silne. W rezultacie przepiórki czasami docierają na miejsce zupełnie wyczerpane. Dlatego zazwyczaj fruną z wiatrem i raczej nisko nad ziemią. Pułkownik Richard Meinertzhagen wspomniał, że w egipskim Port Saidzie niekiedy lecą o świcie wzdłuż ulic i ludzie łowią je w siatki na motyle (Birds of Arabia, Edynburg 1954, s. 569).

Pierwsza biblijna wzmianka o przepiórkach (Wj 16:13) dotyczy wydarzeń rozgrywających się wiosną (Wj 16:1), a zatem podczas migracji tych ptaków na pn. Izraelici przebywali właśnie na pustkowiu Sin na półwyspie Synaj i utyskiwali na brak jedzenia. Wówczas Jehowa zapewnił Mojżesza, że „między dwoma wieczorami” będą jeść mięso, a rano nasycą się chlebem (Wj 16:12). I rzeczywiście, wieczorem „pojawiły się przepiórki i zaczęły pokrywać obóz”, a rano na ziemi pojawiła się manna (Wj 16:13-15; Ps 105:40). Mniej więcej po upływie roku, najwyraźniej ponownie wiosną (Lb 10:11, 33), gdy Izraelitom znudziła się manna i znów zaczęli się uskarżać, Jehowa zapowiedział, że będą jedli mięso „aż miesiąc dni”, dopóki im nie obrzydnie (Lb 11:4, 18-23). Następnie sprowadził wiatr, prawdopodobnie wsch. lub pd.-wsch., który przyniósł znad morza przepiórki. Ptaki spadały na obóz w takich ilościach, że były „niczym ziarnka piasku” i leżały na obszarze sięgającym aż „na dzień drogi” dookoła obozu (Ps 78:25-28; Lb 11:31).

Użyte w tej relacji sformułowanie „mniej więcej na dwa łokcie [ok. 1 m] nad powierzchnię ziemi” bywa różnie wyjaśniane (Lb 11:31). Niektórzy twierdzą, że przepiórki pospadały na ziemię i miejscami utworzyły tak wysokie stosy. Zdaniem innych w takim wypadku wiele ptaków by zdechło i nie nadawało się do jedzenia, toteż fragment ten musi raczej oznaczać, że przepiórki leciały na takiej wysokości, dzięki czemu Izraelici z łatwością je strącali i zbierali. Podobną myśl wyraża grecka Septuaginta: „Wszędzie dookoła obozu, jakieś dwa łokcie nad ziemią” i łacińska Wulgata: „Wszędzie dookoła obozu; i leciały w powietrzu na wysokości dwóch łokci nad ziemią”.

Izraelici poświęcili na zbieranie przepiórek półtorej doby i „kto nazbierał najmniej, zebrał dziesięć chomerów [2200 l]” (Lb 11:32). Ponieważ Mojżesz wspomniał o „sześciuset tysiącach pieszych” (Lb 11:21), uzbieranych przepiórek musiały być miliony; a zatem w grę nie wchodziła zwykła migracja tych ptaków, lecz potężny przejaw mocy Bożej. Było ich zbyt wiele, by można je od razu zjeść, więc zachłanni Izraelici „rozkładali je sobie szeroko wokół obozu” (Lb 11:32). Niewykluczone, że chcieli wysuszyć ich mięso i jak najwięcej przechować na później. Przypominałoby to zwyczaje starożytnych Egipcjan, o których Herodot (Dzieje, II, 77) napisał, że suszyli na słońcu ryby.

W Biblii „przepisywacz” oznacza kopistę, a więc kogoś, kto sporządza odpisy jakichś tekstów, zwłaszcza Pisma Świętego. Wyraz ten jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa sofér, które wiąże się z liczeniem i zapiskami i ma dość szeroki zakres znaczeniowy. Może odnosić się do pisarza (Sdz 5:14) lub do sekretarza (Jer 36:32; Eze 9:2, 3). A zatem przepisywaczem, czyli soferem, był zarówno publiczny pisarz utrwalający na piśmie dyktowane mu słowa, jak i sekretarz, kopista bądź też nauczyciel Prawa. Jednakże termin „przepisywacz” pasuje zwłaszcza do osób trudniących się sporządzaniem odpisów Prawa i innych części Pisma Świętego. Nazwano tak Szafana, niejakiego Cadoka oraz kapłana Ezdrasza (Neh 13:13; 12:26, 36; Jer 36:10).

Kapłan Ezdrasz, który w siódmym roku panowania króla perskiego Artakserksesa (468 p.n.e.) wyruszył z garstką Żydów w drogę powrotną z Babilonu do Jerozolimy, został przedstawiony jako „biegły przepisywacz w dziedzinie Prawa Mojżeszowego” oraz „przepisywacz słów przykazań Jehowy i jego przepisów dla Izraela” (Ezd 7:6, 7, 11). Za jego czasów żydowscy soferowie trudniący się kopiowaniem Pism zaczęli zyskiwać na znaczeniu. Tysiące Żydów pozostało w Babilonie, inni zaś żyli w rozproszeniu — czy to wskutek przesiedlenia, czy też z powodu prowadzonych interesów. W różnych miejscach powstały lokalne sale zebrań, tzw. synagogi, w których potrzebne były duplikaty manuskryptów biblijnych sporządzane przez przepisywaczy. Podchodzili oni do tej pracy niezwykle sumiennie (zob. PISARZ, UCZONY W PIŚMIE).

To właśnie Ezdrasz, kapłan i sprawny przepisywacz, odczytał „księgę Prawa Mojżeszowego” zborowi zgromadzonemu w odbudowanej Jerozolimie. Miarodajne wyjaśnienia i pouczenia udzielone przy tej okazji przez Ezdrasza i jego pomocników wywołały wśród zebranych „wielką radość” oraz przysporzyły im obfitych błogosławieństw (Neh 8).

Psalmista, którego serce „poruszyła wspaniała sprawa” związana z mesjańskim Królem ustanowionym przez Boga, oznajmił: „Oby język mój był rylcem biegłego przepisywacza” (Ps 45:1-5). Pragnął dobrać piękne słowa, stosowne dla wzniosłej myśli przewodniej tego utworu, ułożonego pod natchnieniem Bożym. Dlatego chciał, aby jego język okazał się sprawny jak rylec w ręku wyszkolonego, umiejętnego przepisywacza, biegłego w swoim rzemiośle.