na wsch. od pd. krańca Krety — przylądka Matala (Lithinon).

Około r. 58 n.e. apostoł Paweł płynął jako więzień z Miry (na pd. wybrzeżu Azji Mniejszej) przez Knidos do Rzymu. Krótsza droga do stolicy imperium prowadziła na pn. od Krety. Najwyraźniej jednak niesprzyjające wiatry, prawdopodobnie z pn. zach., zmusiły żeglarzy do udania się z Knidos na pd. w stronę Krety, a potem do płynięcia pod osłoną wyspy wzdłuż jej pd. wybrzeża. Wreszcie statek z trudem dotarł do Pięknych Przystani (Dz 27:5-8).

Zanim w końcu postanowiono wypłynąć z tego portu, „minęło dość dużo czasu” — być może dlatego, że czekano na ustanie wiatru albo że wcześniejsza podróż była powolna i trudna. Minął już post związany z Dniem Przebłagania (koniec września lub początek października), a o tej porze żegluga była ryzykowna (Dz 27:9).

Paweł, który często bywał w niebezpieczeństwach na morzu i co najmniej trzy razy przeżył rozbicie się statku (2Ko 11:25, 26), mądrze radził przezimować w Pięknych Przystaniach (nie podano, czy rada ta została wypowiedziana pod natchnieniem). Ale setnik, który najwyraźniej miał decydujący głos, wolał raczej posłuchać sternika i właściciela statku. Ponieważ port Piękne Przystanie był „niedogodny do przezimowania”, większość doradzała, by odpłynąć, i statek wyruszył w kierunku Feniksu, położonego dalej na wybrzeżu Krety. Łagodny wiatr pd. okazał się jednak zwodniczy. Wkrótce statek został porwany przez huragan i w końcu rozbił się u brzegów Malty, jakieś 900 km dalej na zach. (Dz 27:9-15, 39-41; 28:1).

W związku z tą historią zanotowaną w Dziejach Apostolskich James Smith napisał: „Ciekawe, że wszystko, czego się dowiadujemy o miejscach opisanych w tej relacji, potwierdza jej autentyczność i dokładność. Wydaje się, zarówno na podstawie obserwacji pana Browna, jak i ostatnich badań, iż port Piękne Przystanie jest tak dobrze osłonięty przez wyspy, że choć nie dorównuje Lutro [utożsamianemu z Feniksem], stanowi bardzo dogodne miejsce do przezimowania, a biorąc pod uwagę okoliczność, jak często i nagle zrywają się tam silne północne wiatry, oraz to, że jeśli taki wiatr uderzy w statek między Pięknymi Przystaniami a Lutro, to z pewnością porwie go na otwarte morze, rada udzielona przez sternika i właściciela wydaje się bardzo nierozsądna, natomiast rada św. Pawła — uzasadniona nawet z żeglarskiego punktu widzenia” (The Voyage and Shipwreck of St. Paul, Londyn 1866, s. 85, przyp.).

Tylna część stopy człowieka. Biblia nierzadko wspomina o niej w sensie przenośnym. Chwycenie za piętę lub jej zranienie było próbą powstrzymania kogoś od jakiegoś działania, przeszkodzenia mu w czymś. Jakub trzymał za piętę Ezawa, swego brata bliźniaka, gdy wychodzili z łona matki (Rdz 25:26). Właśnie dlatego nadano mu imię Jakub („chwytający za piętę; ten, kto wypiera”), które miało znaczenie prorocze (Rdz 27:36; Oz 12:2, 3).

Niewierną Jerozolimę przyrównano w proroctwie do nieobyczajnej kobiety, która poniesie karę polegającą na ‛zadaniu gwałtu jej piętom’ — miała wędrować po nierównym terenie i cierpieć wskutek bólu pięt. Urzeczywistniło się to w 607 r. p.n.e., gdy mieszkańcy Jerozolimy poszli na wygnanie do Babilonu (Jer 13:22).

Król Dawid przenośnie powiedział o swym zdradzieckim towarzyszu Achitofelu: „Podniósł przeciw mnie swą piętę” (Ps 41:9). Słowa te spełniły się też na Judaszu Iskariocie, do którego Jezus zastosował powyższy werset: „Ten, który spożywał mój chleb, podniósł przeciw mnie swą piętę” (Jn 13:18). A zatem ‛podniesienie przeciw komuś pięty’ to podstępne działania na czyjąś szkodę.

Zgodnie z pierwszym zapisanym proroctwem, zawartym w Rodzaju 3:15, „wąż” miał rozgnieść piętę ‛potomstwu niewiasty’. Uszkodzenie pięty jest bolesne, nie musi jednak powodować trwałego kalectwa. Choć więc ziemskie narzędzia potężnego „węża”, Szatana Diabła (Obj 12:9), zgładziły Jezusa, „potomka” (Gal 3:16), to trzeciego dnia jego Ojciec, Jehowa, wskrzesił go i w ten sposób uleczył jego ‛rozgniecioną piętę’ (Dz 2:22-24; 10:40).

Poganie niekiedy wypalali lub wykłuwali na ciele niewolników piętno jako znak właściciela. Jehowa przepowiedział, że dumne mieszkanki Judy, niczym niewolnice cudzoziemskich zdobywców, będą miały „piętno [hebr. ki] zamiast urody” (Iz 3:24).

Wyznawcy różnych bóstw czasami wypisywali lub rysowali sobie na ciele imię, symbol lub wizerunek swego boga, by pokazać, jak bardzo są mu oddani. Prawo Mojżeszowe zabraniało celowego oszpecania ciała (Kpł 19:28). Pozwalało jedynie na przekłucie ucha niewolnikowi, który dobrowolnie postanowił służyć swemu panu „po czas niezmierzony” (Pwt 15:16, 17).

Paweł napisał do Galatów: „Noszę na swym ciele piętna [gr. stígmata] niewolnika Jezusa” (Gal 6:17). Z powodu swej chrześcijańskiej służby Paweł wiele wycierpiał na ciele i z pewnością nosił