Jedna z czterech rodzin z Kiriat-Jearim, od których wywodzili się Coratyci i Esztaolici (1Kn 2:53).

(prawdopodobnie: „słodycz”).

Jedno z obozowisk Izraelitów na pustkowiu (Lb 33:28, 29). Lokalizacja jest obecnie nieznana. Jeśli Mitka rzeczywiście znaczy „słodycz”, nazwa ta mogłaby sugerować, że w tej okolicy znajdowała się dobra woda.

Przydomek Joszafata, jednego z mocarzy wojsk Dawida. Nie wiadomo, czy odnosi się do jego rodzinnych stron, czy do jego przodka (1Kn 11:26, 43).

(z pers.: „dar Mitry”).

1. Skarbnik Cyrusa; na rozkaz króla przekazał Izraelitom powracającym do Jerozolimy 5400 naczyń świątynnych ze złota i srebra (Ezd 1:7, 8, 11).

2. Jeden z przeciwników odbudowy świątyni w okresie po niewoli babilońskiej, którzy napisali do perskiego króla Artakserksesa list z fałszywymi oskarżeniami przeciwko Żydom (Ezd 4:7).

Główne miasto na wyspie Lesbos, leżącej na Morzu Egejskim u zach. wybrzeży Azji Mniejszej. Około 56 r. n.e. apostoł Paweł, zmierzając do Jerozolimy, przypłynął tam z Assos, portu w Azji Mniejszej, położonego jakieś 45 km na pn. pn. zach. od Mityleny (Dz 20:14). Brak wzmianki o zejściu Pawła na ląd zdaje się wskazywać, że statek zawinął tam tylko na krótki postój, być może z powodu ustania sprzyjającego wiatru z pn. Następnego dnia popłynął dalej na pd. zach., do Chios (Dz 20:15).

Pierwotnie Mitylena prawdopodobnie leżała na małej wysepce przy wsch. wybrzeżu Lesbos. Ale gdy miasto się rozrosło, połączono je groblą z Lesbos i dalej rozrastało się na jej brzegu. W ten sposób powstały dwa porty, po pn. i pd. stronie grobli. Mitylena słynęła z pięknych budynków i była znanym ośrodkiem literackim.

Kraina w pn.-zach. części Azji Mniejszej. Jej obszar ulegał zmianom, ale ogólnie rzecz biorąc, na zach. i pn. granice Mizji wyznaczało Morze Egejskie, Hellespont (Dardanele) i Propontyda (morze Marmara), na wsch. — Bitynia, a na pd. — Lidia (zob. AZJA). Podczas drugiej podróży misjonarskiej Paweł wraz z Sylasem i Tymoteuszem chcieli iść do Bitynii, ale „duch Jezusa im nie pozwolił. Minąwszy więc Mizję, przybyli do Troady” (Dz 15:40; 16:1-3, 7, 8). Portowa Troada leżała w Mizji, więc Paweł i jego towarzysze najprawdopodobniej przeszli przez tę krainę, ale tam nie głosili. Na terenie Mizji leżały też: Adramyttion (Dz 27:2), Assos (Dz 20:13, 14) i Pergamon (Obj 1:11; zob. TROADA).

Szejk Edomu; potomek Ezawa przez Reuela (Rdz 36:17; 1Kn 1:34-37). Mizza był wnukiem Ezawa, gdyż wymieniono go wśród „synów [wnuków] Basemat, żony Ezawa”, która była córką Ismaela i matką Reuela (Rdz 36:2, 3, 10, 13).

Wydzielina gruczołów mlecznych samic ssaków stanowiąca pokarm dla ich potomstwa, spożywana również przez ludzi (Rdz 18:8; Sdz 4:19; 5:25). Hebrajskie słowo tłumaczone na „mleko” zazwyczaj odnosi się do słodkiego mleka, w odróżnieniu od mleka zsiadłego, sera i masła (Pwt 32:14; 2Sm 17:29; Hi 10:10; Prz 27:27). Biblia jednak nie czyni różnicy między mlekiem krów, owiec czy kóz (Eze 25:4; 1Ko 9:7). Do kwaśnego, czyli zsiadłego mleka często dodawano miód i podawano je jako napój orzeźwiający. Gdy Dawid zaniósł żywność swym braciom do obozu wojskowego, zabrał też „dziesięć porcji mleka” („kawałków sera”, Bw) dla „przełożonego nad tysiącem”. Być może chodziło tu o świeży, miękki ser. Biblia Tysiąclecia mówi w tym miejscu o „dziesięciu krążkach sera” (1Sm 17:17, 18).

Dlaczego Prawo zabraniało gotowania koźlęcia w mleku jego matki?

Prawo Mojżeszowe zabraniało gotowania koźlęcia w mleku jego matki (Pwt 14:21). Zakaz ten powtórzono dwukrotnie w związku z ofiarowaniem Jehowie pierwocin (Wj 23:19; 34:26).

Niektórzy uważają, że chodzi tu o jakiś zwyczaj mający charakter pogański, bałwochwalczy lub magiczny. Nie ma jednak wyraźnych dowodów na poparcie tego poglądu.

Prawo to mogło też wskazywać, że Bóg ustanowił odpowiedni porządek rzeczy, którego należy się trzymać. Dał matce mleko, by mogła wykarmić potomstwo. Dlatego ugotowanie w jej mleku młodego koźlęcia po to, by je zjeść, byłoby sprzeczne z celem, do jakiego Bóg przeznaczył mleko.

Możliwe jest również, iż zakaz ten miał uczyć współczucia. Pozostawałoby to w zgodzie z innymi przepisami, np. zabraniającymi składania w ofierze zwierząt, które nie spędziły co najmniej siedmiu dni z matką (Kpł 22:27), zabijania tego samego dnia zwierzęcia i jego potomstwa (Kpł 22:28) oraz zabierania z gniazda zarówno matki, jak i jajek lub młodych (Pwt 22:6, 7).