Mirsim, umiejscowionym ok. 20 km na zach. pd. zach. od Hebronu. Jednakże obecnie utożsamia się go z Chirbat Rabud, leżącym jakieś 13 km na pd. zach. od Hebronu.

Wcześniejsza nazwa Debiru, Kiriat-Sefer (Joz 15:15; Sdz 1:11), znaczy „miasto księgi”. Na tej podstawie niektórzy przypuszczają, że Debir był ośrodkiem nauczania kananejskiej religii i prawa oraz że przechowywano tam urzędowe dokumenty.

3. Miejsce „na nizinie Achor”, występujące w opisie granicy Judy (Joz 15:7). Choć dokładna lokalizacja nie jest znana, zdaniem części geografów nazwa przetrwała w nazwie przełęczy Thogharat ad-Dabr, leżącej na pd. zach. od Jerycha, oraz w nazwie Wadi Debr, znajdującego się bliżej przypuszczalnego położenia niziny Achor.

4. Miejsce na granicy terytorium Gada w Gileadzie (Joz 13:26). Ten Debir jest zazwyczaj utożsamiany z Lo-Debar, gdzie był dom Machira (który gościł Mefiboszeta, a później Dawida) (2Sm 9:4-6; 17:27-29). Niektórzy lokalizują go w miejscu obecnego Umm ad-Dabar, 16 km na pd. od Jeziora Galilejskiego.

(„pszczoła”).

1. Mamka Rebeki. Towarzyszyła Rebece, gdy ta wyruszała z domu swego ojca Betuela do Palestyny, by poślubić Izaaka (Rdz 24:59). Po latach służby w domu Izaaka, być może po śmierci Rebeki, Debora zamieszkała z rodziną Jakuba. Zmarła najwyraźniej jakieś 125 lat po zawarciu małżeństwa przez Rebekę i Izaaka i została pochowana pod wielkim drzewem w Betel. Nazwa nadana temu drzewu (Allon-Bachut, tzn. „okazałe drzewo płaczu”) wskazuje, jak bardzo była kochana przez Jakuba i jego rodzinę (Rdz 35:8).

2. Prorokini w Izraelu, żona Lappidota (Sdz 4:4). Nie ma dowodów potwierdzających, że jak sugerują niektórzy, Lappidot to inne imię Baraka. Deborę i Baraka łączyło jedynie wspólne pragnienie wyzwolenia Izraela spod jarzma Kananejczyków. Debora mieszkała pod palmą rosnącą w górzystym regionie Efraima, między Ramą a Betel; „synowie Izraela udawali się do niej na sąd” (Sdz 4:5).

Za pośrednictwem Debory Jehowa wezwał Baraka z Kedesz-Naftali i poinformował go, że zamierza za pośrednictwem 10 000 Izraelitów rozgromić ogromną armię kananejskiego króla Jabina, dowodzoną przez Syserę. Obiecał Barakowi, że wyda wrogów w jego rękę. Ale zanim Barak zebrał wojsko i poprowadził je na górę Tabor, nalegał, by w roli Bożego przedstawiciela towarzyszyła mu Debora, mimo iż była kobietą. Debora zgodziła się opuścić stosunkowo bezpieczne miejsce pobytu i pójść z Barakiem. Zapowiedziała jednak, że „piękny zaszczyt” zwycięstwa przypadnie kobiecie. Słowa te się spełniły, gdy Sysera zginął z rąk Jael (Sdz 4:6-10, 17-22).

W dniu zwycięstwa Debora i Barak wspólnie zaśpiewali pieśń. Fragment tej pieśni jest napisany w pierwszej osobie, co wskazuje, że przynajmniej częściowo, jeśli nie w całości, ułożyła ją Debora (Sdz 5:7). Kobiety zwyczajowo świętowały zwycięstwa śpiewem i tańcem (Wj 15:20, 21; Sdz 11:34; 1Sm 18:6, 7; Ps 68:11). Pieśń Debory całą zasługę i chwałę za zwycięstwo przypisuje Jehowie, który stanął w obronie swego ludu. W znacznym stopniu uzupełnia też poprzedzającą ją relację, toteż w celu uzyskania pełnego obrazu wydarzeń trzeba zestawić oba sprawozdania. Pieśń ta opisuje potęgę i majestat Jehowy oraz sytuację w Izraelu przed bitwą stoczoną przez Baraka, po czym wychwala plemiona, które się stawiły na wezwanie, i pyta o te, które tego nie zrobiły. Następnie barwnie podaje dodatkowe szczegóły dotyczące bitwy i rozgromienia Kananejczyków, zabicia Sysery przez odważną Jael oraz rozczarowania matki Sysery, która na próżno oczekiwała, że jej zwycięski syn wróci do domu z łupami i brankami (Sdz 5).

Zobacz DUCH.

1. Kuszyta wywodzący się od Ramy (Rdz 10:7; 1Kn 1:9). Jego potomkowie najwyraźniej zamieszkiwali jakąś część Arabii.

2. Potomek Abrahama poprzez Jokszana (Rdz 25:3; 1Kn 1:32). Dedanici pochodzący od Jokszana najprawdopodobniej osiedlili się na pd. i pd. wsch. od Ziemi Obiecanej, czyli mniej więcej tam, dokąd Abraham odprawił wszystkich swych synów, których urodziła mu Ketura (Rdz 25:6).

Ponieważ wygląda na to, że oba rody Dedanitów (od Ramy i od Jokszana) mieszkały gdzieś w Arabii, powstaje pytanie, o którego Dedana chodzi, gdy imię to pojawia się w późniejszych relacjach biblijnych. Czasami występuje ono razem z nazwami innych ludów semickich, takimi jak Edom, Tema i Buz, co wskazuje na Dedana wywodzącego się od Jokszana. Na przykład wspomniano, że Dedan znajdował się przy jednym z krańców Edomu, którego terytorium miało zostać spustoszone (Eze 25:13). Zapowiedziano też, że Dedan z „pustynnej równiny” będzie uciekać przed najeźdźcami. Karawany Dedanitów zaczną szukać schronienia