oraz przewagę nad Ezawem, niewątpliwie prosząc Jehowę o spełnienie tych obietnic, gdyż sam był już stary i niewidomy (Rdz 27:1-4, 23-29; 28:1, 6; Heb 11:20; 12:16, 17). Później świadomie potwierdził i rozszerzył to błogosławieństwo (Rdz 28:1-4). Jakub przed śmiercią pobłogosławił najpierw dwóch synów Józefa, a dopiero potem własnych synów (Rdz 48:9, 20; 49:1-28; Heb 11:21). Mojżesz pobłogosławił przed śmiercią cały naród izraelski (Pwt 33:1). We wszystkich powyższych sytuacjach błogosławieństwa okazały się proroctwem. Niekiedy wypowiadający błogosławieństwo trzymał rękę na głowie tego, kogo błogosławił (Rdz 48:13, 14).

Błogosławieństwo wypowiedziane jako powitanie oznaczało życzenie komuś pomyślności. Jakub pobłogosławił faraona, przed którego został wprowadzony (Rdz 47:7; zob. też 1Sm 13:10; 25:14; 1Kl 1:47; 2Kl 10:15). Błogosławieństwo można było wygłosić również przy pożegnaniu. Rebeka została pobłogosławiona przez swą rodzinę, gdy opuszczała dom, by poślubić Izaaka (Rdz 24:60; zob. też Rdz 28:1; 2Sm 19:39; 1Kl 8:66).

Czasem błogosławieństwa miały związek z wręczeniem daru (Rdz 33:11; Joz 14:13; 15:18, 19). O takim darze niekiedy mówiono, że ‛jest wyrazem błogosławieństwa’. Dawano go, by wyrazić sympatię dla bliskiej osoby, pozyskać kogoś lub okazać wdzięczność (1Sm 25:27; 30:26).

Błogosławieństwa mogą przybrać formę pochwały. Boaz pobłogosławił Rut za jej lojalną życzliwość (Rut 3:10). Postronni obserwatorzy błogosławili mężczyzn, którzy byli gotowi do poświęceń na rzecz wielbienia Jehowy (Neh 11:2). Rodzice zasługują na to, żeby błogosławiły ich własne dzieci (Prz 30:11).

Błogosławieństwo może też być po prostu miłą, budującą wypowiedzią. Jezus wezwał swych słuchaczy, żeby ‛błogosławili tych, którzy ich przeklinają’ (Łk 6:28). „Błogosławcie tym, którzy prześladują; błogosławcie, a nie przeklinajcie” (Rz 12:14). Nie oznacza to, że należy wychwalać przeciwników. Jednak dobre postępowanie wobec nich — w połączeniu z życzliwymi, rozważnymi i szczerymi słowami, które wprowadzone w czyn, korzystnie na nich wpłyną — może zjednać ich przychylność (1Ko 4:12; 1Pt 3:9). Ważny jest również sposób mówienia (Prz 27:14). ‛Odwrócenie kogoś od niegodziwych czynów’ jest błogosławieństwem, gdyż przynosi pożytek danej osobie i przysparza chwały Bogu (Dz 3:26).

Być błogosławieństwem dla innych. Osoba posłuszna Bogu może okazać się dla drugich błogosławieństwem. Obecność kogoś, komu Jehowa błogosławi, przysparza błogosławieństw innym. Laban zaznawał błogosławieństw, bo jego trzód pilnował Jakub (Rdz 30:27, 30). Potyfarowi dobrze się powodziło, ponieważ jego domem i majątkiem zarządzał Józef (Rdz 39:5). Dziesięciu prawych mieszkańców mogło sprawić, że Bóg oszczędziłby Sodomę (Rdz 18:32). Przez wzgląd na oddanego sługę Bóg może przychylniej spojrzeć na jego niewierzącego współmałżonka lub na ich małe dzieci (1Ko 7:14). Jezus powiedział, że podczas wielkiego ucisku „ze względu na wybranych owe dni zostaną skrócone”, gdyż w przeciwnym wypadku „nie byłoby wybawione żadne ciało” (Mt 24:21, 22; por. Iz 65:8). Dodatkowych błogosławieństw przysparza naśladowanie błogosławionych (1Ko 11:1; Gal 3:9; 2Ts 3:7; Heb 13:7). Błogosławieństwa Jehowy, m.in. nagrodę życia wiecznego, zapewnia „owcom” wyświadczanie dobra braciom Chrystusa, „wybranym” Bożym (Mt 25:31-34, 40, 46).

Jasne rozbłyski światła powstałe w wyniku wyładowań elektrycznych w atmosferze pomiędzy chmurami albo między chmurą a ziemią. Zjawisko to często towarzyszy burzom i jest powszechne w Izraelu podczas wiosennej i jesiennej pory deszczowej; najczęściej występuje w chłodnych miesiącach: w listopadzie lub grudniu.

Błyskawice pochodzą od Jehowy, gdyż jest On Stwórcą sił natury, które je wywołują (Hi 37:3, 11). Potrafi również nad nimi zapanować i najwyraźniej posługiwał się nimi lub podobnymi środkami, by wybawić swych sług od wrogów albo wykonać swoje wyroki (2Sm 22:1, 15; Ps 18:14; 77:16-20; Za 9:14; por. Hi 36:32; Ps 97:4; 144:6). Słusznie więc błyskawice występują w opisach tronu Boga (Obj 4:5; por. Obj 11:19), jak również w związku z wywarciem przez Niego gniewu (Obj 8:5; 16:18); symbolicznie powiedziano o nich, że zdają sprawę ze swych dokonań (Hi 38:35). Przy górze Synaj błyskawice towarzyszyły innym budzącym lęk widzialnym przejawom obecności Boga (Wj 19:16; 20:18).

Błyskawica (hebr. barák) czasami obrazowo przedstawia blask wypolerowanego metalu (Pwt 32:41, przyp. w NW; Eze 21:10, por. 21:15, Bw; Nah 3:3; Hab 3:11). W Nahuma 2:4 słowa: „Mkną jak błyskawice” odnoszą się albo do blasku, albo do dużej prędkości nieprzyjacielskich rydwanów, pędzących po ulicach Niniwy. Do błyskawicy przyrównano też jaśniejące oblicze lub wygląd stworzeń anielskich (Dn 10:5, 6; Mt 28:2, 3; zob. też Eze 1:14).

Chrystus Jezus wskazał, że jego obecność nie będzie trzymana w tajemnicy, podobnie jak nie można ukryć błyskawicy, która „ukazuje się od