Koniec panowania. Pod koniec życia 70-letni król, przykuty już do łóżka, dalej doświadczał nieszczęść we własnej rodzinie. Jego czwarty syn, Adoniasz, bez wiedzy lub zgody ojca — a co ważniejsze, bez poparcia Jehowy — próbował zagarnąć tron. Gdy Dawid się o tym dowiedział, szybko ustanowił królem swego syna Salomona, którego wybrał Jehowa (1Kl 1:5-48; 1Kn 28:5; 29:20-25; 2Kn 1:8). Następnie nakazał mu, by chodził drogami Jehowy, przestrzegał Jego ustaw i przykazań oraz we wszystkim postępował rozważnie, a wtedy będzie mu się powodziło (1Kl 2:1-9).

Po 40 latach panowania Dawid zmarł i został pochowany w Mieście Dawidowym. Apostoł Paweł wymienił go wśród świadków, którzy odznaczali się niezwykłą wiarą (1Kl 2:10, 11; 1Kn 29:26-30; Dz 13:36; Heb 11:32). Gdy Jezus przytaczał Psalm 110, powiedział, że Dawid napisał go „pod natchnieniem” (Mt 22:43, 44; Mk 12:36). Apostołowie i inni pisarze Biblii często wspominali o Dawidzie jako o natchnionym proroku Bożym (por. Ps 16:8 z Dz 2:25; Ps 32:1, 2 z Rz 4:6-8; Ps 41:9 z Jn 13:18; Ps 69:22, 23 z Rz 11:9, 10; Ps 69:25 i 109:8 z Dz 1:16, 20).

Znaczenie symboliczne. Prorocy niejednokrotnie nawiązywali do Dawida i jego dynastii, czasem w związku z ostatnimi królami Izraela zasiadającymi na „tronie Dawida” (Jer 13:13; 22:2, 30; 29:16; 36:30), a kiedy indziej w sensie proroczym (Jer 17:25; 22:4; Am 9:11; Za 12:7-12). Niektóre proroctwa mesjańskie powołują się na przymierze Jehowy z Dawidem co do Królestwa. Na przykład Izajasz oświadczył, że ten, którego nazwą imieniem „Cudowny Doradca, Potężny Bóg, Wiekuisty Ojciec, Książę Pokoju”, zasiądzie na „tronie Dawida” po czas niezmierzony (Iz 9:6, 7; por. też 16:5). Jeremiasz przyrównał Mesjasza do „latorośli odznaczającej się prawością”, którą Jehowa ‛wzbudzi Dawidowi’ (Jer 23:5, 6; 33:15-17). Za pośrednictwem proroka Ezechiela Jehowa powiedział o mesjańskim pasterzu: „Mój sługa Dawid” (Eze 34:23, 24; 37:24, 25).

Zwiastując Marii narodziny Jezusa, anioł oznajmił: „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca” (Łk 1:32). „Jezus Chrystus, syn Dawida”, był dziedzicem tronu Dawida zarówno pod względem prawnym, jak i z racji swego pochodzenia (Mt 1:1, 17; Łk 3:23-31). Paweł napisał, że Jezus był potomkiem Dawida „według ciała” (Rz 1:3; 2Tm 2:8). Prosty lud również uznawał go za „Syna Dawida” (Mt 9:27; 12:23; 15:22; 21:9, 15; Mk 10:47, 48; Łk 18:38, 39). Ustalenie tego miało istotne znaczenie, gdyż jak przyznawali faryzeusze, Mesjasz miał być synem Dawida (Mt 22:42). Po zmartwychwstaniu poświadczył to sam Jezus, mówiąc: „Jam jest korzeń i potomek Dawida” (Obj 22:16; także 3:7; 5:5).

Nazwa nadana „twierdzy Syjon” po odebraniu jej Jebusytom (2Sm 5:6-9). Jak się uważa, chodzi o urwiste wzniesienie leżące na pd. od góry Moria, na której Salomon wybudował później świątynię. Obecnie ten wąski płaskowyż jest znacznie niższy od góry Moria. Na terenie tym pozyskiwano w dużych ilościach kamień budowlany, zwłaszcza ok. r. 135 n.e., gdy za panowania Hadriana budowano rzymskie miasto Aelia Capitolina. Najprawdopodobniej więc w starożytności owo wzgórze było wyższe, choć mimo wszystko nie dorównywało górze Moria, na której stała świątynia (ILUSTRACJE, t. 1, s. 747, oraz t. 2, s. 947).

Miejsce to znakomicie nadawało się na twierdzę, gdyż z trzech stron otaczają je głębokie doliny: od zach. Tyropeon, od wsch. Kidron, obie zaś na pd. krańcu wzgórza łączą się z Doliną Hinnoma (1Kn 11:7). Miasto wymagało więc ochrony głównie od pn., gdzie wzniesienie było najwęższe, co niezwykle utrudniało ewentualny atak. Zdaniem niektórych uczonych właśnie tam znajdowała się pn. granica Miasta Dawidowego, choć nie wiadomo dokładnie, jak przebiegała. Doliny wypełniły się z czasem licznymi szczątkami, wskutek czego dzisiaj mniej rzuca się w oczy strategiczne i obronne położenie tego miasta. Jak się ocenia, zajmowało ono niegdyś obszar 4—6 ha.

W dolinie Kidron, niemal u stóp wsch. stoku wzgórza, na którym stała twierdza, znajduje się źródło zwane Gichon (1Kl 1:33). Wykopaliska archeologiczne ujawniły, że w starożytności wydrążono w skale tunel prowadzący do szybu, który zapewniał dostęp do źródła bez opuszczania murów miejskich. Niektórzy sugerują, iż właśnie przez ten szyb Joab i jego żołnierze wdarli się do twierdzy i ją zdobyli (2Sm 5:8; 1Kn 11:5, 6).

Nazwy „Miasto Dawidowe” zaczęto używać, gdy Dawid po siedmiu i pół roku panowania w Hebronie obrał to miejsce na swą królewską siedzibę. Tutaj z pomocą Chirama z Tyru zbudował swój „dom z cedrów” (2Sm 5:5, 9, 11; 7:2). Jego żona Michal wyglądała z okna tego domu, kiedy sprowadził do Miasta Dawidowego Arkę Przymierza z domu Obed-Edoma (2Sm 6:10-16; 1Kn 15:1, 29). W mieście tym Dawid został też pochowany, podobnie jak później wielu jego królewskich potomków (1Kl 2:10).

Rządy Salomona i późniejszy okres. Salomon umieścił Arkę w świątyni, którą zbudował na rozleglejszym płaskowyżu leżącym na pn. od