przykład ukazujący, że obchodzenie świąt przynosiło narodowi pożytek.

Ostatnia wzmianka o Święcie Przaśników sprzed niewoli babilońskiej dotyczy obchodów zorganizowanych za panowania króla Jozjasza, który odważnie podjął się przywrócenia w Judzie czystego wielbienia Jehowy (2Kn 35:1-19).

Chociaż jedynie o tych obchodach wspomniano wprost, wierni sędziowie i kapłani izraelscy żyjący przed czasami królów niewątpliwie pamiętali o tym święcie. Później zarówno Dawid, jak i Salomon wprowadzili wiele usprawnień umożliwiających właściwe funkcjonowanie kapłaństwa, a inni królowie judzcy zapewne dbali o to, by święta odbywały się regularnie. Święto Przaśników dość systematycznie urządzano także w okresie powygnaniowym.

Obchody po powrocie z niewoli. Kiedy wyswobodzeni z Babilonu Żydzi powrócili do Ziemi Obiecanej, dali posłuch gorącym zachętom Bożych proroków Aggeusza i Zachariasza i odbudowali w Jerozolimie świątynię Jehowy (Ezd 5:1, 2). W 515 r. p.n.e. z wielką radością oddali ją do użytku, składając wszystkie ofiary przypadające na Święto Przaśników. Księga Ezdrasza 6:22 donosi: „I poczęli z radością obchodzić Święto Przaśników przez siedem dni”.

Chociaż po powrocie z Babilonu wygnańcy gorliwie wznowili czyste wielbienie Boga, to jak wynika z Księgi Malachiasza, z czasem kapłani stali się niedbali, zarozumiali i pyszni. Ze służby w świątyni zrobiono farsę, a święta obchodzono w sposób formalistyczny (Mal 1:6-8, 12-14; 2:1-3; 3:8-10). Za życia Jezusa uczeni w piśmie i faryzeusze skrupulatnie przestrzegali szczegółów Prawa, wraz z dodanymi przez siebie tradycjami. Gorliwie obchodzili święta, m.in. Święto Przaśników, ale Jezus ich potępił, gdyż z powodu obłudy stracili z oczu prawdziwe znaczenie tych wspaniałych postanowień Jehowy, mających im przysparzać błogosławieństw (Mt 15:1-9; 23:23, 24; Łk 19:45, 46).

Znaczenie prorocze. Jezus Chrystus wyjaśnił symboliczne znaczenie zakwasu, ostrzegając swych uczniów: „Miejcie oczy otwarte i strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i saduceuszy” (Mt 16:6, 11, 12). A gdy uczniowie prowadzili między sobą błędne rozważania związane z tym, co miał na myśli, zapytał wprost: „‚Jak to jest, iż nie rozeznajecie, że nie mówiłem wam o chlebach? Ale strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i saduceuszy’. Wtedy pojęli, że nie powiedział, by się strzegli zakwasu chlebów, lecz nauki faryzeuszy i saduceuszy”. Poza tym Łukasz donosi, że przy innej okazji Jezus wyraźnie oświadczył: „Strzeżcie się zakwasu faryzeuszy, którym jest obłuda” (Łk 12:1).

Apostoł Paweł wskazał na podobne znaczenie zakwasu w nawiązaniu do Święta Przaśników, gdy opisywał, jak powinni postępować chrześcijanie. W 1 Koryntian 5:6-8 radził współwyznawcom: „Czy nie wiecie, że trochę zakwasu zakwasza całe ciasto? Usuńcie stary zakwas, żeby być nowym ciastem, tak jak jesteście wolni od kwasu. Bo istotnie Chrystus, nasza ofiara paschalna, został ofiarowany. A zatem obchodźmy święto nie ze starym zakwasem ani też z zakwasem zła i niegodziwości, lecz z przaśnikami szczerości i prawdy”.

Drugiego dnia Święta Przaśników, 16 Nisan, arcykapłan kołysał pierwocinami ze zbiorów jęczmienia, a ponieważ były to pierwsze plony w roku, można powiedzieć, że kołysał pierwszymi pierwocinami ziemi (Kpł 23:10, 11). Nie bez znaczenia jest okoliczność, że Jezus Chrystus został wskrzeszony właśnie tego dnia — 16 Nisan 33 r. n.e. Apostoł Paweł porównał Chrystusa z innymi, którzy dostępują zmartwychwstania, gdy napisał: „Teraz jednak Chrystus jest wskrzeszony z martwych — pierwocina tych, którzy zapadli w sen śmierci. (...) Ale każdy we własnym szeregu: Chrystus jako pierwocina, potem ci, którzy należą do Chrystusa, podczas jego obecności”. Chrystusa nazwano też „pierworodnym pośród wielu braci” (1Ko 15:20-23; Rz 8:29).

Znane także jako Święto Namiotów lub Święto Zbiorów, a w Kapłańskiej 23:39 nazwane „świętem Jehowy”. Wskazówki dotyczące jego obchodów zawarte są w Kapłańskiej 23:34-43, Liczb 29:12-38 i Powtórzonego Prawa 16:13-15. Trwało od 15 do 21 Etanim, a 22 odbywało się uroczyste zgromadzenie. Etanim (Tiszri; wrzesień/październik) początkowo był pierwszym miesiącem kalendarza Izraelitów, ale po ich wyjściu z Egiptu stał się siódmym miesiącem roku religijnego, gdyż pierwszym został ustanowiony Abib (Nisan; marzec/kwiecień), poprzednio uważany za miesiąc siódmy (Wj 12:2). Święto Szałasów obchodzono z okazji zebrania „plonów ziemi” — zboża, oliwy i wina (Kpł 23:39). Nazwano je „Świętem Zbiorów na początku roku”. Święte zgromadzenie w dniu ósmym uroczyście zamykało doroczny cykl świąt (Wj 34:22; Kpł 23:34-38).

Święto Szałasów zwiastowało koniec zasadniczej części roku rolniczego w Izraelu. Był to więc czas radości i dziękowania Jehowie za wszystkie plony uzyskane dzięki Jego błogosławieństwu. A ponieważ pięć dni wcześniej obchodzono Dzień