ciało, czy cokolwiek innego — lub krzywdziłby bądź gorszył inną osobę świętą w oczach Boga, zostanie przez Niego surowo ukarany (2Ts 1:6-9).

Bóg wyjawił Izraelowi, jak się zapatruje na profanację swej świętej własności. Zabronił używania do pospolitych celów albo niewłaściwego traktowania czegokolwiek, co według Prawa Mojżeszowego było święte, np. pierwocin czy dziesięcin (Ps 105:15; Jer 2:3; Za 2:8; Łk 18:7; 1Ts 4:3-8; Obj 16:5, 6). Warto też zauważyć, że ukarał Babilon za bezczeszczenie naczyń z Jego świątyni i za okrutne obchodzenie się z Jego świętym narodem (Jer 50:9-13; Dn 5:1-4, 22-31). Dlatego chrześcijanom wielokrotnie przypomniano, że mają okazywać miłość duchowym braciom Jezusa Chrystusa, i pochwalono ich za dowody życzliwości składane tym świętym Bożym (Rz 15:25-27; Ef 1:15, 16; Kol 1:3, 4; 1Tm 5:9, 10; Flm 5-7; Heb 6:10; por. Mt 25:40, 45).

Święci w oczach Bożych. Jak już wspomniano, jeszcze zanim Jezus przyszedł na ziemię i utorował innym drogę do życia w niebie, Bóg uznał za świętych wielu wiernych ludzi — zarówno mężczyzn, jak i kobiety (Heb 6:19, 20; 10:19, 20; 1Pt 3:5). Podobnie święta jest w Jego oczach „wielka rzesza”, choć jej członkowie nie należą do 144 000 „opieczętowanych”. Można jednak powiedzieć o nich, że noszą białe szaty, wyprane we krwi Chrystusa (Obj 7:2-4, 9, 10, 14; zob. WIELKA RZESZA). W stosownym czasie wszyscy zamieszkujący niebo i ziemię będą święci, bo „również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8:20, 21).

Świętość zjednuje błogosławieństwo. Jeżeli chrześcijanin pozostaje święty w oczach Boga, zyskuje sobie Jego błogosławieństwo, z czego może odnieść pożytek cała rodzina, np. żona i dzieci, które nie oddały się Bogu na służbę (to samo dotyczy męża i dzieci chrześcijanki). Dlatego apostoł Paweł radził: „Jeżeli jakiś brat ma niewierzącą żonę, a ona zgadza się z nim mieszkać, niech jej nie opuszcza; także kobieta, która ma niewierzącego męża, a on zgadza się z nią mieszkać, niech nie opuszcza męża. Gdyż niewierzący mąż jest uświęcony ze względu na żonę, a niewierząca żona jest uświęcona ze względu na brata; w przeciwnym razie wasze dzieci byłyby przecież nieczyste, lecz teraz są święte” (1Ko 7:12-14). A zatem czysty, wierzący współmałżonek nie staje się nieczysty przez utrzymywanie stosunków z niewierzącym partnerem. Bóg nie uważa też za nieczystą jego rodziny. Co więcej, gdy chrześcijanin pozostaje ze swą rodziną, jej członkowie mają najlepszą z możliwych sposobności, by uwierzyć, przeobrazić swą osobowość i oddać swe ciała „jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga” (Rz 12:1; Kol 3:9, 10). Dzięki czystej, świętej atmosferze, stwarzanej przez oddanego Bogu sługę, cała jego rodzina jest błogosławiona (zob. UŚWIĘCENIE [W małżeństwie]).

Święto przypadające na pierwszy dzień (nów) siódmego miesiąca, Etanim (Tiszri). Wyznaczało Izraelitom początek roku świeckiego. Było ważniejsze od obchodów nowiu w pozostałych 11 miesiącach. Podczas Święta Trąbienia należało dodatkowo urządzić święte zgromadzenie i nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy.

Nazwa tego święta wywodzi się z nakazu: „Ma nastać dla was całkowity odpoczynek, upamiętnienie dęciem w trąby”. „Będzie to dla was dzień trąbienia”. Tego dnia składano w ofierze jednego młodego byka, jednego barana i siedem zdrowych rocznych baranków wraz z ofiarą zbożową z wybornej mąki nasączonej oliwą, a także koziołka jako dar ofiarny za grzech — oprócz codziennej ofiary ustawicznej oraz ofiar przewidzianych z okazji nowiu (Kpł 23:24; Lb 29:1-6).

Oczywiście to święto było ważne nie tylko dlatego, że zapoczątkowywało nowy rok prac na roli, ale również z tego względu, że na 10 dzień tego samego miesiąca przypadał Dzień Przebłagania, a pięć dni później rozpoczynało się Święto Szałasów. W miesiącu tym kończono zasadniczą część żniw. Między innymi zbierano winogrona, z których robiono wino rozweselające serce człowieka, oraz oliwki, spożywane bezpośrednio lub w postaci oliwy, używanej ponadto jako paliwo do lamp oraz składnik wielu ofiar zbożowych (Ps 104:15). Święto Trąbienia inaugurowało zatem miesiąc składania dziękczynienia Jehowie.

Zobacz PIĘĆDZIESIĄTNICA.

Bóg nakazał Izraelitom, by z okazji każdego nowiu księżyca — który w ich kalendarzu stanowił początek miesiąca księżycowego — dęli w trąby nad całopaleniami i ofiarami współuczestnictwa (Lb 10:10). Oprócz codziennych ofiar ustawicznych należało wtedy też składać dodatkowe ofiary: dwa młode byki, jednego barana i siedem rocznych baranków na całopalenie oraz odpowiednie ofiary zbożowe i wino, a także jedno koźlę jako dar ofiarny za grzech (Lb 28:11-15).

W Pięcioksięgu nie podano więcej wskazówek na temat obchodzenia nowiu, ale z czasem stał się on dla narodu izraelskiego ważnym świętem.