wsch. wcielono do prowincji Galacja (Pont Galacki). Później (ok. 36 p.n.e.) fragment tej części wszedł w skład królestwa Polemona (MAPA, t. 1, s. 164). A zatem w I w. n.e. nazwa Pont mogła się odnosić do całej tej krainy bądź do jej części, która weszła w skład prowincji Bitynia i Pont, bądź też do jej wsch. terenów, należących do Galacji i królestwa Polemona.

Żydowski pisarz Filon (I w. n.e.) donosi, że w każdym zakątku Pontu mieszkali Żydzi. Ich przedstawiciele byli obecni w Jerozolimie podczas Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. (Dz 2:9). Zapewne niektórzy z nich po wysłuchaniu przemówienia Piotra przyłączyli się do chrześcijan i potem wrócili w rodzinne strony. Jakieś 30 lat później (ok. 62—64 n.e.) Piotr skierował swój pierwszy natchniony list do „tymczasowych osiedleńców rozproszonych po Poncie” i innych krainach Azji Mniejszej (1Pt 1:1). Ponieważ wspomniał w nim o „starszych”, którzy mieli paść trzodę, w Poncie zapewne istniały zbory chrześcijańskie (1Pt 5:1, 2). Z Pontu pochodził Żyd imieniem Akwilas, który podróżował do Rzymu, a potem do Koryntu, gdzie spotkał się z apostołem Pawłem (Dz 18:1, 2).

Zobacz BRAMA.

Naczynia używane do różnych celów związanych ze służbą w sanktuarium. Złote popielnice najwyraźniej były przeznaczone na wypalone knoty, które odcinano od lamp na złotym świeczniku (Wj 25:38; 37:23; Lb 4:9). Miedziane popielnice do ołtarza całopalnego zapewne wykorzystywano jako naczynia do usuwania popiołu i węgli (Wj 27:3; 38:3). Z kolei kadzielnice służyły do spalania kadzidła (Kpł 10:1). Każdego ranka, a także „między dwoma wieczorami” arcykapłan ofiarowywał wonne kadzidło na złotym ołtarzu kadzielnym (Wj 30:7, 8).

Gdy w czasie wędrówki Izraelici zwijali obóz i rozbierali przybytek, żeby przenieść go w inne miejsce, popielnice oraz inne naczynia używane w związku ze świecznikiem i ołtarzem całopalnym musiały być przykryte (Lb 4:9, 14).

Salomon wykonał na potrzeby świątyni złote i srebrne popielnice według wskazówek, które pod natchnieniem otrzymał Dawid. Możliwe, że były one bardziej kunsztowne niż popielnice używane w przybytku na pustkowiu (1Kl 7:48-50; 1Kn 28:11-19; 2Kn 4:19-22). Biblia wspomina, że gdy Babilończycy uprowadzali Żydów na wygnanie, zabrali ze świątyni popielnice ze szczerego złota i z czystego srebra (2Kl 25:15; Jer 52:19).

W Hebrajczyków 9:4 wspomniano o przedmiocie, który podobnie jak Arka Przymierza miał związek z Miejscem Najświętszym. Występuje tam greckie słowo thymiatérion. Odnosi się ono do czegoś związanego ze spalaniem kadzidła. Czy chodzi o ołtarz kadzielny? Z niektórych przekładów (BT, BWP) tak właśnie wynika, a użycie wspomnianego słowa w odniesieniu do ołtarza kadzielnego przez Filona i Józefa Flawiusza zdawałoby się to potwierdzać. Oczywiście wiadomo, że ołtarz kadzielny nie znajdował się w samym Miejscu Najświętszym (Wj 30:1, 6). Był jednak ustawiony tuż przed zasłoną, a więc „przed najskrytszym pomieszczeniem” — jak powiedziano w 1 Królów 6:22 (por. Wj 40:3-5). Niemniej thymiatérion można też przetłumaczyć na „kadzielnica”. Arcykapłan w Dniu Przebłagania wchodził z takim naczyniem do Miejsca Najświętszego (Kpł 16:12, 13). W greckiej Septuagincie słowo thymiatérion zawsze odnosi się do kadzielnicy (2Kn 26:19; Eze 8:11, LXX). I choć w Kapłańskiej 16:12 w opisie wydarzeń Dnia Przebłagania użyto tam innego słowa, to żydowska Miszna poświadcza, że w Dniu Przebłagania używano specjalnej kadzielnicy (Joma 4:4; 5:1; 7:4). A zatem są podstawy, by thymiatérion tłumaczyć na „kadzielnica” (Bg, Bp, Bw, NŚ).

Nadużycia. Synowie Aarona Nadab i Abihu użyli swych kadzielnic, by ofiarować Jehowie „niedozwolony ogień”, za co stracili życie (Kpł 10:1, 2). Podobnie ogień pochłonął 250 popleczników Koracha, którzy złożyli przed Jehową swoje miedziane kadzielnice (Lb 16:16-19, 35, 39). Król Uzzjasz został porażony trądem, gdy wbrew Prawu wziął kadzielnicę, by palić kadzidło (2Kn 26:18, 19). Ezechiel ujrzał w wizji, jak 70 starszych izraelskich spalało kadzidło bożkom (Eze 8:10, 11; zob. KADZIDŁO).

Pozostałość po spaleniu jakiejś substancji; w Biblii często występuje w znaczeniu symbolicznym lub przenośnym. Polskie słowo „popiół” jest odpowiednikiem dwóch wyrazów hebrajskich. Jeden z nich — ʼéfer (Lb 19:9) — bywa również tłumaczony na „pył” (Mal 4:3). Natomiast dészen, oznaczający „tłusty popiół”, można też oddać jako „tłustość” (Kpł 1:16; Iz 55:2). Grecki rzeczownik spodòs znaczy „popiół” (Mt 11:21), a czasownik tefròo — „obrócić w popiół” (2Pt 2:6). Pozostałość po spaleniu czegoś niekiedy nazywano też „prochem” (ʽafár; Lb 19:17; 2Kl 23:4).

Każdego dnia kapłan usuwał z ołtarza tłusty popiół (dészen) z ofiarowanych zwierząt i wynosił go „na czyste miejsce poza obozem” (Kpł 6:9-11). Z 19 rozdz. Liczb wynika, że ponadto poza obozem