kierują się zwykle znaczeniem rdzenia, od którego wywodzi się dana nazwa (z reguły opisowa), występującymi w tekście wzmiankami o zwyczajach i środowisku tego ptaka oraz obserwacjami gatunków spotykanych w krajach biblijnych. W wielu wypadkach uznaje się, że nazwa ma znamiona onomatopei, czyli odpowiada dźwiękom wydawanym przez określonego ptaka.

Zróżnicowane ukształtowanie terenu Palestyny — od zimnych szczytów górskich po głębokie, gorące doliny, od suchych pustyń po nadmorskie równiny — oraz położenie w pobliżu pd.-wsch. brzegów Morza Śródziemnego sprzyjają występowaniu dużej liczby gatunków ptaków. Leżącą na pn. górę Hermon przez większą część roku pokrywa śnieg, a 200 km na pd., w dolnym odcinku doliny Jordanu i okolicach Morza Martwego, panuje klimat tropikalny. Oba regiony są zamieszkiwane przez charakterystyczną dla siebie grupę ptaków (gatunki górskie lub tropikalne), podobnie jak obszary o klimacie umiarkowanym i pustynne (Ps 102:6; 104:16, 17). Ponadto przez Palestynę biegnie jedna z głównych tras ptasich wędrówek, toteż każdego roku przelatuje tamtędy mnóstwo ptaków (bocianów, turkawek, przepiórek, jerzyków, jaskółek, bilbili, kukułek i in.) — wiosną lecą z Afryki na pn., a jesienią z Europy i Azji na pd. (PnP 2:11, 12; Jer 8:7). Dlatego ocenia się, że w różnych porach roku można spotkać w Palestynie ogółem ok. 470 gatunków ptaków. A ze względu na postępujące od setek lat niszczenie tamtejszych lasów i innej roślinności jest bardzo prawdopodobne, że w czasach biblijnych żyło na tych terenach jeszcze więcej ptaków.

W Palestynie występuje wyjątkowo dużo ptaków drapieżnych (hebr. ʽájit), m.in. orłów, jastrzębi, sokołów, kań i sępów. Pewnego razu zaczęły się one zlatywać do ofiary ze zwierząt i ptaków, którą złożył Abraham; musiał je odpędzać aż do zachodu słońca (Rdz 15:9-12; por. 2Sm 21:10). Poszukując pożywienia, kierują się one raczej doskonałym wzrokiem niż stosunkowo słabym węchem.

Dobrze znany widok gromady ptaków padlinożernych zebranych przy ścierwie często był przywoływany w wyzwaniach rzucanych wrogom (1Sm 17:44, 46), a także w natchnionych przez Boga proroczych przestrogach dla narodu izraelskiego i jego władców (Pwt 28:26; 1Kl 14:11; 21:24; Jer 7:33; 15:3) oraz dla obcych ludów (Iz 18:1, 6; Eze 29:5; 32:4). Dlatego wybrany przez Jehowę wykonawca Jego wyroków został obrazowo nazwany „drapieżnym ptakiem” (Iz 46:11). Chcąc unaocznić spustoszenie jakiegoś miasta lub kraju, opisywano je jako siedlisko ptaków lubiących odludne okolice (Iz 13:19-21; por. Obj 18:2) bądź jako miejsce zupełnie opuszczone przez ptaki (Jer 4:25-27; 9:10; 12:4; Oz 4:3; Sof 1:3). W Księdze Ezechiela wszystkie ptaki zaproszono na ucztę z ciał Goga z Magog i jego popleczników (Eze 39:1-4, 17-21) i podobnie w Objawieniu wezwano „wszystkie ptaki, które latają środkiem nieba”, by jadły ciała przywódców narodów i ich wojsk, zgładzonych przez Króla Chrystusa Jezusa (Obj 19:11-21; por. z tym pocieszające słowa Boga do Jego ludu z Oz 2:18-20).

Izraelitom nie wolno było sporządzać ani czcić podobizn ptaków mających wyobrażać prawdziwego Boga (Pwt 4:15-17), ale w narodach pogańskich, zwłaszcza w Egipcie, kult tych stworzeń był bardzo popularny (Rz 1:23). W tamtejszych grobach odnaleziono setki zmumifikowanych ciał ptaków, głównie sokołów, sępów i ibisów, które Egipcjanie uznawali za święte. Postać ptaków mają 22 egipskie hieroglify.

Człowiek zajmujący się chwytaniem ptaków (Ps 124:7; Prz 6:5). Hebrajczycy prawdopodobnie wykorzystywali w tym celu głównie pułapki, sidła i sieci, choć niewykluczone, że również łuki i strzały oraz proce.

Po potopie Bóg pozwolił ludziom jeść mięso ptaków, ale należało je przedtem dobrze wykrwawić (Rdz 9:2-4). Później w Prawie Mojżeszowym zabroniono spożywania pewnych gatunków ptaków, jednak wiele z nich uznano za „czyste”, czyli nadające się do jedzenia (Pwt 14:11-20). Po upolowaniu ptaka trzeba było ‛wylać jego krew i przykryć ją prochem’ (Kpł 17:13, 14). Schwytane ptaki przeznaczano nie tylko na pokarm (1Kl 4:22, 23; Neh 5:18); niektóre, zwłaszcza młode gołębie i turkawki, można było złożyć w ofierze (Kpł 1:14). Za czasów Jezusa przypuszczalnie właśnie ptasznicy dostarczali część gołębi sprzedawanych w świątyni w Jerozolimie (Jn 2:14, 16). Ptaki, które miały atrakcyjne upierzenie lub pięknie śpiewały, zapewne trzymano także jako zwierzęta domowe (por. 1Kl 10:22; Hi 41:5).

Pułapki oraz sidła. Spośród różnych hebrajskich słów określających sidła i pułapki dwa (mokész i pach) odnoszą się głównie do narzędzi używanych przez ptaszników. Istnieje pogląd, że mokész („sidła”; Am 3:5) to urządzenie, które obsługiwał ptasznik (lub kilku ptaszników), natomiast pach (Hi 22:10; Ps 91:3) to pułapka, która zamykała się samoczynnie. Żeby zwabić zwierzę, posługiwano się przynętą (Prz 7:23). Hebrajski odpowiednik wyrazu „ptasznik” (jakúsz lub jakòsz) pochodzi od rdzenia czasownikowego jakòsz oznaczającego „zastawiać sidło” (Jer 50:24).

W dawnych czasach ptasznik musiał dobrze poznać zwyczaje i cechy charakterystyczne różnych gatunków ptaków, a zastawiając pułapki, musiał je sprytnie ukryć i zamaskować (por. Hi 18:10; Ps 64:5, 6; 140:5). Ponieważ ptaki mają oczy umieszczone po obu bokach głowy, większość z nich ma szerszy kąt widzenia niż ludzie. Niektóre dobrze widzą z odległości, z jakiej człowiek potrzebowałby już lornetki. Bystry wzrok ptaków i ich wrodzona ostrożność potwierdzają prawdziwość przysłowia, że „na próżno się rozciąga sieć na oczach wszystkiego, co ma skrzydła” (Prz 1:17).

Ludzie nie potrafią przewidzieć przyszłości i nie zawsze radzą sobie z nieszczęściami, dlatego przyrównano ich do ‛ptaków chwytanych w pułapkę [hebr. bappách ], chwytanych w sidło w czasie nieszczęsnym, gdy nagle ich zaskakuje’ (Kzn 9:12). Prawym na ich ścieżce zagrażają wymyślne sidła, ukryte pułapki i atrakcyjne przynęty, za pomocą których niegodziwi chcą ich zwieść i doprowadzić do duchowej i moralnej ruiny (Ps 119:110; 142:3; Oz 9:8). Fałszywe prorokinie potępiono za to, że ‛łowiły dusze, jak gdyby to były stworzenia latające’ (Eze 13:17-23). Ponieważ jednak Jehowa jest ze swymi wiernymi sługami, mogą oni mówić: „Nasza dusza jest jak ptak, który uciekł z pułapki łowiących na przynętę. Pułapka jest połamana, a myśmy uciekli” (Ps 124:1, 7, 8). Psalmista modlił się: „Strzeż mnie przed szponami pułapki [fach], którą na mnie zastawili, i przed sidłami [umokeszòt, żeńska forma lm. słowa mokész] krzywdzicieli. Niegodziwcy wpadną wszyscy razem we własne sieci, podczas gdy ja przejdę obok” (Ps 141:9, 10).

(„miasto Ptolemeusza”).

Późniejsza nazwa miasta Akko. Port położony niedaleko góry Karmel, do którego ok. 56 r. n.e. przybył w drodze do Jerozolimy apostoł Paweł (Dz 21:7; zob. AKKO).

Jest to odpowiednik dwóch hebrajskich imion, które różnią się rodzajem i znaczeniem, ale zarówno w przekładach greckich, jak i polskich są zapisywane tak samo.

1. (Puʼáh). Drugi syn Issachara (1Kn 7:1; zob. PUWWA).

2. (Puʽáh). Hebrajska położna, która razem z Szifrą otrzymała od faraona polecenie zabijania wszystkich nowo narodzonych hebrajskich chłopców. Ponieważ jednak bała się Boga, zostawiała chłopczyków przy życiu, a Jehowa obdarzył ją za to rodziną (Wj 1:15-21).

3. (Puʼáh). Ojciec sędziego Toli, syn Doda. Należał do plemienia Issachara (Sdz 10:1).

Czytanie na głos dla grupy osób. W synagogach żydowskich w dniu sabatu publicznie czytano fragment Prawa. Również na zebraniach chrześcijańskich odbywało się publiczne czytanie natchnionych Pism.

Greckie słowo anaginòsko — „dobrze wiedzieć; poznać” (2Ko 1:13) — bywa tłumaczone na „czytać” lub „czytać na głos” i odnosi się zarówno do prywatnego, jak i do publicznego czytania Pism (Mt 12:3; Łk 4:16; Dz 8:28; 13:27). Forma rzeczownikowa anágnosis oddawana jest przez „publiczne czytanie” (Dz 13:15; 1Tm 4:13).

Publiczne czytanie było ważnym narzędziem, za pomocą którego Jehowa pouczał swój lud o swych zamierzeniach i wymaganiach. Po raz pierwszy wspomniano o nim w Wyjścia 24:7, gdy Mojżesz „wziął księgę przymierza i czytał ją do uszu ludu”. Dzięki temu Izraelici mogli świadomie zobowiązać się przed Jehową do przestrzegania Prawa. W starożytnym Izraelu istniało stosunkowo niewiele odpisów Pism, toteż kapłanom lewickim polecono: „Będziesz czytał to prawo przed całym Izraelem — do ich uszu”. Mojżesz nakazał im czytać Prawo całemu ludowi — młodym i starym, mężczyznom i kobietom, Izraelitom i osiadłym przybyszom — każdego roku sabatowego, podczas Święta Szałasów (Pwt 31:9-12).

Po wkroczeniu do Ziemi Obiecanej Jozue odczytał na głos Izraelitom „wszystkie słowa prawa, błogosławieństwo i przekleństwo” (Joz 8:33-35). Król Jehoszafat rozesłał książąt, lewitów i kapłanów, by nauczali w miastach Judy (2Kn 17:7-9), co niewątpliwie łączyło się z publicznym czytaniem. Kilkaset lat później Jozjasz w obecności całego ludu odczytał „księgę prawa Jehowy, daną poprzez rękę Mojżesza” — zapewne chodziło o oryginał księgi Prawa spisany przez Mojżesza, a odnaleziony przez kapłana Chilkiasza podczas remontu świątyni (2Kl 23:2; 2Kn 34:14). Doprowadziło to do oczyszczenia całego narodu z kultu demonów. Po powrocie Izraelitów z wygnania Ezdrasz, z poparciem namiestnika Nehemiasza, od świtu do południa czytał ludowi Prawo, po czym na bieżąco tłumaczono jego sens (Neh 8:3, 8; zob. HEBRAJSKI, JĘZYK [Kiedy hebrajszczyzna zaczęła zamierać?]).

W synagogach. Jezus miał zwyczaj czytać publicznie w synagodze w dniu sabatu; potem