przeniesiony na inny teren działania (Jn 3:13). Świadczy o tym fakt, że Elizeusz nie obchodzi po nim żałoby. Po wielu latach Eliasz dalej żyje i działa jako prorok, tyle że teraz na rzecz króla Judy. Z powodu niegodziwego postępowania judzkiego króla Jehorama pisze do niego list z potępiającym orędziem od Jehowy, które wkrótce potem się spełnia (2Kn 21:12-15; zob. NIEBO [Wstąpienie do nieba]).

Cuda. W sprawozdaniu biblijnym przypisano Eliaszowi osiem cudów. Oto one: 1) wstrzymanie deszczu z nieba, 2) odnawianie zapasu mąki i oliwy u wdowy z Carefat, 3) wskrzeszenie syna tej wdowy, 4) sprowadzenie ognia z nieba, stanowiącego odpowiedź na modlitwę, 5) wywołanie deszczu kończącego suszę, 6) sprowadzenie ognia na dowódcę i 50 żołnierzy wysłanych przez króla Achazjasza, 7) sprowadzenie ognia na drugiego dowódcę i jego 50 ludzi, 8) rozdzielenie wód Jordanu przez uderzenie ich urzędową szatą. Cudem było również jego ‛wstąpienie ku niebiosom’, ale było to bezpośrednie działanie Boga, bez uprzedniej modlitwy lub zapowiedzi Eliasza.

Eliasz gorliwie popierał prawdziwe wielbienie Jehowy. Wiele zdziałał w walce z kultem Baala w Izraelu; dzieło to kontynuował Elizeusz, Jehu zaś zgładził Jezebel i wytępił sydoński kult Baala. Za czasów Eliasza wierności Jehowie dochowywało jakieś 7000 osób, m.in. Abdiasz, zarządca domu Achaba. Działalność proroka niewątpliwie bardzo ich pokrzepiała. Na swego następcę Eliasz wyznaczył Elizeusza i to jemu pozostawił namaszczenie Chazaela i Jehu.

Apostoł Paweł z pewnością miał na myśli także Eliasza, gdy pisał o „Samuelu i innych prorokach, którzy dzięki wierze (...) prowadzili do prawości”, i gdy wspomniał, że „niewiasty dzięki zmartwychwstaniu otrzymały swych umarłych”. A zatem Eliasz należy do „obłoku” wiernych starożytnych świadków (Heb 11:32-35; 12:1). Uczeń Jakub powołał się na przykład Eliasza jako dowód skuteczności modlitw „człowieka żywiącego uczucia podobne do naszych” i wiernie służącego Bogu (Jak 5:16-18).

Proroczy pierwowzór rzeczy przyszłych. Jakieś 450 lat po czasach Eliasza Malachiasz zapowiedział, że prorok Eliasz pojawi się, „zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy” (Mal 4:5, 6). Żydzi za dni Jezusa wyczekiwali urzeczywistnienia się tego proroctwa i przyjścia Eliasza (Mt 17:10). Niektórzy myśleli, że jest nim Jezus (Mt 16:14). Również Jana Chrzciciela niektórzy uznawali za Eliasza, gdyż tak jak on nosił szatę z sierści i skórzany pas na biodrach; ale Jan zaprzeczył, jakoby był Eliaszem (2Kl 1:8; Mt 3:4; Jn 1:21). Anioł nie powiedział Zachariaszowi, że jego syn Jan będzie Eliaszem, lecz że będzie miał „ducha i moc Eliasza (...), żeby przygotować Jehowie lud przysposobiony” (Łk 1:17). W myśl słów Jezusa Jan dokonał tego dzieła, ale Żydzi go nie rozpoznali (Mt 17:11-13). Podczas przemienienia Jezusa, do którego doszło po śmierci Jana Chrzciciela, w wizji obok Mojżesza ukazał się także Eliasz. Wskazywało to, że nastąpi coś jeszcze, czego zapowiedzią była jego działalność (Mk 9:1-8).

2. Syn Beniaminity Jerochama; mieszkał w Jerozolimie i był głową swego domu patriarchalnego (1Kn 8:1, 27, 28).

3. Członek plemienia Lewiego i kapłan z „synów Charima” (1Kn 24:8; Ezd 2:1, 2, 39), wymieniony wśród tych, którzy zgodnie z zachętą Ezdrasza odprawili swe cudzoziemskie żony (Ezd 10:21, 44).

4. Jeden z potomków Elama, którzy idąc za radą Ezdrasza, odprawili swe cudzoziemskie żony (Ezd 10:26, 44).

(„mój Bóg przywraca”).

1. Lewita z synów Aarona; w czasach Dawida wyznaczono go przez los na przełożonego 11 oddziału kapłańskiego (1Kn 24:1, 5, 6, 12).

2. Ojciec niejakiego Jehochanana (Ezd 10:6).

3. Lewita i śpiewak świątynny, jeden z tych, którzy odprawili swoje cudzoziemskie żony w czasach Ezdrasza (Ezd 10:16, 17, 23, 24, 44).

4. Potomek Zattu, również jeden z mężczyzn, którzy odesłali swe cudzoziemskie żony (Ezd 10:16, 17, 27, 44).

5. Potomek Baniego, także należał do tych, którzy odprawili swe cudzoziemskie żony (Ezd 10:16, 17, 34, 36, 44).

6. Wnuk Jeszui, który powrócił z niewoli babilońskiej razem z Zerubbabelem. W czasach Nehemiasza Eliaszib był arcykapłanem i uczestniczył w odbudowie Bramy Owczej w murze Jerozolimy (Neh 12:1, 10; 3:1). Pod nieobecność Nehemiasza Eliaszib skalał świątynię, urządzając na jej dziedzińcu salę jadalną dla swego krewnego Tobiasza Ammonity. Nehemiasz po powrocie wyrzucił z niej sprzęty Tobiasza i oczyścił sale jadalne. Wypędził też jednego z synów Jojady, syna Eliasziba, za to, że ożenił się z córką Sanballata Choronity (Neh 13:4, 5, 7-9, 28).

7. Syn Elioenaja, potomek króla Dawida (1Kn 3:1, 5, 10, 24).