proroka Izajasza po odpowiedź od Jehowy (2Kl 18:37; 19:1-7). Tymczasem rabszak został odwołany na wieść o tym, że król Asyrii wycofał się spod Lachisz i walczy przeciwko Libnie. Pomimo odległości Sancherib kontynuował swą kampanię propagandową przeciw Ezechiaszowi i wyprawił posłańców do Jerozolimy z listami zawierającymi dalsze obelgi i groźby, by skłonić go do kapitulacji (2Kl 19:8-13). Ezechiasz zabrał te listy do świątyni w Jerozolimie i rozwinął je przed Jehową, żarliwie modląc się o pomoc (2Kl 19:14-19). Jehowa odpowiedział mu przez proroka Izajasza, że król asyryjski „nie wejdzie do tego miasta ani nie wypuści tam strzały, ani nie stanie naprzeciw niego z tarczą, ani nie usypie przeciw niemu wału oblężniczego. Drogą, którą przyszedł, wróci, a do tego miasta nie wejdzie” (2Kl 19:32, 33). Tej nocy anioł Jehowy zgładził 185 000 asyryjskich żołnierzy. Po tym nieoczekiwanym dotkliwym ciosie król Asyrii natychmiast się wycofał i wrócił do swej stolicy, Niniwy, gdzie w jakiś czas później został zamordowany (2Kl 19:35-37). Starania rabszaka, który bluźnierczo urągał żywemu Bogu Jehowie, spełzły na niczym.

(hebr. Racháw; prawdopodobnie: „szeroka; przestronna”).

Nierządnica z Jerycha, która stała się czcicielką Jehowy. Wiosną 1473 r. p.n.e. dwaj izraelscy zwiadowcy przybyli do Jerycha i zatrzymali się na nocleg w domu Rachab (Joz 2:1). Nie wiadomo, jak długo tam przebywali, ale miasto nie było aż tak duże, by wykonanie zadania zajęło im wiele czasu.

Niektórzy, zwłaszcza rzecznicy tradycji żydowskiej, twierdzą, że Rachab nie była nierządnicą, czyli prostytutką, w powszechnym znaczeniu tego słowa, ale trudno znaleźć dowody potwierdzające taki pogląd. Hebrajskie słowo zonáh zawsze określa niedozwolone stosunki — albo literalną rozpustę, albo symboliczną niewierność duchową — i wszędzie tam, gdzie odnosi się do nierządnicy, jest tak właśnie tłumaczone, a nie na „gospodyni”, „pani domu” itp. Poza tym Kananejczycy nie uważali uprawiania nierządu za coś hańbiącego.

Ktoś rozpoznał Izraelitów w dwóch gościach Rachab i doniósł o tym królowi. Ale ona szybko ukryła ich między łodygami lnu schnącymi na dachu i gdy przybyli wysłannicy króla, mogła bez wzbudzania podejrzeń skierować ich gdzie indziej. Pokazała w ten sposób, że jest bardziej oddana Bogu Izraelitów niż swym skazanym na zagładę rodakom (Joz 2:2-7).

Nie wiadomo, kiedy Rachab poznała cel przybycia zwiadowców oraz zamiary Izraelitów wobec Jerycha. Teraz jednak wyznała, że na mieszkańców miasta padł wielki strach i trwoga, ponieważ usłyszeli o tym, jak Jehowa wybawiał Izraela w ciągu minionych 40 lat. Poprosiła zwiadowców, by jej przyrzekli, że ocalą ją wraz z rodziną: ojcem, matką i wszystkimi pozostałymi. Zwiadowcy zgodzili się na to, pod warunkiem że zbierze wszystkich krewnych w swoim domu, wywiesi z okna szkarłatny sznur i nie powie nikomu o ich wizycie. Rachab obiecała tak uczynić. Następnie w trosce o ich bezpieczeństwo pomogła im uciec przez okno (jej dom znajdował się w murze miejskim) i wytłumaczyła, co mają zrobić, by nie natknąć się na oddział pościgowy, który wyruszył ku brodom Jordanu (Joz 2:8-22).

Zwiadowcy opowiedzieli Jozuemu o wszystkim, co ich spotkało (Joz 2:23, 24). Gdy później runęły mury Jerycha, ‛przylegający do muru’ dom Rachab nie uległ zniszczeniu (Joz 2:15; 6:22). Z rozkazu Jozuego oszczędzono tę rodzinę i ci sami dwaj zwiadowcy zaprowadzili ją w bezpieczne miejsce. Przez pewien okres Rachab i jej domownicy pozostawali poza obozem izraelskim, a potem pozwolono im zamieszkać pośród Izraelitów (Joz 6:17, 23, 25). Z czasem ta była nierządnica została żoną Salmona i matką Boaza, tak iż znalazła się w linii rodowej królów z dynastii Dawida; jest jedną z czterech kobiet wymienionych przez Mateusza w rodowodzie Jezusa (Rut 4:20-22; Mt 1:5, 6). Rachab stanowi wspaniały przykład osoby, która co prawda nie należała do narodu izraelskiego, ale swymi uczynkami dała wyraz niezachwianej wierze w Jehowę. „Dzięki wierze”, napisał Paweł, „nierządnica Rachab nie zginęła z tymi, którzy postępowali nieposłusznie, gdyż pokojowo przyjęła zwiadowców”. A Jakub zapytuje: „Nierządnica Rachab — czy nie została uznana za prawą dzięki uczynkom, gdy gościnnie przyjęła posłańców i wysłała ich inną drogą?” (Heb 11:30, 31; Jak 2:25).

Jedno z miejsc, do których Dawid wysłał łupy zdobyte w walce z Amalekitami (1Sm 30:18, 26, 29). W greckiej Septuagincie zamiast „Rachalu” występuje „Karmel”, co niektórzy badacze uznają za brzmienie pierwotne.

(„sęp”).

Syn Szemy, potomek Kaleba z plemienia Judy (1Kn 2:4, 5, 9, 42-44).

(„owca”).

Córka Labana i młodsza siostra Lei; kuzynka i ukochana żona Jakuba (Rdz 29:10, 16, 30). W 1781 r. p.n.e. Jakub uciekł przed zemstą swego brata, Ezawa, do Charanu w Paddan-Aram, w „ziemi mieszkańców Wschodu” (Rdz 28:5; 29:1). Przy studni niedaleko Charanu spotkał Rachelę, która zajmowała się pasieniem owiec