Inne hebrajskie słowo, ʼaláh, tłumaczone na „przekleństwo”, bywa też oddawane przez „przysięga”; zawiera w sobie myśl o tym, że jeśli ktoś złamie przysięgę, to spadnie na niego zapowiedziane przekleństwo (Lb 5:21, 23, 27; Rdz 24:41, przyp. w NW; Pwt 29:19-21; 1Kl 8:31, 32; 2Kn 34:24; zob. PRZYSIĘGA).

W Pismach Greckich „przekleństwo” jest odpowiednikiem głównie dwóch słów: ará i anáthema, a także wyrazów pokrewnych, jak: katára, epikatáratos, kataráomai, katáthema i katathematízo.

Słowo ará oznacza przekleństwo lub modlitwę do Boga o zesłanie czegoś złego. Jan użył pokrewnego określenia epáratos, pisząc, że faryzeusze uważali prostych ludzi, którzy słuchali Jezusa, za „przeklętych”, nieznających Prawa (Jn 7:49). Paweł zaś wykazał, iż wszyscy Żydzi potrzebowali uwolnienia od przekleństwa przymierza Prawa — było to możliwe dzięki temu, że Chrystus ‛za nich stał się przekleństwem’, ponosząc śmierć na palu męki (Gal 3:10, 13). W Galatów 3:10 Paweł użył terminu epikatáratos jako tłumaczenia hebrajskiego ʼarár (pierwsze słowo omówione w tym haśle), występującego w Powtórzonego Prawa 27:26. W wersecie 13 tym samym greckim wyrazem oddał hebrajskie słowo kelaláh („przekleństwo; coś przeklętego; złorzeczenie”) z Powtórzonego Prawa 21:23 (zob. ZŁORZECZENIE, PRZEKLINANIE).

Forma słowa kataráomai pojawia się w wypowiedzi Jezusa o przeklęciu klasy „kóz” (Mt 25:41) oraz w zachęcie, by jego naśladowcy ‛błogosławili tych, którzy ich przeklinają’ (Łk 6:28). Paweł i Jakub, udzielając podobnych rad w Rzymian 12:14 i w Jakuba 3:9, również posłużyli się formami wspomnianego słowa. Paweł użył określenia katára, gdy chrześcijan, którzy stali się uczestnikami ducha świętego, ale potem odpadli, porównał do „ziemi”, która pomimo deszczu wydaje tylko ciernie i osty (Heb 6:7, 8). Tym samym słowem posłużył się Piotr, pisząc o „przeklętych” pożądliwych ludziach, którzy „oczy mają pełne cudzołóstwa” i zwabiają dusze niestałe (2Pt 2:14).

Wyraz anáthema (funkcjonujący w polszczyźnie w formie „anatema”) dosłownie oznacza to, co „odłożone”, i pierwotnie odnosił się do ślubowanych darów ofiarnych, odłożonych czy oddzielonych w świątyni jako coś świętego (zob. Łk 21:5, gdzie użyto pokrewnego słowa). W Pismach Greckich anáthema dotyczy rzeczy przeklętych lub takich, które staną się przeklęte i z tego powodu są oddzielone jako złe lub obłożone klątwą. Dlatego Paweł napisał do Galatów (1:8), że mają uważać za „przeklętego” każdego (nawet anioła), kto by im głosił jako dobrą nowinę coś innego niż orędzie, które im oznajmiono. Na to samo zasługuje każdy, kto „nie kocha Pana” (1Ko 16:22). Ubolewając nad swymi rodakami, którzy nie przyjęli Chrystusa, Paweł powiedział, że dla ich dobra wolałby sam zostać „jako przeklęty oddzielony od Chrystusa” (Rz 9:3). W innych miejscach słowo anáthema najwyraźniej odnosi się do składania przysięgi, która jeśli okaże się fałszywa lub niespełniona, sprowadzi klątwę. Tak było w wypadku 40 mężczyzn, którzy uknuli sprzysiężenie, by zabić Pawła (Dz 23:12-15, 21). Wyrazów katathematízo i anathematízo użyto w relacji o tym, jak Piotr zaparł się Chrystusa (Mt 26:74; Mk 14:71). Piotr niejako mówił, że jeśli zna tego człowieka, to niech będzie przeklęty albo potępiony.

W Objawieniu 22:3 znajduje się obietnica, iż w Nowej Jerozolimie już nie będzie „żadnego przekleństwa [katáthema]”. Wydaje się, że ma to podkreślić kontrast z ziemską Jerozolimą, którą dotknęło przekleństwo Boże. Sytuacja Nowej Jerozolimy wyraźnie się też różni od stanu Babilonu Wielkiego — symbolicznej przeklętej metropolii, na której ciąży wyrok Boży. Z rozkazu zanotowanego w Objawieniu 18:4-8 wynika, jaką klątwę na nią rzucono (zob. też 2Ko 6:17).

W greckiej Septuagincie słowo anáthema jest na ogół tłumaczeniem hebrajskiego chérem (zob. RZECZ POŚWIĘCONA).

Dzięki pracy tłumaczy Słowo Boże zostało udostępnione miliardom ludzi nieznających języków oryginału — hebrajskiego, aramejskiego i greckiego. Pierwsze przekłady sporządzano odręcznie w postaci manuskryptów. Od czasu wynalezienia prasy drukarskiej pojawiło się wiele rozmaitych tłumaczeń, publikowanych na ogół w dużym nakładzie. Niektórych dokonano bezpośrednio z tekstu hebrajskiego i greckiego, inne zaś oparto na wcześniejszych przekładach Biblii (TABELA, t. 1, s. 321).

Całość lub część Pisma Świętego przełożono już na przeszło 2000 języków. Oznacza to, że przynajmniej do fragmentów tej Księgi ma dostęp z górą 90 procent mieszkańców ziemi. Zapoznanie się z historią tłumaczenia Biblii rozbudza wdzięczność wobec Jehowy Boga za cudowny sposób, w jaki zachował swe Słowo dla pożytku milionów członków rodziny ludzkiej.

Najstarsze przekłady Pism Hebrajskich. Do naszych czasów zachowało się ok. 6000 starożytnych manuskryptów Pism Hebrajskich lub ich fragmentów, sporządzonych po hebrajsku (z wyjątkiem nielicznych urywków spisanych po aramejsku). Znanych jest także wiele rękopisów