). Psalmista modlił się: „Strzeż mnie przed szponami pułapki [fach], którą na mnie zastawili, i przed sidłami [umokeszòt, żeńska forma lm. słowa mokész] krzywdzicieli. Niegodziwcy wpadną wszyscy razem we własne sieci, podczas gdy ja przejdę obok” (Ps 141:9, 10).

(„miasto Ptolemeusza”).

Późniejsza nazwa miasta Akko. Port położony niedaleko góry Karmel, do którego ok. 56 r. n.e. przybył w drodze do Jerozolimy apostoł Paweł (Dz 21:7; zob. AKKO).

Jest to odpowiednik dwóch hebrajskich imion, które różnią się rodzajem i znaczeniem, ale zarówno w przekładach greckich, jak i polskich są zapisywane tak samo.

1. (Puʼáh). Drugi syn Issachara (1Kn 7:1; zob. PUWWA).

2. (Puʽáh). Hebrajska położna, która razem z Szifrą otrzymała od faraona polecenie zabijania wszystkich nowo narodzonych hebrajskich chłopców. Ponieważ jednak bała się Boga, zostawiała chłopczyków przy życiu, a Jehowa obdarzył ją za to rodziną (Wj 1:15-21).

3. (Puʼáh). Ojciec sędziego Toli, syn Doda. Należał do plemienia Issachara (Sdz 10:1).

Czytanie na głos dla grupy osób. W synagogach żydowskich w dniu sabatu publicznie czytano fragment Prawa. Również na zebraniach chrześcijańskich odbywało się publiczne czytanie natchnionych Pism.

Greckie słowo anaginòsko — „dobrze wiedzieć; poznać” (2Ko 1:13) — bywa tłumaczone na „czytać” lub „czytać na głos” i odnosi się zarówno do prywatnego, jak i do publicznego czytania Pism (Mt 12:3; Łk 4:16; Dz 8:28; 13:27). Forma rzeczownikowa anágnosis oddawana jest przez „publiczne czytanie” (Dz 13:15; 1Tm 4:13).

Publiczne czytanie było ważnym narzędziem, za pomocą którego Jehowa pouczał swój lud o swych zamierzeniach i wymaganiach. Po raz pierwszy wspomniano o nim w Wyjścia 24:7, gdy Mojżesz „wziął księgę przymierza i czytał ją do uszu ludu”. Dzięki temu Izraelici mogli świadomie zobowiązać się przed Jehową do przestrzegania Prawa. W starożytnym Izraelu istniało stosunkowo niewiele odpisów Pism, toteż kapłanom lewickim polecono: „Będziesz czytał to prawo przed całym Izraelem — do ich uszu”. Mojżesz nakazał im czytać Prawo całemu ludowi — młodym i starym, mężczyznom i kobietom, Izraelitom i osiadłym przybyszom — każdego roku sabatowego, podczas Święta Szałasów (Pwt 31:9-12).

Po wkroczeniu do Ziemi Obiecanej Jozue odczytał na głos Izraelitom „wszystkie słowa prawa, błogosławieństwo i przekleństwo” (Joz 8:33-35). Król Jehoszafat rozesłał książąt, lewitów i kapłanów, by nauczali w miastach Judy (2Kn 17:7-9), co niewątpliwie łączyło się z publicznym czytaniem. Kilkaset lat później Jozjasz w obecności całego ludu odczytał „księgę prawa Jehowy, daną poprzez rękę Mojżesza” — zapewne chodziło o oryginał księgi Prawa spisany przez Mojżesza, a odnaleziony przez kapłana Chilkiasza podczas remontu świątyni (2Kl 23:2; 2Kn 34:14). Doprowadziło to do oczyszczenia całego narodu z kultu demonów. Po powrocie Izraelitów z wygnania Ezdrasz, z poparciem namiestnika Nehemiasza, od świtu do południa czytał ludowi Prawo, po czym na bieżąco tłumaczono jego sens (Neh 8:3, 8; zob. HEBRAJSKI, JĘZYK [Kiedy hebrajszczyzna zaczęła zamierać?]).

W synagogach. Jezus miał zwyczaj czytać publicznie w synagodze w dniu sabatu; potem objaśniał słuchaczom przeczytany fragment (Łk 4:16). Postępowano tak wtedy już od wielu lat. „Mojżesz bowiem od starożytnych czasów miał w jednym mieście po drugim tych, którzy go głoszą, ponieważ w każdy sabat odczytuje się go na głos w synagogach” (Dz 15:21). Publiczne czytanie Prawa i Proroków było powszechnie przyjęte w synagogach i według źródeł rabinicznych odbywało się następująco: najpierw odczytywano Szemę, czyli swego rodzaju żydowskie wyznanie wiary, zaczerpnięte z Powtórzonego Prawa 6:4-9 i 11:13-21 oraz Liczb 15:37-41. Potem czytano urywek Tory, czyli Prawa (Pięcioksięgu), dzielonej na ogół tak, by zapoznać się z całością w ciągu roku. Następnie odczytywano haftarę, czyli fragmenty Proroków, które opatrywano stosownym komentarzem. Na zakończenie wygłaszano zachęcające przemówienie. Po takim publicznym czytaniu w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej zaproszono Pawła, by wygłosił do zgromadzonych słowo zachęty (Dz 13:15).

W zborze chrześcijańskim. W I w. n.e. mało kto posiadał odpisy licznych zwojów biblijnych, toteż z ich treścią zapoznawano się dzięki publicznemu czytaniu. Apostoł Paweł polecił zborom, by na zebraniach chrześcijańskich publicznie czytano jego listy, a potem wymieniano się z innymi zborami i odczytywano też listy skierowane do nich (Kol 4:16; 1Ts 5:27). Młodemu nadzorcy chrześcijańskiemu Tymoteuszowi radził, by przykładał się do „publicznego czytania, do usilnego zachęcania, do nauczania” (1Tm 4:13).

Czytający publicznie mieli to robić płynnie (Hab 2:2). Ponieważ publiczne czytanie służy pouczaniu innych, lektor musi nie tylko doskonale rozumieć tekst, ale też dobrze wyczuwać intencje pisarza, by ich nie wypaczyć i nie wprowadzić słuchaczy w błąd. Według Objawienia 1:3 szczęśliwy jest zarówno ten, kto czyta na głos owo proroctwo, jak i ci, którzy słuchają i przestrzegają tego, co w nim napisano.

(z łac.: „popularny”).

Bogaty posiadacz ziemski z Malty, który po rozbiciu się u jej wybrzeży statku wiozącego Pawła i jego towarzyszy przez trzy dni życzliwie ich podejmował. Z kolei Paweł uzdrowił ojca Publiusza, dręczonego gorączką i czerwonką (Dz 28:7, 8).

Publiusz był „naczelnikiem wyspy”. Jak się wydaje, chodziło tu o oficjalny tytuł, taki jak „namiestnik”, prawdopodobnie określający głównego urzędnika rzymskiego na wyspie.

Zobacz SOWY.

Niewielkie pudełko z czterema fragmentami Prawa Mojżeszowego (Wj 13:1-10, 11-16; Pwt 6:4-9; 11:13-21), noszone przez żydowskich mężczyzn na czole i lewej ręce. Na temat zwyczaju przymocowywania do ciała takich pudełeczek, zwanych filakteriami, w dziele The Jewish Encyclopedia (1976, t. X, s. 21) powiedziano: „Przepis o noszeniu filakterii rabini wywodzili z czterech wersetów biblijnych (Powt. Pr. vi. 8, xi. 18; Wyj. xiii. 9, 16). Chociaż większość komentatorów interpretowała te wersety dosłownie, (...) zdaniem rabinów w Biblii podano tylko ogólną zasadę, natomiast jej zastosowanie i rozwinięcie jest wyłącznie kwestią tradycji i dedukcji”.

Jezus Chrystus potępił uczonych w piśmie i faryzeuszy za ‛poszerzanie pudełeczek z fragmentami Pisma, które nosili dla ochrony’ (Mt 23:5). Powiększając je, prawdopodobnie chcieli wywołać wrażenie, że bardzo gorliwie i sumiennie przestrzegają Prawa. Jak wynika ze słów Jezusa, uważali te pudełka za amulety. Greckie słowo fylaktérion oznacza przede wszystkim posterunek, warownię lub zabezpieczenie, ochronę (zob. PRZEPASKA MIĘDZY OCZAMI).

(z łac.: „skromny”).

Towarzysz Pawła w końcowym okresie życia apostoła. Przesłał pozdrowienia Tymoteuszowi (2Tm 4:21).

1. Imię, którym określono jednego z królów asyryjskich w 2 Królów 15:19 i 1 Kronik 5:26. Kiedy w Izraelu panował Menachem, Pul wtargnął do Palestyny i Menachem zapłacił mu daninę. Kwestia tożsamości Pula przez długi czas pozostawała nierozstrzygnięta. Niemniej obecnie większość uczonych jest zdania, że chodzi o asyryjskiego króla Tiglat-Pilesera III, gdyż na tabliczce z listą dynastyczną, znanej jako „Babilońska lista królów (A)”, występuje imię „Pulu”, a w odpowiednim miejscu „Kroniki synchronicznej” znajduje się imię zapisane w postaci „Tukultiapileszarra” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 272, 273). Być może jako „Pul” był znany w Babilonie albo było to jego imię własne, a imię Tiglat-Pileser (Tilgat-Pilneser) przyjął po wstąpieniu na tron asyryjski. W takim wypadku zestawienie z 1 Kronik 5:26: ‛Pul, król Asyrii — Tilgat-Pilneser, król Asyrii’, odnosi się do jednej i tej samej osoby (zob. TIGLAT-PILESER [III]).

2. Kraj lub naród wymieniony jedynie w Izajasza 66:19 obok nazwy Tarszisz (prawdopodobnie pd. Hiszpania) i Lud (na pn. Afryki). Najwyraźniej