wiele osób uważa, że gady te są głuche. Na temat tego błędnego poglądu w dziele The New Encyclopædia Britannica (1987, t. 27, s. 159) powiedziano: „Założenie takie jest niezgodne z faktami; węże reagują na pewne dźwięki rozchodzące się w powietrzu i mogą je odbierać dzięki mechanizmowi stanowiącemu odpowiednik błony bębenkowej. (...) Poza tym choć pod względem wrażliwości na średnie i niskie tony węże na ogół ustępują innym zwierzętom, różnica ta nie jest znacząca. Niektóre węże wrażliwością na dźwięki dorównują nawet większości jaszczurek, mających typowe otwory słuchowe oraz ucho środkowe”.

(„cierń”).

Potomek Judy. Koc „został ojcem Anuba i Cobeby oraz rodzin Acharchela, syna Haruma” (1Kn 4:1, 8).

Zobacz GOTOWANIE, NACZYNIA KUCHENNE.

Zobacz KSIĄŻKA, KSIĘGA.

(ק) (kof).

Dziewiętnasta litera alfabetu hebrajskiego. W polskich odpowiednikach hebrajskich nazw i imion zawierających tę literę zazwyczaj pisze się „k” (np. „Kainan” i „Kisz”), chociaż niektórzy tłumacze używają „q”. Odpowiada jej dźwięk mocniejszy niż reprezentowany przez kaf (כ); jest artykułowany głębiej w gardle i przypomina polskie „k”, ale formowane w tyle podniebienia. W tekście hebrajskim literą tą rozpoczyna się każdy z ośmiu wersetów Psalmu 119:145-152.

(gr. aléktor).

Samiec kury domowej. Ze względu na ogromne rozpowszechnienie kury domowej (Gallus domesticus) czupurny kogut jest ogólnie znany. Ptak ten ma jaskrawe ubarwienie, długie pióra ogona opadające łukiem nad tylną częścią ciała, czerwony mięsisty grzebień na czubku głowy i dwa mięsiste płaty skórne poniżej dzioba i gardła.

Pisma Hebrajskie w ogóle nie wspominają o kogucie, a w Chrześcijańskich Pismach Greckich znalazły się tylko wzmianki o jego pianiu (zob. PIANIE KOGUTÓW). Wszyscy czterej ewangeliści podają zapowiedź Jezusa o zaparciu się Piotra i relacjonują, jak doszło do jej spełnienia w noc poprzedzającą śmierć Mistrza (Mt 26:34, 74, 75; Mk 14:30, 72; Łk 22:34, 60, 61; Jn 13:38; 18:27).

Chociaż Miszna (Bawa kamma 7:7) zakazywała Żydom hodowania drobiu z powodu niebezpieczeństwa skalania się pod względem ceremonialnym, ze źródeł rabinicznych wynika, że zarówno Żydzi, jak i Rzymianie trzymali ptactwo domowe. Niedaleko Micpy odnaleziono onyksową pieczęć z wizerunkiem koguta, zawierającą napis: „Własność Jaazaniasza, sługi królewskiego”. Jeżeli, jak sądzą niektórzy, chodzi o Jaazaniasza (Jezaniasza) wspomnianego w 2 Królów 25:23 i Jeremiasza 40:8, oznaczałoby to, że koguty hodowano w Izraelu już w VII w. p.n.e. Sylwetka koguta widnieje też na kawałku garnka odkopanym na terenie starożytnego Gibeonu.

Jezus wspominał w przykładach o kokoszce z kurczętami oraz o jajku, co pokazuje, że kura domowa była jego słuchaczom dobrze znana (Mt 23:37; Łk 11:12; 13:34; zob. KURA).

Zobacz KURA.

1. Ojciec fałszywego proroka Achaba, który należał do wygnańców żydowskich w Babilonie przed zburzeniem Jerozolimy w 607 r. p.n.e. (Jer 29:21; zob. ACHAB 2).

2. Beniaminita będący zapewne przodkiem niejakiego Sallu, który mieszkał w Jerozolimie za czasów Nehemiasza (po niewoli babilońskiej) (Neh 11:4, 7).

Staw w kolanie odgrywa dużą rolę w podtrzymywaniu całego ciała. Dlatego w Biblii osłabłe, chwiejące się kolana oznaczają słabość, a kolana tłukące się jedno o drugie — strach (Hi 4:4; Ps 109:24; Iz 35:3; Dn 5:6; Heb 12:12).

Spośród 10 000 wojowników Gedeona wszyscy oprócz 300 uklękli na kolana i nisko schylili głowy, by napić się wody. W tej pozycji nie czuwali — nie byli przygotowani na nieoczekiwany atak. Bardziej skupili się na gaszeniu pragnienia niż na swym zasadniczym zadaniu. Natomiast 300 wojowników — czujnych, gotowych do walki — nie uklękło, lecz dłonią podnosiło wodę do ust i ‛chłeptało ją z ręki’. W rezultacie pozostałych 9700 odprawiono do domu (Sdz 7:3, 5-8).

Dziecko, o którym przenośnie powiedziano, że ‛urodziło się na kolanach’ jakiejś osoby — a więc korzystało z jej przychylności i opieki — było uznawane za jej potomka. Na przykład syna Bilhy uważano za dziecko Racheli (Rdz 30:3-6; por. 50:23).

Jehowa obiecał członkom swego ludu odrodzenie i przyrównał ich do dzieci Syjonu (Jerozolimy), które ‛będą pieszczone na kolanach’. Mieli zatem być przywróceni do łask i otoczeni troskliwą opieką (Iz 66:12, 13).

Klękanie. Hebrajskie słowo oznaczające „klękać” (barách) prawdopodobnie zawiera ten sam rdzeń, co odpowiednik słowa „błogosławieństwo”.