• Dawid
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • DAWID

      (prawdopodobnie: „umiłowany”).

      W Przekładzie Nowego Świata imię to występuje 1079 razy w Pismach Hebrajskich, w tym 75 razy w nagłówkach 73 psalmów, oraz 59 razy w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Ze wszystkich osób wymienionych w Pismach Hebrajskich pisarze chrześcijańskiej części Biblii wspominają częściej tylko o Mojżeszu i Abrahamie. Te 1138 wzmianek o Dawidzie odnosi się niemal wyłącznie do jednej osoby, drugiego króla Izraela, a czasami do tego, którego był on pierwowzorem: „Jezusa Chrystusa, syna Dawida” (Mt 1:1).

      Ten pasterz, muzyk, poeta, wojownik, mąż stanu, prorok i król jest wybitną postacią Pism Hebrajskich. Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił przeciwności, potrafił być stanowczym przywódcą odznaczającym się nieustraszoną odwagą, ale był też na tyle pokorny, że przyznawał się do poważnych grzechów i okazywał skruchę. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, miłował prawdę i prawość, a przede wszystkim pokładał całkowitą ufność w swym Bogu, Jehowie.

      Był potomkiem Boaza i Rut, a wywodził się od Judy poprzez Pereca (Rut 4:18-22; Mt 1:3-6). Ten najmłodszy z ośmiu synów Jessego miał też dwie siostry, rodzone lub przyrodnie (1Sm 16:10, 11; 17:12; 1Kn 2:16). Jeden z braci Dawida najwyraźniej zmarł bezdzietnie, toteż został pominięty w późniejszych rodowodach (1Kn 2:13-16). Imienia matki Dawida nie podano. Niektórzy sugerują, że była nią Nachasz, ale wydaje się raczej, że Nachasz był ojcem przyrodnich sióstr Dawida (2Sm 17:25; zob. NACHASZ 2).

      Rodzinnym miastem Dawida było Betlejem, położone ok. 9 km na pd. pd. zach. od Jerozolimy. Mieszkali tam jego przodkowie: Jesse, Obed i Boaz. Niekiedy nazywano je „miastem Dawidowym” (Łk 2:4, 11; Jn 7:42), choć nie należy go mylić z „Miastem Dawidowym”, czyli Syjonem w Jerozolimie (2Sm 5:7).

      Młodość. Gdy Dawid po raz pierwszy pojawia się w sprawozdaniu biblijnym, pasie owce swego ojca na polach niedaleko Betlejem, co przypomina nam o tym, że ponad tysiąc lat później właśnie na polu w okolicach Betlejem przestraszeni pasterze usłyszeli anioła obwieszczającego narodziny Jezusa (Łk 2:8-14). Prorok Samuel, posłany przez Boga do domu Jessego, aby namaścić jednego z jego synów na przyszłego króla, odrzucił siedmiu starszych braci Dawida, mówiąc: „Tych Jehowa nie wybrał”. W końcu z pola sprowadzono Dawida. Ten „rumiany młodzieniec o pięknych oczach i przystojny z wyglądu” pojawia się w atmosferze oczekiwania, gdyż nikt jeszcze nie wie, po co przyszedł Samuel. Jehowa mówi do proroka: „Wstań, namaść go, bo to on!” To o nim Jehowa powiedział: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który uczyni wszystko, czego ja pragnę” (1Sm 13:14; 16:1-13; Dz 13:22).

      Lata spędzone poza domem na pasieniu owiec wywarły duży wpływ na dalsze życie Dawida. Dzięki temu później znakomicie sobie radził, gdy jako uciekinier ukrywał się przed gniewem Saula. Nauczył się posługiwać procą, zmężniał, nabrał odwagi i był gotów ratować zagubione owce, a w razie konieczności nie wahał się zabić niedźwiedzia czy lwa (1Sm 17:34-36).

      Chociaż Dawid był dzielnym wojownikiem, słynął również z gry na harfie i z komponowania pieśni. Być może nauczył się tego, gdy godzinami pilnował owiec. Zasłynął też jako twórca nowych instrumentów muzycznych (2Kn 7:6; 29:26, 27; Am 6:5). Miłość do Jehowy sprawiła, że teksty pieśni Dawida znacznie górują nad zwykłymi utworami rozrywkowymi i stanowią arcydzieła sztuki stworzone ku chwale Jehowy. Nagłówki co najmniej 73 psalmów wskazują, że skomponował je Dawid, ale w innych miejscach Biblii przypisano mu jeszcze kilka (por. Ps 2:1 z Dz 4:25; Ps 95:7, 8 z Heb 4:7). Niektóre psalmy, np. 8, 19, 23, 29, najprawdopodobniej odzwierciedlają jego przeżycia z okresu, gdy był pasterzem.

      Szkolenie, jakie Dawid otrzymał, pasąc owce, przygotowało go do znacznie ważniejszej roli pasterza ludu Jehowy. Biblia tak o tym mówi: „[Jehowa] wybrał Dawida, swego sługę, i wziął go od zagród trzody. Od podążania za karmiącymi samicami przywiódł go, by pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo” (Ps 78:70, 71; 2Sm 7:8). Kiedy jednak Dawid po raz pierwszy zostawił owce swego ojca, nie od razu otrzymał władzę królewską. Najpierw był nadwornym muzykiem Saula. Królowi polecił go jeden z doradców, mówiąc, że Dawid nie tylko „umie grać”, ale jest też „dzielnym mocarzem i wojownikiem, i człowiekiem wypowiadającym się rozumnie, i mężczyzną dobrze zbudowanym, a jest z nim Jehowa” (1Sm 16:18). Dawid grał więc na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem (1Sm 16:19-23).

      Później z nieznanych powodów wrócił na jakiś czas do domu swego ojca. Gdy przyniósł żywność swym braciom służącym w wojsku Saula,