Święto Przaśników. W tym okresie w domach Izraelitów nie mógł być nawet „widziany” żaden zaczyn ani nic na zakwasie (Wj 12:14-20; 13:6, 7; 23:15). Miało im to przypominać, że gdy Jehowa ich wyzwolił, musieli szybko opuścić Egipt. Nie było wtedy czasu, żeby czekać, aż ciasto się zakwasi — w pośpiechu mieli je nieść ze sobą w dzieżach (Wj 12:34).

Znaczenie symboliczne. „Zakwas” symbolizuje w Biblii grzech lub zepsucie. Jezus Chrystus nakazał uczniom: „Strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i saduceuszy”, a także: „Strzeżcie się zakwasu faryzeuszy, którym jest obłuda”. Początkowo tego nie zrozumieli, ale w końcu uświadomili sobie, że przestrzegał ich przed fałszywymi poglądami i obłudnymi praktykami, przed „nauką faryzeuszy i saduceuszy”, która wprowadzała zepsucie (Mt 16:6, 11, 12; Łk 12:1). Innym razem Jezus wspomniał też o Herodzie (najwyraźniej miał na myśli również członków jego stronnictwa), mówiąc: „Miejcie oczy otwarte, strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i zakwasu Heroda” (Mk 8:15). Odważnie potępił obłudę faryzeuszy, którzy tylko stwarzali pozory prawych (Mt 23:25-28). Wytknął saduceuszom ich błędne nauki. Zdemaskował hipokryzję i polityczne intrygi stronników Heroda (Mt 22:15-21; Mk 3:6).

Apostoł Paweł posłużył się tym samym symbolicznym znaczeniem słowa „zakwas”, gdy nakazywał chrześcijanom z Koryntu usunąć ze zboru człowieka, który prowadził się niemoralnie. Oznajmił: „Czy nie wiecie, że trochę zakwasu zakwasza całe ciasto? Usuńcie stary zakwas, żeby być nowym ciastem, tak jak jesteście wolni od kwasu. Bo istotnie Chrystus, nasza ofiara paschalna, został ofiarowany”. Potem Paweł wyjaśnił, co jest tym „zakwasem”: „A zatem obchodźmy święto nie ze starym zakwasem ani też z zakwasem zła i niegodziwości, lecz z przaśnikami szczerości i prawdy” (1Ko 5:6-8). Nawiązał tu do żydowskiego Święta Przaśników, które obchodzono bezpośrednio po dniu Paschy. Jak odrobina zaczynu w krótkim czasie zakwasza całe ciasto, tak też zbór jako całość staje się nieczysty w oczach Jehowy, jeśli nie pozbędzie się grzesznika, który go kala. Zbór musi się oczyścić z takiego „zakwasu”, podobnie jak Izraelici na czas Święta Przaśników mieli usunąć zakwas ze swych domów.

Także inne starożytne narody kojarzyły zakwas z zepsuciem. Na przykład grecki pisarz Plutarch powiedział o zakwasie, że „sam jest owocem zepsucia oraz wywołuje zepsucie ciasta, do którego się go doda” (Moralia, IV, 109).

Skoro zakwas wywoływał takie negatywne skojarzenia, wydaje się logiczne, że gdy Jezus powiedział: „Królestwo niebios podobne jest do zakwasu, który niewiasta wzięła i schowała w trzech dużych miarach mąki, aż cała ta masa się zakwasiła”, zapewne miał na myśli czynniki wprowadzające zepsucie (Mt 13:33; Łk 13:20, 21). Biblia faktycznie wskazuje, że za skażenie prawdy miały być odpowiedzialne osoby podające się za dziedziców niebiańskiego Królestwa (Dz 20:29, 30; 1Tm 4:1-3).

W czasach Amosa Jehowa ironicznie oznajmił grzesznym Izraelitom: „Z tego, co na zakwasie, uczyńcie ofiarę dziękczynną do zamienienia w dym i obwieszczajcie dobrowolne dary ofiarne” (Am 4:5). Dał im do zrozumienia, że kult praktykowany w Betel i w Gilgal był grzechem przeciwko Niemu, więc równie dobrze mogliby Mu ofiarować na ołtarzu chleb na zakwasie razem z przaśnikami. Wszystko to nie miałoby żadnego znaczenia ze względu na ich bałwochwalstwo.

Hebrajskie określenie necíw może się odnosić do grupy żołnierzy pełniących stałą służbę w jakimś obiekcie wojskowym. Pokrewne słowo maccáw („placówka”) ma podobne znaczenie (1Sm 13:23; 14:1, 4, 6, 11, 12, 15; 2Sm 23:14).

Za rządów Saula i Dawida na terenie Izraela swoje załogi mieli Filistyni (1Sm 10:5; 13:3, 4; 1Kn 11:16). Po pokonaniu Syrii i Edomu Dawid utrzymywał na podbitych terenach załogi, żeby nie dopuścić do buntu (2Sm 8:6, 14; 1Kn 18:13). Chcąc zapewnić krajowi pokój i bezpieczeństwo, Jehoszafat porozmieszczał załogi w Judzie i w miastach Efraima, które zdobył Asa (2Kn 17:1, 2). Obecność takich garnizonów sprzyjała zachowaniu porządku oraz ochronie interesów króla na obszarach, gdzie miejscowa ludność była skłonna do buntu.

W I w. n.e. Rzymianie utrzymywali załogę w Jerozolimie. Żołnierze kwaterowali w wyniosłej twierdzy Antonia, przylegającej do terenu świątyni. Kiedy tłum Żydów wywlókł Pawła ze świątyni i usiłował go zabić, żołnierze z tego garnizonu zdołali przybyć wystarczająco szybko, by uratować apostoła (Dz 21:31, 32). Podczas żydowskich świąt sprowadzano do Jerozolimy dodatkowe oddziały dla wzmocnienia miejscowej załogi (zob. ANTONIA).

1. Hebrajskie słowo biráh, tłumaczone na „zamek” lub „warownia”, występuje tylko w księgach Daniela, Estery, Kronik i Nehemiasza, które spisano po niewoli babilońskiej, mniej więcej między 536 a 443 r. p.n.e. (1Kn 29:1, przyp. w NW; 2Kn 17:12; Est 1:2, przyp. w NW).