Zajmowało dwie trzecie długości całej budowli (1Kl 6:16, 17; 2Kn 3:3, 8). W Miejscu Świętym przybytku po pd. stronie pomieszczenia stał złoty świecznik (Wj 25:31-40; 40:24, 25), po stronie zach., przed zasłoną oddzielającą Miejsce Najświętsze — złoty ołtarz kadzielny (Wj 30:1-6; 40:26, 27), a po stronie pn. — stół na chleby pokładne (Wj 25:23-30; 40:22, 23; Heb 9:2, 3). Razem z tymi sprzętami znajdowały się tam potrzebne złote naczynia i inne przybory, m.in. czasze, szczypce itd. W Miejscu Świętym świątyni oprócz złotego ołtarza było dziesięć stołów na chleby pokładne i dziesięć świeczników. Pięć z nich ustawiono po prawej stronie, a pięć po lewej (1Kl 7:48-50; 2Kn 4:7, 8, 19, 20).

Gdy kapłan przebywał w Miejscu Świętym przybytku, pomiędzy ramami i nad głową widział kolorowe cheruby wyhaftowane na wewnętrznej tkaninie okrywającej przybytek (Wj 26:1, 15). Na czterech złotych słupach wisiała zasłona oddzielająca Miejsce Najświętsze, na której także wyhaftowano cheruby (Wj 26:31-33). A przy wejściu do namiotu była kotara wykonana z kolorowej tkaniny (Wj 26:36). W świątyni na pokrytych złotem ścianach Miejsca Świętego znajdowały się płaskorzeźby przedstawiające cherubów, a także palmy, dyniowate ozdoby i girlandy kwiatów (1Kl 6:17, 18, 22, 29).

Znaczenie symboliczne. Wszystko to, co Bóg przedsięwziął dla odkupienia ludzkości na mocy ofiary złożonej przez Jezusa Chrystusa, nazwano „większym i doskonalszym namiotem, nie uczynionym rękami”. Apostoł Paweł napisał, że Chrystus wszedł „raz na zawsze (...) do miejsca świętego” tej wielkiej świątyni duchowej i „uzyskał dla nas wiecznotrwałe wyzwolenie” (Heb 9:11, 12). Gdy Chrystus wstąpił do nieba i stanął przed Jehową, niejako wszedł do miejsca wyobrażonego przez najskrytsze pomieszczenie przybytku, czyli Miejsce Najświętsze (Heb 9:24, 25). A zatem przybytek i związana z nim służba były „symbolicznym wyobrażeniem oraz cieniem rzeczy niebiańskich” (Heb 8:5).

Chrześcijańscy kapłani. Skoro siedzibę Boga nazwano sanktuarium, czyli świętym miejscem, więc i zbór chrześcijański przyrównano do świętego miejsca, do świątyni Bożej (1Ko 3:17; Ef 2:21, 22). O namaszczonych duchem naśladowcach Jezusa Chrystusa przebywających na ziemi powiedziano, że są ‛budowani jako duchowy dom, aby stanowili święte kapłaństwo’ i że są „królewskim kapłaństwem” (1Pt 2:5, 9). Starożytni kapłani usługiwali na dziedzińcu oraz w Miejscu Świętym i podobnie ci chrześcijańscy kapłani Boga pełnią służbę przed Jego symbolicznym ołtarzem, jak również w symbolicznym Miejscu Świętym. Kapłani w Izraelu musieli być czyści, toteż przed służbą w Miejscu Świętym obmywali się wodą z miedzianego basenu na dziedzińcu (Wj 40:30-32). Również o chrześcijanach uznanych za prawych powiedziano, że ‛zostali umyci’ (1Ko 6:11). Gdy izraelscy kapłani pełnili swe obowiązki, otaczały ich postacie cherubów widniejące na wewnętrznej tkaninie i zasłonie w przybytku. Przywodzi to na myśl wypowiedź apostoła do chrześcijańskich pomazańców, uznanych za prawych, mimo iż wciąż jeszcze przebywali na ziemi: „Bóg (...) posadził nas razem w miejscach niebiańskich w jedności z Chrystusem Jezusem” (Ef 2:4-6). Chrześcijanie należący do „królewskiego kapłaństwa” w ramach swej służby składają Bogu ofiary wysławiania (Heb 13:15), modlą się do Niego (co ma związek z kadzidłem; Obj 8:4), korzystają z duchowego pokarmu, jaki On dostarcza (tak jak kiedyś kapłani spożywali chleb pokładny; Mk 2:26), oraz ze światła płynącego z Bożego Słowa prawdy (jak ze świecznika; Ps 119:105). Apostoł Paweł napisał, że dzięki ofierze Jezusa Chrystusa mają nadzieję na wejście do rzeczywistego „Miejsca Najświętszego”, czyli do samego nieba (Heb 6:19, 20; 9:24; 1Pt 1:3, 4; zob. MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE; ŚWIĘTA DANINA).

W pewnej przypowieści Jezus opowiedział o żebraku Łazarzu, który po śmierci został zaniesiony „na miejsce u piersi Abrahama”. Z kolei Jan powiedział o Jezusie, że „zajmuje miejsce u piersi Ojca” (Łk 16:22, 23; Jn 1:18). Wyrażenie „miejsce u piersi” nawiązuje do zwyczaju spożywania posiłków w pozycji półleżącej.

Goście układali się zwykle na lewym boku. Lewym łokciem opierali się na poduszce, a prawą rękę mieli wolną. Jedno łoże na ogół zajmowały trzy osoby, choć czasem mogło być ich nawet pięć. Każdy miał głowę blisko piersi lub wręcz na piersi spoczywającego za nim sąsiada. Ktoś, kto nie miał nikogo za plecami, zajmował najbardziej honorowe miejsce, a każdy przed nim ustępował mu rangą. Ponieważ goście spoczywali tak blisko siebie, zwyczaj nakazywał wyznaczyć przyjaciołom sąsiednie miejsca, dzięki czemu łatwo mogli przeprowadzić poufną rozmowę. Zajmowanie na uczcie miejsca u czyjejś piersi w gruncie rzeczy oznaczało cieszenie się szczególnymi względami danej osoby. W czasie ostatniej Paschy apostoł Jan, którego Jezus gorąco miłował, ‛półleżał u jego piersi’, a potem „oparł się na piersi Jezusa”, by dyskretnie zadać mu pewne pytanie (Jn 13:23, 25; 21:20).