(Rdz 38:28), ponieważ pierworodny syn otrzymywał dwie części ojcowskiego dziedzictwa, a pozostali tylko po jednej (Rdz 25:1-6; Pwt 21:17). Po śmierci ojca zazwyczaj starszy syn przejmował odpowiedzialność za zapewnienie utrzymania kobietom w rodzinie. Syna urodzonego z małżeństwa lewirackiego traktowano jak syna i dziedzica zmarłego (Pwt 25:6; Rut 4:10, 17).

Znaczenie przenośne. W Biblii słowa „dziecko” i „dzieci” mają dość szeroki zakres znaczeniowy. Potomków Izraela nazwano „dziećmi cielesnymi”, a z powodu ich buntowniczej postawy wobec Jehowy Izajasz napisał o nich, że są „dziećmi występku” (Rz 9:8; Iz 57:4). Za czasów apostołów niegodziwcy zostali uznani za „dzieci przeklęte”, „dzieci Diabła” (2Pt 2:14; 1Jn 3:10). Natomiast tych, którzy uwierzyli w Chrystusa i zostali namaszczeni duchem, określono mianem „dzieci Bożych” (Jn 1:12; Rz 8:16). Dziećmi często też nazywano uczniów (Jn 13:33; Heb 2:13).

O osobach, które dostąpią zmartwychwstania, powiedziano, że są „dziećmi zmartwychwstania” (Łk 20:36), a współdziedzice Chrystusa to „dzieci według obietnicy” (Rz 9:8) albo dzieci „niewiasty wolnej” (Gal 4:31). Wszyscy, którzy pragną żyć w Królestwie niebios, muszą przejawiać cechy charakterystyczne dla dzieci — pokorę, ufność i gotowość do przyjmowania pouczeń (Mt 18:2-4). Ludzi starających się okazywać posłuszeństwo Bogu i jaśnieć światłem prawdy nazwano „posłusznymi dziećmi” i „dziećmi światła” (1Pt 1:14; Ef 5:8).

Chrześcijanom z Koryntu apostoł Paweł radził jak dzieciom, żeby się ‛rozszerzyli’ w swych uczuciach, a wcześniej zachęcał ich, by nie stawali się dziećmi pod względem zdolności rozumowania (2Ko 6:13; 1Ko 14:20).

Majątek przypadający po śmierci właściciela jego prawowitym spadkobiercom (zazwyczaj potomkom), a także wszelka inna spuścizna po przodkach. W Pismach Hebrajskich przekazywanie lub otrzymywanie dziedzictwa albo dziedzicznej własności (nachaláh) najczęściej opisuje czasownik nachál (Lb 26:55; Eze 46:18). Myśl o dziedziczeniu wyrażano niekiedy za pomocą czasownika jarász, który jednak na ogół oznacza „wziąć [coś, niekoniecznie spadek] w posiadanie” (Rdz 15:3; Kpł 20:24), a także „wywłaszczyć; wypędzić” za pomocą oręża (Pwt 2:12; 31:3). Greckie określenia związane z dziedziczeniem są spokrewnione ze słowem kléros, które przede wszystkim znaczy „los”, ale również „rzecz przydzielona losem; udział” oraz „spadek; dziedziczny majątek; dziedzictwo” (Mt 27:35; Dz 1:17; 26:18).

W Izraelu przez dziedzictwo rozumiano głównie ziemię, choć określenia tego używano także do majątku ruchomego. Biblia wspomina również o dziedzictwie mającym naturę duchową. Chrześcijan zrodzonych z ducha nazwano ‛dziedzicami Bożymi’ i „współdziedzicami z Chrystusem”. Jeśli dochowają wierności, czeka ich „wiecznotrwałe dziedzictwo” (Rz 8:17; Heb 9:15).

W czasach patriarchów. Wierni hebrajscy patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub nie posiadali żadnej ziemi oprócz pola z jaskinią pełniącą rolę grobowca oraz pola nabytego przez Jakuba pod Szechem (Rdz 23:19, 20; 33:19). Chrześcijański męczennik Szczepan oświadczył, że gdy Abraham przebywał w ziemi Kanaan, Bóg „nie dał mu w niej żadnej dziedzicznej własności, nawet na szerokość stopy, ale obiecał dać ją na własność jemu, a po nim jego potomstwu, chociaż jeszcze nie miał dziecka” (Dz 7:5). Materialne dziedzictwo, które ci patriarchowie przekazali potomkom, obejmowało zwierzęta domowe i inny dobytek. Pierworodny miał dwukrotnie większy udział w dziedzictwie (dwie części) niż inni synowie. Córki patriarchy Hioba dostały dziedzictwo pośród swych braci. Nie wiadomo, czy w jego skład wchodziła ziemia (Hi 42:15).

Ojciec mógł przenieść prawo pierworodztwa i związane z tym dziedzictwo na młodszego syna, jeśli był ku temu uzasadniony powód. W sytuacjach opisanych w Biblii decyzja taka nie była podyktowana kaprysem czy stronniczością, lecz miała solidne podstawy. Przez 14 lat za dziedzica Abrahama był uważany jego najstarszy syn, Ismael (Rdz 16:16; 17:18-21; 21:5). Ale gdy miał ok. 19 lat, został odprawiony przez swego ojca — na prośbę Sary, zaakceptowaną przez Jehowę. Prawo pierworodztwa przypadło więc Izaakowi, który później odziedziczył cały majątek ojca, z wyjątkiem darów przekazanych przez Abrahama synom Ketury (Rdz 21:8-13; 25:5, 6). Ruben, pierworodny syn Jakuba, stracił przysługujące mu szczególne dziedzictwo, ponieważ dopuścił się rozpusty z nałożnicą swego ojca (Rdz 49:3, 4; 1Kn 5:1, 2). Jakub udzielił też większej miary błogosławieństwa Efraimowi, młodszemu synowi Józefa, a nie starszemu Manassesowi (Rdz 48:13-19).

Mężczyzna miał prawo posiadać nałożnicę. W Biblii czasami nazywa się ją „żoną”, a mężczyznę, z którym żyła — „jej mężem”. Był on zwany zięciem jej ojca, którego z kolei określano mianem jego teścia (Rdz 16:3; Sdz 19:3-5). Synowie z nałożnic mieli pełne prawa, toteż otrzymywali takie samo dziedzictwo jak potomkowie oficjalnej żony.