celu służyły miedziane łopatki wykonane przez Chirama, rzemieślnika pochodzenia hebrajsko-fenickiego (1Kl 7:13, 14, 40, 45). Znalazły się one potem wśród naczyń świątynnych zrabowanych przez Babilończyków w 607 r. p.n.e. (2Kl 25:8, 14; Jer 52:18).

Szufli, prawdopodobnie drewnianych, używano do odwiewania ziarna (Iz 30:24). Szeroką szuflą zgarniano z klepiska wymłócone ziarno i podrzucano je w górę, a wiatr odwiewał odpadki, m.in. plewy, natomiast ziarno spadało na ziemię. Jan Chrzciciel proroczo opisał, że Mesjasz ma w ręku obrazową szuflę do odwiewania, za pomocą której oddzieli symboliczną „pszenicę” od „plew” (Mt 3:1, 12; zob. ODWIEWANIE).

Określenie, którego użyto w stosunku do pięknej wiejskiej dziewczyny będącej główną postacią Pieśni nad Pieśniami (6:13). Przypuszczalnie pochodziła z miejscowości Szunem (dziś Sulam) (por. 1Kl 1:3). Przemawia za tym fakt, że w greckiej Septuagincie (według Kodeksu watykańskiego) dziewczynę tę nazwano „Sunamitką”. Także historyk kościelny Euzebiusz z Cezarei używa w odniesieniu do Szunem nazwy Szulem (Onomastikon, 158, 11).

Jedna z rodzin z Kiriat-Jearim, pochodząca prawdopodobnie od Judy poprzez Kaleba i Szobala (1Kn 2:19, 50, 52, 53).

(„z [należąca do] Szunem”).

Mieszkanka Szunem. „Szunamitką” nazwano Abiszag, która pielęgnowała sędziwego Dawida (1Kl 1:3, 4, 15; 2:17, 21, 22; zob. ABISZAG).

Inna znana Szunamitka to niewymieniona z imienia kobieta, która gościnnie przyjmowała proroka Elizeusza, regularnie podejmując go posiłkiem i ofiarując mu nocleg. W nagrodę za taką życzliwość Bóg dał jej syna. Kiedy po kilku latach chłopiec zmarł, Szunamitka przejechała ok. 30 km, aż znalazła Elizeusza na górze Karmel, gdzie z goryczą rzekła: „Czyż prosiłam o syna poprzez mojego pana? Czyż nie mówiłam: ‚Nie budź we mnie fałszywej nadziei’?” Prorok wrócił z nią, zaczął modlić się do Jehowy i chłopiec ożył (2Kl 4:8-37).

Elizeusz ostrzegł tę Szunamitkę — najwyraźniej już owdowiałą — przed nadciągającym głodem, toteż wraz ze swymi domownikami przeniosła się na siedem lat do ziemi Filistynów. Po powrocie stwierdziła, że w tym czasie zagarnięto jej mienie. Gdy król dowiedział się o jej dawniejszych kontaktach z Elizeuszem, polecił oddać wszystko, co do niej należało (2Kl 8:1-6).

Miasto na terytorium Issachara (Joz 19:17, 18), niedaleko Jizreel i góry Gilboa (1Sm 28:4). Jest utożsamiane z dzisiejszym Sulam (Solem), leżącym na pd.-zach. stoku Dżabal Dahi (Giwʽat ha-More) i górującym nad niziną Jizreel. Miejsce to znajduje się ok. 5 km na pn. od opuszczonego osiedla Zirʽin (Tel Jizreʽel) i ok. 8 km na pn. od zach. krańca góry Gilboa.

Właśnie w Szunem rozłożyli się obozem Filistyni przed bitwą, w wyniku której zginął król Saul (1Sm 28:4). Z Szunem pochodziła piękna Abiszag, która troszczyła się o sędziwego króla Dawida (1Kl 1:3, 4), a później prorok Elizeusz często zatrzymywał się tam w domu pewnego gościnnego małżeństwa (2Kl 4:8).

(„[od; należący do] Szuniego”).

Szuni był trzecim z siedmiu wymienionych synów Gada. Przybył z Jakubem do Egiptu w 1728 r. p.n.e., a jego potomkowie utworzyli później ród Szunitów (Rdz 46:8, 16; Lb 26:15).

1. Potomek Beniamina, najprawdopodobniej poprzez Belę i Iriego (Ira) (1Kn 7:6, 7, 12). Wtrącenie informacji o Szuppimie w rodowodzie Manassesa (1Kn 7:15) może wskazywać na jakieś niezwykłe powiązania między tymi dwoma plemionami. W Rodzaju 46:21 jego imię występuje w formie Muppim, co może wynikać z podobieństwa dwóch liter starożytnego alfabetu hebrajskiego, którym odpowiadają polskie „sz” i „m”. Został też nazwany Szefufamem (lub Szefufanem) i przedstawiony jako założyciel rodu Szufamitów w plemieniu Beniamina (Lb 26:39; 1Kn 8:5).

2. Odźwierny, który otrzymał przydział na zach. od przybytku (1Kn 26:16). Ponieważ w języku hebrajskim trzy ostatnie litery jego imienia (Szuppím) są identyczne z trzema ostatnimi literami poprzedzającego go wyrażenia (bet haʼasuppím), uczeni podejrzewają, że jest to dittografia (mimowolne powtórzenie przepisywacza) i że w związku z tym nie chodzi tu o imię osoby (por. 1Kn 26:10, 11).

(„mur”).

Określenie geograficzne, które może się odnosić do miasta, grupy fortów granicznych, regionu albo pasma górskiego. Szur umiejscowiono „naprzeciw Egiptu”, czyli na jego wsch. granicy lub na wsch. od niego. Z kontekstu wynika, że chodziło o pn.-zach. część półwyspu Synaj (Rdz 25:18). Po przejściu narodu izraelskiego przez Morze Czerwone Mojżesz poprowadził go na „pustkowie Szur” (Wj 15:22).

Wcześniej przy źródle „na drodze do Szur” anioł Jehowy przemówił do Hagar, egipskiej niewolnicy Abrahama, która zapewne udawała się z powrotem do Egiptu (Rdz 16:7). Później Abraham odszedł z okolic Hebronu (Rdz 13:18) i zamieszkał między Kadesz (Kadesz-Barnea w Negebie, na pd. od Beer-Szeby) a Szur, chociaż przez jakiś okres przebywał też w Gerarze, filistyńskim mieście leżącym w znacznej odległości na pn. od Kadesz (Rdz 20:1). Obozowiska mieszkających na pustyni Ismaelitów rozciągały się aż do „Chawili koło Szur” (Rdz 25:18). Król Saul pobił Amalekitów aż po Szur; jednak w czasach Dawida Amalekici dalej tam mieszkali, a wraz z nimi Geszuryci i Girzyci (1Sm 15:7; 27:8).

Niektóre z podanych wersetów zdają się odnosić bardziej do konkretnego miejsca niż do całego regionu. Gdyby tak było, to wyrażenie „pustkowie Szur”, występujące tylko raz, może oznaczać pustkowie w pobliżu miasta lub miejsca zwanego Szur (Wj 15:22; por. wzmiankę o „pustkowiu Damaszku” w 1Kl 19:15 albo o „pustkowiu Zif” w 1Sm 23:14).

Ze względu na znaczenie tego słowa („mur”) niektórzy próbują utożsamiać Szur ze starożytnym murem obronnym biegnącym wzdłuż Przesmyku Sueskiego, wybudowanym — jak wynika z egipskich inskrypcji — we wczesnym okresie istnienia Egiptu. Zdaniem innych określenie Szur odnosi się do szeregu warowni egipskich, znajdujących się wzdłuż wsch. granicy kraju naprzeciw półwyspu Synaj. Z Wyjścia 15:22 wynika jednak, że Szur leżało po wsch. stronie Morza Czerwonego, a więc nie w granicach Egiptu, lecz już poza nimi. Z tego powodu wysunięto też hipotezę, że Szur („mur”) oznaczało pn.-zach. odcinek pasma górskiego pokrywającego dużą część Synaju. Dla obserwatora po egipskiej stronie Zatoki Sueskiej białe klify tego długiego pasma rzeczywiście przypominają ogromny mur. U stóp owych gór mogło istnieć miejsce lub miasto nazywane Szur, być może ostatnie arabskie miasto przed granicą Egiptu. Ale na podstawie dostępnych informacji trudno je jednoznacznie zlokalizować.

1. Syn Efraima, przodek rodu Szutelachitów (Lb 26:35-37; 1Kn 7:20). Szutelach nie został wymieniony w Rodzaju 46:20 w tekście masoreckim, ale pewna forma jego imienia występuje razem z kilkoma innymi imionami dodanymi w tym wersecie w greckiej Septuagincie.

2. Efraimita wywodzący się od Szutelacha wymienionego powyżej (1Kn 7:20, 21).

(„[od; należący do] Szutelacha”).

Potomkowie Szutelacha, którzy jako członkowie plemienia Efraima zostali objęci drugim spisem na pustkowiu (Lb 26:35, 37).

Łączenie nićmi części materiału. Szycie, jak również haftowanie, od najdawniejszych czasów odgrywało ważną rolę w życiu ludzi (Wj 26:1; 35:35; Hi 16:15; Kzn 3:7; Eze 13:18). Pierwsi ludzie, Adam i Ewa, „pozszywali liście figowe i sporządzili sobie okrycia bioder” (Rdz 3:7). Być może po prostu połączyli ze sobą duże liście figowca, używając gałązek z tego drzewa.

Gdy Chrystus Jezus wyjaśniał, dlaczego jego uczniowie nie poszczą tak jak faryzeusze i uczniowie Jana, powiedział, że naszycie na starą szatę łaty z tkaniny, która się nie zbiegła, tylko powiększy rozdarcie (Mk 2:18, 21). Po wypraniu łata się skurczy i rozerwie starą szatę. Przykład ten miał pomóc słuchaczom Jezusa zrozumieć, że nastał czas, aby zostali jego naśladowcami, i że nie powinni próbować narzucać jego uczniom swoich zwyczajów. Już wcześniej Jan Chrzciciel wyjaśnił, że jego działalność ma charakter tymczasowy, gdyż jej celem jest przygotowanie ludzi na nadejście Chrystusa (Jn 3:27-30).

Odnoszenie się do kogoś lub czegoś z lekceważeniem bądź pogardą; kpiny, drwiny. Kilka hebrajskich i greckich słów wyraża różne stopnie nasilenia szyderstwa, a ich dobór zależy od okoliczności. Dlatego w Biblii czytamy o osobach, które z innych drwią, kpią, naigrawają się albo naśmiewają.

Szydercy na ogół budzą odrazę (Prz 24:9). Jeśli nie przyjmą upomnienia, czeka ich nieszczęście (Prz 1:22-27). Kto się naigrawa z ubogich albo z własnych rodziców, jest nikczemny (Prz 17:5; 30:17). Szydercy często wolą nie słuchać nagany (Prz 13:1) i nie miłują tych, którzy ich upominają (Prz 9:7, 8; 15:12). Mimo to trzeba ich karcić dla pożytku innych (Prz 9:12; 19:25, 29; 21:11). Zamiast przebywać w ich towarzystwie, lepiej ich wypędzić; kto nie chce zasiadać z bezbożnymi szydercami, jest znacznie szczęśliwszy (Ps 1:1; Prz 22:10).

Szydzenie ze sług Bożych. Wierni słudzy Jehowy bywają przedmiotem najrozmaitszych, nieuzasadnionych szyderstw. Hioba fałszywie oskarżono o to, że się naigrawa z innych (Hi 11:3), podczas gdy w rzeczywistości on sam ze względu na swą niezłomną lojalność stał się pośmiewiskiem i obiektem drwin (Hi 12:4; 17:2; 21:3). Ludzie naigrawali się i drwili z Dawida (Ps 22:7; 35:16). Także Elizeusz (2Kl 2:23), Nehemiasz i jego towarzysze (Neh 2:19; 4:1) oraz inni byli