Warto jednak zauważyć, że według tej relacji Samson wrócił „po jakimś czasie”. Występujące tu hebrajskie wyrażenie dosłownie znaczy „po upływie dni” i może się odnosić nawet do całego roku (por. 1Sm 1:3, gdzie wyrażenie „co roku” po hebr. dosł. znaczy „od dni do dni”; por. też Neh 13:6). Upłynęło więc dość czasu, by padlinożerne ptaki lub inne zwierzęta, jak również owady, zjadły większą część mięsa, a palące słońce wysuszyło resztę. O upływie sporej ilości czasu świadczy także okoliczność, że rój pszczół nie tylko zbudował gniazdo w trupie lwa, ale też zdążył wyprodukować dość dużo miodu.

O Amorytach powiedziano, że niczym rozjuszone pszczoły przepędzili wojska izraelskie ze swej górzystej posiadłości (Pwt 1:44). Porównując wrogie narody do roju atakujących pszczół, psalmista przyznał, że zdołał je odeprzeć jedynie dzięki pokładaniu ufności w imieniu Jehowy (Ps 118:10-12).

Prorok Izajasz barwnie opisał najazd armii egipskiej i asyryjskiej na Ziemię Obiecaną, przyrównując je do chmar much i pszczół, na które Jehowa Bóg zagwiżdże, by przyleciały i usiadły w dolinach potoków i w rozpadlinach skalnych (Iz 7:18, 19). Wzmianka o ‛gwizdaniu’ bynajmniej nie oznacza, jakoby taki był zwyczaj pszczelarzy, lecz po prostu wskazuje, że Jehowa skieruje uwagę tych wojowniczych ludów na kraj zamieszkany przez Jego naród wybrany.

Dwie kobiety wymienione w Biblii nosiły imię Debora, czyli „pszczoła” — mamka Rebeki (Rdz 35:8) oraz prorokini, która współpracowała z sędzią Barakiem podczas zwycięskiej wojny z kananejskim królem Jabinem (Sdz 4:4).

Ważne zboże, które od dawna dostarcza człowiekowi cennego pokarmu i nierzadko — tak jak to bywało w starożytności — osiąga cenę dwu- lub trzykrotnie wyższą od ceny jęczmienia (por. 2Kl 7:1, 16, 18; Obj 6:6). Z samej pszenicy (hebr. chittáh; gr. sítos) lub jej mieszanki z innymi zbożami powszechnie wypiekano chleb (Wj 29:2; Eze 4:9). Pszenicę jedzono też na surowo (Mt 12:1), a po rozgnieceniu ziaren uzyskiwano kaszę. Świeżo zżęte, miękkie kłosy pszenicy prażono (Kpł 2:14; 2Sm 17:28). Podbite plemiona czy narody płaciły pszenicą daninę (2Kn 27:5); składano ją także w ofierze Jehowie (1Kn 23:29; Ezd 6:9, 10).

Młoda pszenica jest jasnozielona i przypomina trawę. Gdy dojrzeje, przybiera kolor złocistobrązowy i osiąga wysokość 0,6—1,5 m. Ma długie, cienkie liście oraz łodygę zakończoną kłosem z ziarnami. Pewien gatunek pszenicy (Triticum compositum), uprawiany już w starożytnym Egipcie i wciąż spotykany na tamtych terenach, wydaje kilka kłosów z jednej łodygi (por. Rdz 41:22, 23). Odmiany powszechnie uprawiane w Palestynie w czasach nowożytnych, a prawdopodobnie także w czasach biblijnych, są ościste, tzn. plewki okrywające ziarna mają szorstkie, kłujące włoski.

Zgodnie z obietnicą Bożą daną Izraelitom Palestyna okazała się ziemią pszenicy i jęczmienia (Pwt 8:8; 32:14; Ps 81:16; 147:14). Rodziła tyle zboża, że starczało go na potrzeby własne i jeszcze można je było eksportować (2Kn 2:8-10, 15). Za czasów Ezechiela Tyr handlował różnymi produktami pochodzącymi z Judy i Izraela, m.in. „pszenicą z Minnitu” (Eze 27:17).

Pszenicę wysiewano w Palestynie mniej więcej równocześnie z jęczmieniem, w miesiącu Bul (październik/listopad), gdy już wczesne deszcze jesienne wystarczająco spulchniły glebę, by nadawała się do orki (Iz 28:24, 25). Żniwa pszenicy następowały po zbiorach jęczmienia (Rut 2:23; por. Wj 9:31, 32) i miały ścisły związek z obchodzonym w miesiącu Siwan (maj/czerwiec) Świętem Tygodni, czyli Pięćdziesiątnicą; jako ofiarę kołysaną składano wtedy Jehowie dwa upieczone na zakwasie chleby z mąki pszennej (Wj 34:22; Kpł 23:17). Po wymłóceniu, odwianiu i przesianiu pszenicę często przechowywano w podziemnych magazynach, do czego być może nawiązano w Jeremiasza 41:8.

Pismo Święte wspomina o pszenicy także w znaczeniu przenośnym. Wyobraża ona osoby cieszące się uznaniem Jehowy, „synów królestwa” (Mt 3:12; 13:24-30, 37, 38; Łk 3:17). Zarówno Jezus, jak i apostoł Paweł nawiązali do pszenicy, żeby zilustrować zmartwychwstanie (Jn 12:24; 1Ko 15:35-38). A Jezus przyrównał do przesiewania pszenicy próbę czekającą jego uczniów w związku z przeciwnościami, które miały go spotkać (Łk 22:31).

Stałocieplne kręgowce pokryte piórami, jajorodne. W Biblii wspomniano o ptakach ok. 300 razy, przy czym z nazwy wymieniono jakieś 30 gatunków. Wzmianki te dotyczą m.in. ich lotu — często w kontekście ucieczki przed wrogami (Ps 11:1; Prz 26:2; 27:8; Iz 31:5; Oz 9:11); przesiadywania na drzewach (Ps 104:12; Mt 13:32); budowania gniazd (Ps 84:3; Eze 31:6); składania ich na ofiarę — zwłaszcza młodych gołębi i turkawek (Kpł 1:14; 14:4-7, 49-53); jedzenia ich samych (Neh 5:18) albo ich jaj (Iz 10:14; Łk 11:11, 12); a także Bożej troski o nie (Mt 6:26; 10:29; por. Pwt 22:6, 7).