W proroctwach. W odniesieniu do Immanuela przepowiedziano: „Dzięki obfitości mleka będzie jadł masło; gdyż każdy, kto pozostanie w kraju, będzie jadł masło i miód”. Mowa tu o warunkach, jakie czekały Judę po spustoszeniu przez Asyrię. Uprawna ziemia miała zarosnąć chwastami. Dlatego — jak powiedziano — pozostali w kraju mieszkańcy będą się odżywiać głównie dzikim miodem i produktami mlecznymi. Będą mieć „obfitość mleka”, ponieważ ocalałym zwierzętom nie zabraknie pastwisk (Iz 7:20-25; por. 37:30-33).

Znaczenie przenośne. Mleko często występuje w Biblii w znaczeniu przenośnym (Rdz 49:12; PnP 5:12; Lam 4:7). Słowem tym określano zasoby narodów i ludów (Iz 60:16). Ziemię Obiecaną wielokrotnie opisano jako „mlekiem i miodem płynącą”, aby wskazać na jej urodzajność, obfitość plonów i dobrobyt wynikający z błogosławieństwa Jehowy (Wj 3:8; Pwt 6:3; Joz 5:6; Jer 11:5; Eze 20:6; Jl 3:18). Pasterz z Pieśni nad Pieśniami powiedział o ukochanej Szulamitce, że ‛miód i mleko są pod jej językiem’, co zapewne nawiązywało do jej miłych słów (PnP 4:11).

Mleko przyczynia się do fizycznego wzrostu i dojrzewania. Dlatego podstawowe nauki chrześcijańskie przyrównano do „mleka” dla duchowych niemowląt, pomagającego im osiągnąć taki etap rozwoju, na którym mogą przyjmować „pokarm stały”, czyli głębsze prawdy (1Ko 3:2; Heb 5:12-14). Apostoł Piotr napisał do chrześcijan: „Jak nowo narodzone dzieciątka rozwińcie gorące pragnienie nie sfałszowanego mleka mającego związek ze słowem”. W jakim celu? Aby wzrastać nie tylko ku dojrzałości, ale „ku wybawieniu” — aby „utwierdzić swe powołanie i wybranie” (1Pt 2:2; 2Pt 1:10). W Izajasza 55:1 Bóg zaprasza spragnionych pod względem duchowym, by kupowali to pożywne „mleko”. Dzięki Jego niezasłużonej życzliwości można je nabyć „bez pieniędzy i bez płacenia”.

Wyłuskiwanie ziarna z kłosów i innych części ściętych roślin. Jeśli młócono niewielką ilość zboża (np. pokłosie) lub rośliny o drobnych ziarnach (takie jak kmin), używano lasek, kijów bądź cepów, którymi bito kłosy na ziemi albo w winnej tłoczni. Tak samo postępowano w ciężkich czasach, gdy młocka odbywała się potajemnie (Sdz 6:11; Rut 2:17; Iz 28:27).

Na ogół jednak młockę urządzano na klepisku. Była to okrągła platforma z kamienia lub mocno ubitej ziemi, mająca średnicę do 15 m i usytuowana zwykle na jakimś wzniesieniu wystawionym na działanie wiatru. Oprócz prywatnych klepisk były też inne, przeznaczone do ogólnego użytku, zazwyczaj skupione gdzieś w pobliżu wioski. Na klepisku rozkładano snopy jęczmienia lub pszenicy, najpopularniejszych zbóż w Palestynie (obecnie układa się je na wysokość 30—45 cm). Następnie wpuszczano na nie byki lub inne zwierzęta i przepędzano w kółko, by deptały zboże, łamiąc słomę i wyłuskując ziarna z kłosów. Podczas młocki nie wolno było zakładać zwierzętom kagańca (Pwt 25:4; Oz 10:11; 1Ko 9:9, 10).

Zwierzęta zaprzęgano też do urządzeń młockarskich, które przyśpieszały pracę i wykonywały ją dokładniej niż same kopyta (Iz 41:15; Am 1:3). W późniejszych czasach używano do tego celu szerokich, płaskich, ciężkich sań, które od spodu miały przymocowane ostre kamienie lub żelazne ostrza. Inne urządzenie (wóz młockarski) składało się z ramy, w której osadzono ciężkie walce nabite żelazem rozcinającym słomę i kłosy. Takie sanie czy wozy za każdym okrążeniem przejeżdżały po innej partii zboża, a ponieważ stał na nich lub siedział woźnica, jego ciężar dodatkowo zwiększał skuteczność młocki (por. Iz 28:28).

Młócone zboże kilkakrotnie odwracano, a gdy ziarno zostało dokładnie wyłuskane, przystępowano do odwiewania (zob. ODWIEWANIE).

Ponieważ klepiska były równe i znajdowały się na otwartej przestrzeni, często używano ich także w innych celach. Na przykład obrzędy żałobne po śmierci Jakuba urządzono na klepisku Atad niedaleko Jordanu (Rdz 50:10, 11). Dawid na polecenie Jehowy nabył klepisko Arawny (Ornana), zbudował na nim ołtarz i złożył Bogu ofiarę (2Sm 24:16-25; 1Kn 21:15-28). Później Salomon wybudował na tym miejscu świątynię (2Kn 3:1). Gdy Jehoszafat i Achab naradzali się w sprawie wojny z Syrią, ich trony stały na klepisku u wejścia do bramy Samarii (1Kl 22:10).

Znaczenie przenośne. Młócenie zboża na klepisku trafnie symbolizuje los, jaki spotka nieprzyjaciół Jehowy — zostaną zmiażdżeni i doszczętnie rozbici (Iz 41:15; Jer 51:33; Mi 4:12, 13; Hab 3:12). Młocka niekiedy ilustruje też bezwzględne postępowanie ludzi (2Kl 13:7). Oddzielanie pszenicy od plew wyobraża oddzielanie prawych od niegodziwych podczas sądu Jehowy (Mt 3:12). Z kolei długa młocka i pełne klepisko to oznaka dobrobytu i błogosławieństwa Bożego (Kpł 26:5; Jl 2:24).

Narzędzie służące do wbijania czegoś lub kucia. Używano go do wbijania gwoździ (Jer 10:4) i palików namiotowych (Sdz 4:21), do rozłupywania i obrabiania kamienia w kamieniołomach (1Kl 6:7), jak również do obróbki metalu, np. przy wyrobie bożków (Iz 41:7; 44:12).